Ουκρανία και Δυτική Γεωπολιτική Μυθολογία
Η παγκοσμιοποιητική αυτοκρατορία επιμένει πάντα και παντού ότι διεξάγει τον τελευταίο πόλεμο, ακόμη κι όταν πλησιάζει στον επόμενο...
*του eugyppius*
Πριν από πολύ καιρό, όλοι καταλάβαιναν ότι ο πόλεμος ήταν μια ένοπλη και βίαιη επιχείρηση που ανέλαβαν οι στρατιώτες για την επίτευξη συγκεκριμένων στόχων. Αναμενόταν κανείς να μισεί τον εχθρό και τους στόχους του, αλλά ακόμη και οι πιο εξωφρενικοί τζινγκοϊστές ήταν ξεκάθαροι ότι ο εχθρός είχε στόχους και ότι η πλευρά τους είχε επίσης.
Τώρα που η Ευρώπη αντιμετωπίζει μια σημαντικότατη σε μέγεθος ένοπλη σύγκρουση, αποθαρρυνόμαστε από το να κατανοήσουμε τον πόλεμο με αυτόν τον τρόπο. Το κυρίαρχο μήνυμα είναι ότι η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία είναι ένα ωμά κακό πράγμα, το οποίο ο κακός Βλαντιμίρ Πούτιν διαπράττει για αόριστους κακούς επεκτατικούς σκοπούς ή επειδή είναι τρελός ή και τα δύο.
Αν κρίνουμε από δημοσιεύματα του Τύπου, ο πόλεμος δεν είναι πλέον κάτι που κάνουν οι στρατιώτες, στις μάχες, στο μέτωπο. Αντίθετα, είναι μια αδιαφοροποίητη θηριωδία που διαπράττεται εναντίον αμάχων στο σπίτι. Για κάθε ατημέλητο, χαμηλής ανάλυσης άρθρο που δημοσιεύουν τα μέσα ενημέρωσης σχετικά με τη στρατηγική κατάσταση στο Ντονμπάς, υπάρχουν δέκα για γονείς που πενθούν πεσόντες στρατιώτες, για πρόσφυγες, για αεροπορικές επιδρομές σε σχολεία, για καταφύγια βομβών του μετρό, για υποτιθέμενα εγκλήματα πολέμου κατά αμάχων.
Δεν λέω ότι ο πόλεμος δεν είναι βίαιος ή ότι οι απώλειες αμάχων δεν έχουν σημασία. Αυτό που λέω είναι ότι δεν μπορείτε να καταλάβετε τι συμβαίνει σε αυτόν τον πόλεμο ως μια σειρά θηριωδιών, και λέω επίσης ότι οι αφηγήσεις του Τύπου για ρωσικά εγκλήματα πολέμου είναι μια μνημειώδης υποκρισία. Προέρχονται από την αμερικανική αυτοκρατορία, η οποία από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο έχει δείξει αδίστακτη, σχεδόν απόλυτη αδιαφορία για τα άμαχα θύματα των αεροπορικών τους εκστρατειών. Αυτό που συμβαίνει στην Ουκρανία δεν είναι τίποτα σε σύγκριση με τις βάναυσες τακτικές σοκ και δέους που σκότωσαν εκατοντάδες χιλιάδες απλούς ανθρώπους στο Ιράκ.
Η αναδιατύπωση κάθε παγκόσμιας σύγκρουσης ως ένα ηθικό παιχνίδι της δεκαετίας του 1940, του γενοκτονικού κακοποιού εναντίον ό,τι είναι δίκαιο και καλό, είναι πολύ επικίνδυνη. Έχει δημιουργήσει μια λαϊκή απαίτηση για κλιμάκωση ενάντια σε μια πυρηνικά οπλισμένη δύναμη, στην οποία οι ίδιοι οι πολιτικοί παράγοντες δεν φαίνονται πάντα αρκετά συνετοί για να αντισταθούν.
Μερικοί πολιτικοί της Αγγλόσφαιρας εξέλαβαν αυτήν την υστερία ως άδεια για να επιδοθούν στις επικίνδυνες φαντασιώσεις τους για αλλαγή καθεστώτος στη Ρωσία, ενώ οι υπηρεσίες πληροφοριών ενθαρρύνουν ακόμη περαιτέρω κλιμάκωση, διαρρέοντας ιστορίες για το ρόλο τους στο να βοηθήσουν τους Ουκρανούς να σκοτώσουν Ρώσους στρατηγούς και να βυθίσουν το “Μόσχα”.
Δεν είμαι γεωπολιτικός αναλυτής, επομένως δεν μπορώ να αξιολογήσω ρεαλιστικά τον κίνδυνο κλιμάκωσης, αλλά γνωρίζω ότι οι άνθρωποι υποτιμούν μαζικά την πιθανότητα σπάνιων καταστροφικών αποτελεσμάτων και ότι ο πυρηνικός πόλεμος βρίσκεται στην κορυφή της λίστας τόσο των σπάνιων, όσο και των καταστροφικών. Στο βαθμό που η αυτοκρατορία υποτιμά τον κίνδυνο, θα συνεχίσει να πιέζει.
Αν η ηθικολογία του 1945 ενθάρρυνε ορισμένους Βρετανούς και Αμερικανούς ηγέτες να επαναλάβουν τον ρόλο τους ως κατακτητές στην Ευρώπη, εμπνέει ολοένα και περισσότερο τους Γερμανούς πολιτικούς να καλλιεργήσουν αντίστοιχες φαντασιώσεις περιόδου ήττας και αποβιομηχάνισης. Καθώς πληκτρολογώ αυτές τις λέξεις, ο Υπουργός Οικονομικών μας διαβεβαιώνει ότι μπορούμε να ξεπεράσουμε τον χειμώνα που έρχεται μια χαρά χωρίς ρωσικό αέριο.
Πριν από δύο ημέρες, ο Υπουργός Εξωτερικών μας δεσμεύτηκε στο Κίεβο ότι η Γερμανία θα τερματίσει για πάντα την εξάρτησή της από τη ρωσική ενέργεια. Το χειρότερο σενάριο είναι να το κάνουν πραγματικά αυτό. Το πιο πιθανό σενάριο είναι ότι το ρωσικό πετρέλαιο και φυσικό αέριο απλώς ξεπλένονται μέσω τρίτων χωρών, έτσι ώστε να μπορούμε να φανούμε “ενάρετοι” ενώ συνεχίζουμε τις εισαγωγές μας με σημαντική αύξηση. Αυτό μπορεί να αποτρέψει την καταστροφή, αλλά θα κάνει επίσης εκατομμύρια Γερμανούς δραστικά φτωχότερους και δεν θα βλάψει τη Ρωσία.
Η πολιτική αυτού του πολέμου είναι ό,τι πιο περίεργο έχω δει ποτέ. Είναι πράγματι πολύ περίεργο να αποκαλείσαι δεξιός εξτρεμιστής στη Γερμανία επειδή έχεις φιλορωσικές συμπάθειες. Είναι ακόμη πιο περίεργο, για κάποιον που κατηγορείται περιοδικά ότι είναι Ναζί – παρά το γεγονός ότι αποκηρύσσει εντελώς τον Εθνικοσοσιαλισμό – να διαβάζει άρθρα σε mainstream εφημερίδες που επιμένουν ότι το τάγμα Azov δεν είναι στην πραγματικότητα Νεοναζί, παρόλο που αυτοί ισχυρίζονται ότι είναι…
Στις πρώτες μέρες του πολέμου, στο αποκορύφωμα της υστερίας υπέρ της Ουκρανίας, ένας μεγάλος Γερμανός λιανοπωλητής πιάστηκε ακόμη και να πουλά τη σημαία του Αζόφ στο ηλεκτρονικό του κατάστημα, μαζί με το Sonnenrad και το Wolfsangel. Όλα αυτά επιβεβαιώνουν τη μακροχρόνια θέση μου, ότι η αυτοκρατορία είναι σταθερά μεταπολιτική. Χρησιμοποιεί πολιτικές μορφές καθαρά για λόγους σκοπιμότητας. οι μόνες πραγματικές αρχές της είναι η επέκταση, η αφομοίωση και ο εξατμισμένος καταναλωτισμός.
Η Ρωσία θα μπορούσε να χάσει, αλλά δεν χάνει αυτή τη στιγμή. Αν έχανε, οι New York Times δεν θα δημοσίευαν άρθρα με τίτλους όπως “Η γεωγραφική πραγματικότητα του πολέμου της Ουκρανίας: Η Ρωσία έχει καταλάβει μεγάλο μέρος της Ανατολής”. Ο κίνδυνος είναι αυτό που θα συμβεί στη συνέχεια, όταν γίνει σαφές σε όλους ότι η αργή, συντριπτική καταστροφή του ουκρανικού στρατού από το ρωσικό πυροβολικό συνεχίζεται με ταχύτητα, παρά τις κυρώσεις και τις παραδόσεις όπλων.
Έχει περάσει πολύς καιρός από τον τελευταίο μεγάλο πόλεμο – ένα πολύ μεγαλύτερο διάστημα από αυτό που έχει δει ποτέ η Ευρώπη, χάρη στην πυρηνική αποτροπή. Αλλά οι ενέργειες, οι φιλοδοξίες και τα μίση που προκαλούν τον πόλεμο, και που μόνο ο πόλεμος μπορεί να διαλύσει, χτίζονται κάτω από την επιφάνεια όλο αυτό το διάστημα, αμείωτα. Αργά ή γρήγορα θα ξεσπάσουν. Οι πιθανότητες να συμβεί αυτό τώρα, δεν είναι μηδενικές.