Διακυβέρνηση κρίσης; Υπερβολικοί θάνατοι στην Αγγλία...
...και οι Έντεκα Ιδέες της Christina Berndt
*του eugyppius*
Για να μειώσει την κατανάλωση ενέργειας ενόψει της διαφαινόμενης γερμανικής κρίσης φυσικού αερίου, ο υπουργός Οικονομικών Ρόμπερτ Χάμπεκ πρότεινε ένα περίεργο σύνολο διαταγμάτων θερμοκρασίας εσωτερικών χώρων που συνεχίζουν το μοτίβο των άμεσων κρατικών παρεμβάσεων στην καθημερινή ζωή που καθιερώθηκε αρχικά με τον μαζικό περιορισμό.
Οι χώροι εργασίας όπου εκτελείται σκληρή σωματική εργασία δεν πρέπει να θερμαίνονται πάνω από 12 C, σύμφωνα με τους νέους κανόνες. Όσοι κάνουν μέτριας έντασης εργασία ενώ στέκονται, θα έχουν περιορισμένη θερμοκρασία στους 16 C και με μέτρια εργασία ενώ κάθονται στους 17 C. Στα μέρη όπου εκτελείται ελαφριά εργασία όρθια, θα επιτρέπονται θερμοκρασίες έως και 18 C, ενώ οι χώροι γραφείου όπου όλοι κάθονται δεν θα επιτρέπονται τίποτα περισσότερο από 19 C. Η θέρμανση των διαδρόμων και άλλων κοινόχρηστων χώρων θα είναι παράνομη, όπως και ορισμένα είδη θερμοσιφώνων μπάνιου.
Θα υπάρξει γενική απαγόρευση της χρήσης ηλεκτρικού ρεύματος ή φυσικού αερίου για τη θέρμανση ιδιωτικών πισινών, ενώ τα καταστήματα θα διατάσσονται να κρατούν τις εξωτερικές πόρτες κλειστές ανά πάσα στιγμή. Η πολιτική πίεση αυξάνεται για παρόμοια διατάγματα που περιορίζουν την κατανάλωση αερίου στις κατοικίες.
Αν και ορισμένοι αμφιβάλλουν ότι αυτοί οι κανόνες μπορούν να εφαρμοστούν, η γερμανική αστυνομία έχει ήδη αποδειχθεί αποτελεσματική στην επιβολή των ορίων επαφής την εποχή της πανδημίας σε ιδιωτικές κατοικίες. Και ακόμα κι αν οι εσωτερικές θερμοκρασίες δεν ελέγχονται ποτέ συστηματικά από τις αρχές, είμαι βέβαιος ότι η απλή προοπτική των απροειδοποίητων επιθεωρήσεων και προστίμων θα είναι αρκετή για τους περισσότερους εργοδότες να δηλώσουν τρίτη σεζόν στο σπίτι, με την πρόσθετη προοπτική εκφόρτωσης υψηλότερων τιμών βενζίνης στους υπαλλήλους τους.
Είναι πολύ περίεργο πώς αυτή η εντελώς νέα καταστροφή θα πρέπει να επιφέρει μερικά από τα ίδια μέτρα που απαιτούνται από την πανδημία του κορωνοϊού. Όχι μόνο θα επιστρέψει το γραφείο στο σπίτι, αλλά οι δημοτικές πισίνες θα κλείσουν ξανά και οι πόλεις θα παραμείνουν σκοτεινές τη νύχτα, ένας εκ των πραγμάτων περιορισμός της βραδινής κινητικότητας που μπορεί κάλλιστα σε ορισμένα μέρη να επιστρέψει στην απαγόρευση κυκλοφορίας που είχε συμβεί για τελευταία φορά τον χειμώνα του 2020/21. Εν τω μεταξύ, ορισμένοι από τους ίδιους χώρους που επιτάχθηκαν πρόσφατα για την υπερβολική χωρητικότητα των νοσοκομείων και γι μαζικό εμβολιασμό θα επαναχρησιμοποιηθούν ως θερμαινόμενα καταφύγια για ηλικιωμένους, ασθενείς και φτωχούς.
Όχι κάποιο ενιαίο σχέδιο, αλλά μάλλον μια μακρά σειρά απρόοπτων, έχουν προκαλέσει τη γερμανική κρίση φυσικού αερίου. Ωστόσο, η σταθερή άρνηση της κυβέρνησης Scholz να εξετάσει οποιαδήποτε πορεία δράσης που θα μπορούσε να βελτιώσει την έλλειψη, πάντα με μια νέα δικαιολογία, γίνεται κάθε μέρα πιο ανησυχητική.
Υπάρχει η προφανής εξήγηση, ότι οι Πράσινοι στην κυβέρνηση απλώς εκμεταλλεύονται αυτή την ευκαιρία για να επιτύχουν τον υψηλότερο στόχο τους να περιορίσουν την κατανάλωση ορυκτών καυσίμων, όπως πάντα επιθυμούσαν. Αλλά νομίζω ότι μπορεί να υπάρχει επίσης ένας άλλος, βαθύτερος τρόπος για να το καταλάβουμε αυτό.
Προτείνω ότι βλέπουμε εδώ την εμφάνιση ενός νέου πολιτικού στυλ, το οποίο θα μπορούσατε να ονομάσετε “Διακυβέρνηση κρίσης” - ή, όπως το έθεσε ένας φίλος, “η συνέχιση της πολιτικής του κορωνοϊού με άλλα μέσα”. Ένα από τα βασικά μου θέματα εδώ ήταν η βαθύτερη αποστράτευση των δυτικών κρατών, καθώς η εξουσία διαχέεται προς τα κάτω από την πολιτική κορυφή στους γραφειοκρατικούς θεσμούς, τον Τύπο και τις μεγάλες εταιρικές επιχειρήσεις.
Το μεγάλο πλεονέκτημα αυτής της κατανομής της εξουσίας είναι η σχεδόν πλήρης ομοιομορφία των πολιτικών απόψεων που έχει εμπνεύσει σε όλη την κοινωνικο-πολιτιστική ελίτ, αλλά έχει το κόστος της πρωτοβουλίας, του συντονισμού και της στρατηγικής. Οι κρίσεις φαίνεται να είναι ένας από τους μόνους τρόπους με τους οποίους τα νέα, αποστρατευμένα κράτη μας μπορούν να ξεπεράσουν την παράλυσή τους και να δράσουν για να προωθήσουν κάθε είδους θετικό πολιτικό πρόγραμμα.
Θέλω να αλλάξω λίγο θέμα και να προτείνω αυτό το άρθρο της Telegraph, που κατηγορεί τα lockdown για την υπερβολική θνησιμότητα στο Ηνωμένο Βασίλειο, είναι κάτι περισσότερο από μια απλή προσπάθεια απαλλαγής των εμβολίων. Φυσικά, οι εμβολιαστές θα κατηγορήσουν τα lockdown για τις δικές τους αποτυχίες, αν πρόκειται για αυτό, αλλά η διπροσωπία τους δεν πρέπει να μας αποσπά την προσοχή από τη βαθιά αταξία που έχουν προκαλέσει τα lockdown σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας, και ιδιαίτερα στην υγειονομική περίθαλψη.
Ακόμη και πριν από τον κορωνοϊό, το NHS αντιμετώπιζε σοβαρά διοικητικά προβλήματα και αδυναμία να καλύψει τη ζήτηση σε πολλούς τομείς. Δύο χρόνια σχεδόν αποκλειστικής εστίασης σε ένα μοναδικό ιικό παθογόνο έχει ρίξει ολόκληρο το σύστημα σε νέα βάθη χάους: Μόνο η λίστα αναμονής των νοσοκομείων στην Αγγλία περιλαμβάνει 6,5 εκατομμύρια ονόματα και διάφορες περιοχές έχουν δει ασθενείς που πεθαίνουν ενώ περιμένουν ώρες τα ασθενοφόρα, πριν προλάβει να γίνει αντιμετώπιση από το προσωπικό του νοσοκομείου. Η μεγάλη ειρωνεία είναι ότι τα lockdown πωλήθηκαν ως μέσο για να μην λιώσουν τα συστήματα υγειονομικής περίθαλψης, ενώ στην πραγματικότητα απλώς προκάλεσαν τις ίδιες τις ελλείψεις και τις καθυστερήσεις υγειονομικής περίθαλψης που υποτίθεται ότι θα απέτρεπαν. Αυτό θα είναι ένα αργό έγκαυμα τώρα, γιατί θα χρειαστούν χρόνια για να εκκαθαριστεί το υστέρημα της θεραπείας, εάν το καταφέρουν ποτέ.
Τούτου λεχθέντος: Οι τάσεις θνησιμότητας είναι πολύπλοκες, με πολλαπλές αιτίες και υπάρχει ξεκάθαρα ρόλος για τα εμβόλια και εδώ. Σημειώστε ιδιαίτερα το χρονοδιάγραμμα της αύξησης της θνησιμότητας στα μέσα του 2021:
Η δική μου ωμή, ακριβής σύγκριση των ηλικιακά στρωματοποιημένων δεδομένων υποδηλώνει ότι οι υπερβολικοί θάνατοι έχουν αυξηθεί αναλογικά σε όλες τις ηλικιακές ομάδες άνω των 15 ετών.
Την περασμένη εβδομάδα, η τρομακτική μαθήτρια και κακιά-του-ιστολογίου Christina Berndt συνέγραψε ένα πολύ περίεργο άρθρο στη Süddeutsche Zeitung, υπό τον τίτλο “Περνώντας την πανδημία πραγματιστικά: Έντεκα ιδέες που θα μπορούσαν να προετοιμάσουν τη Γερμανία για τα επερχόμενα κύματα κορωνοϊού”.
Το άρθρο είναι στολισμένο με περίεργα σκουπίδια γραφικά…
…και παρουσιάζει ένα ασυνάρτητο σωρό προτάσεων που μιλούν πολύ για το πού βρίσκεται το Camp Lockdown αυτή την ώρα.
Η Berndt και οι συνεργάτες, θέλουν καλύτερη επιτήρηση των λυμάτων, θέλουν περισσότερες επιλογές ομαδικής θεραπείας, θέλουν εξαιρέσεις σχολικής φοίτησης για παιδιά σε κίνδυνο και για παιδιά με γονείς σε κίνδυνο, θέλουν περισσότερα εκπαιδευτικά βίντεο για όλα εκείνα τα παιδιά που έχουν μείνει στο σπίτι, θέλουν περισσότερο Paxlovid, θέλουν περισσότερα εμβόλια κατά της γρίπης ειδικά για τα παιδιά, θέλουν περισσότερο γραφείο στο σπίτι, θέλουν περισσότερες εξετάσεις αντιγόνων και θέλουν “μάσκες για όλους”. Ω, ναι, και μέσα σε αυτή την μπερδεμένη ανοησία, θυμούνται να ζητήσουν από τον Άγιο Βασίλη περισσότερο νοσηλευτικό προσωπικό…
Επρόκειτο να γράψω ένα μεγαλύτερο άρθρο για αυτό το γελοίο ποτ πουρί απαιτήσεων που δεν οδηγούν πουθενά, αλλά ειλικρινά, ποιος νοιάζεται. Είναι τόσο βαρετό που δεν μπορώ καν να μεταφράσω τα πιο ηλίθια κομμάτια. Αυτή είναι η εικόνα ενός πολιτικού και κοινωνικού κινήματος σε προχωρημένη αποσύνθεση, του οποίου τα μέλη δεν φιλοδοξούν πλέον να εξαλείψουν τον SARS-COV-2 ή να συνειδητοποιήσουν μια μετα-ιική ουτοπία, αλλά τώρα ελπίζουν απλώς σε περισσότερες έρευνες για τον ιό στα κόπρανα, περισσότερο φαρμακευτικό λάδι φιδιού και περισσότερη απόκρυψη μόνοι στο σπίτι, όλα εν μέσω μιας αυξανόμενης επίγνωσης της δικής τους ψυχικής ασθένειας.
Είναι απλώς ενδιαφέρον να δούμε τι δύναμη παραμονής είχε το άγχος για τα παιδιά ως φορέας ασθένειας και μόλυνσης σε αυτό το σύνολο. Το κλείσιμο σχολείων και άλλα μέτρα που στοχεύουν τη νεολαία ήταν η αχίλλειος πτέρνα του μαζικού περιορισμού, ο σπόρος του πολιτικού χαμού της και ωστόσο οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές της μασκοφορίας, των δοκιμών και του για πάντα κλεισίματος απλά δεν μπορούν να το εγκαταλείψουν. Με έναν πολύ μεγάλο τρόπο που ακόμα δεν καταλαβαίνω πλήρως, τα lockdown ήταν ένα μέτρο που κατευθυνόταν, μερικές φορές ακόμη και με κακία, ειδικά στους νέους.