Όταν η απειλή πλασάρεται ανάποδα ως επιλογή
Η ρητορική Πλεύρη ως πιστοποιητικό νομικού ολοκληρωτισμού
*του Κων/νου Βαθιώτη*
Την 9η Μαΐου 2022 στην εκπομπή «Καλημέρα Ελλάδα» που προβλήθηκε από τον ιδιωτικό τηλεοπτικό σταθμό ANT1, έναν από τους πολλούς αργυρώνητους τηλεβραχίονες της υγειονομικής δικτατορίας, ο Υπουργός Υγείας Θ. Πλεύρης δήλωσε τα εξής:
«Οι ανεμβολίαστοι υγειονομικοί έχουν επιλέξει να μην εργάζονται. Γιατί το έχουν επιλέξει; Το έχουν επιλέξει προφανώς γιατί η Πολιτεία έφερε ένα μέτρο το οποίο τους έθεσε σε αναστολή αν δεν εμβολιάζονται».
Η δήλωση αυτή πιστοποιεί ότι ο νομικός Θ. Πλεύρης αφ’ ενός διαστρεβλώνει συνειδητά τις στοιχειώδεις αρχές του Δικαίου, αφ’ ετέρου βιάζει την κοινή λογική. Απ’ όποια πλευρά κι αν προσεγγίσουμε την ουσία της δήλωσής του, δεν χωρεί καμία αμφιβολία ότι αυτή αποτελεί ένα αδιάψευστο πιστοποιητικό νομικού ολοκληρωτισμού.
Όπως κάθε νομικός γνωρίζει άριστα, αλλά και όπως κάθε απλός πολίτης μπορεί να το διαισθανθεί εύκολα, για να μπορεί να γίνει λόγος για ατομική επιλογή, θα πρέπει αυτή να είναι προϊόν συνειδητής, υπεύθυνης και ελεύθερης στάθμισης όλων των κρίσιμων παραμέτρων, απαλλαγμένης από γνωστικά και βουλητικά ελαττώματα. Δηλαδή:
Ο πολίτης θα πρέπει να έχει επίγνωση των συνεπειών της απόφασής του και, ταυτοχρόνως, να είναι σε θέση να την λάβει ανεπηρέαστος από ψυχικές πιέσεις.
Ενώ, λοιπόν, η απόφαση των υγειονομικών να μην εμβολιασθούν δεν πάσχει από κάποιο γνωστικό ελάττωμα, αφού αυτοί έχουν επίγνωση της συνέπειας που θα έχει η επίμαχη παράλειψή τους, δηλ. της αναστολής της εργασίας τους, δεν ισχύει το ίδιο σε ό,τι αφορά την ύπαρξη βουλητικού ελαττώματος.
Τούτο, διότι, αφ’ ης στιγμής η κυβέρνηση θέσπισε τον υποχρεωτικό εμβολιασμό των υγειονομικών κατά του κορωνοϊού ως επιταγή που επισύρει την δυσμενή συνέπεια της αναστολής εργασίας (/καθηκόντων) σε περίπτωση μη συμμόρφωσής τους προς τον συγκεκριμένο κανόνα Δικαίου (άρ. 206 Ν. 4820/2021), έθεσε την εν λόγω κατηγορία πολιτών προ ενός σοβαρού, συνειδησιακού διλήμματος, το οποίο θα μπορούσε εφεξής να ονομάζεται: το υπαρξιακό δίλημμα του υγειονομικού:
Απέναντι από τον πόλο της εκ του νόμου προβλεπόμενης αναστολής εργασίας βρίσκεται ο έτερος πόλος του διλήμματος, ο οποίος επιχειρείται από τους διαχειριστές της υγειονομικής κρίσης να κρατηθεί τεχνηέντως στο σκιόφως, καθώς συνδέεται με το ενδεχόμενο να προκληθούν ισχυρές (υγειοβλαπτικές ή θανατηφόρες) παρενέργειες από τον πειραματικό εμβολιασμό με εμβόλια νέας-μη επαρκώς δοκιμασμένης τεχνολογίας κατά του κορωνοϊού.
Το σιωπηρό δίλημμα προς τους υγειονομικούς είναι διατυπωμένο ως εξής:
Υγειονομικέ, ή εμβολιάζεσαι, αποδεχόμενος τον κίνδυνο είτε να υποστείς βαριά σωματική βλάβη είτε ακόμη και να πεθάνεις, ή δεν εμβολιάζεσαι, οπότε θα πας σπίτι σου και θα μείνεις απλήρωτος, μέχρι να αλλάξεις μυαλά!
Ακόμη κι ένας μη εξοικειωμένος με τα νομικά θα μπορούσε ευχερώς να αντιληφθεί ότι το δίλημμα αυτό παράγει μεγάλη ψυχική πίεση για τον υγειονομικό, ο οποίος καλείται να λάβει την απόφασή του υπό συνθήκες ανελευθερίας, σταθμίζοντας δύο κολοσσιαίας σημασίας αγαθά του:
Στην μια πλευρά βρίσκεται η εργασία του, η οποία του εξασφαλίζει τον επιούσιο, ενώ στην άλλη πλευρά βρίσκεται η υγεία και η ζωή του, που αποτελούν προϋπόθεση της δυνατότητάς του να βιοπορίζεται.
Ως εκ τούτου, η απόφαση των υγειονομικών να μείνουν χωρίς δουλειά δεν είναι προϊόν ελεύθερης επιλογής τους αλλά κρατικού εξαναγκασμού που στηρίχθηκε στην απειλή του (προδήλως αντισυνταγματικού) νόμου¹. Από την απειλή αυτή παρήχθη φόβος στην ψυχή των υγειονομικών όχι μόνο για τον μισθό τους, αλλά και για την ζωή ή έστω την υγεία τους, υπό το κράτος δε αυτού του συναισθήματος αναγκάσθηκαν να επιλέξουν το, κατά την άποψή τους, μικρότερο κακό.
H διαπίστωση αυτή είναι βαρύνουσας σημασίας για την ποινική αξιολόγηση των περιπτώσεων εκείνων κατά τις οποίες οι υγειονομικοί, προκειμένου να μη χάσουν τον μισθό τους, αναγκάσθηκαν να επιλέξουν τον εμβολιασμό τους, με αποτέλεσμα να (κινδυνεύσουν να) υποστούν σοβαρές παρενέργειες ή ακόμη και να (κινδυνεύσουν να) χάσουν την ζωή τους.
Εφόσον η επιλογή τους ετεροκαθορίσθηκε από το συναίσθημα του φόβου, κανένας διαχειριστής της υγειονομικής κρίσης – πρωτίστως δε ο Υπουργός Υγείας – δεν επιτρέπεται να υψώσει την κουρελιασμένη σημαία της περίφημης ατομικής ευθύνης και ως Πόντιος Πιλάτος να νίψει τας χείρας του, λέγοντας:
Οι υγειονομικοί ανέλαβαν μόνοι τους – συνειδητά, υπεύθυνα και ελεύθερα – το ρίσκο της τεχνητής ανοσοποίησής τους μέσω των πολυδιαφημισμένων εμβολίων.
Μια τέτοια θέση, η οποία είναι προφανές ότι υποκρύπτεται στην δήλωση του Θ. Πλεύρη περί ελευθέρας επιλογής των υγειονομικών να μείνουν άνεργοι (όποιος υγειονομικός αποφασίζει ελεύθερα να σταματήσει να εργάζεται αρνούμενος να εμβολιασθεί, υπονοείται ότι αποφασίζει εξίσου ελεύθερα να συνεχίσει να εργάζεται δεχόμενος να εμβολιασθεί), είναι από πλευράς Ποινικού Δικαίου απολύτως εσφαλμένη και άρα όποιος νομικός την υιοθετεί ή ενεργεί εκ του πονηρού, εξυπηρετώντας έκνομα συμφέροντα επί ζημία των πολιτών, ή έχει πλέον στα χέρια του ένα πτυχίο που ενδεικνύει μεν, αλλά δεν αποδεικνύει την γνωστική επάρκεια του κατόχου του.
Ότι έτσι έχουν τα πράγματα προκύπτει και από ένα νομολογιακό προηγούμενο: Ως προϊόν εξαναγκασμού αντιμετωπίσθηκε στο παρελθόν από το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Χίου η σπάνια περίπτωση ενός μηχανοδηγού πλοίου, ο οποίος είχε διανυκτερεύσει στην οικογένειά του και απειλήθηκε με απόλυση, αν δεν προσερχόταν στο αγκυροβολημένο πλοίο για να δέσει τους κάβους, παρότι επικρατούσαν δυσμενείς καιρικές συνθήκες και τα κύματα έφθαναν τα 10 μέτρα· κατά τη διάρκεια πρόσδεσης του δεύτερου κάβου, κύματα πέταξαν τον μηχανοδηγό στην τσιμεντένια προβλήτα και στην συνέχεια τον παρέσυραν στη θάλασσα, όπου και πνίγηκε².
Στην περίπτωση αυτή εκρίθη ότι ο κατηγορούμενος πλοίαρχος ευθυνόταν ως έμμεσος αυτουργός θανατηφόρας εκθέσεως σε βάρος του μηχανοδηγού: Ναι μεν ο κατηγορούμενος δεν κατέστησε αβοήθητο τον παθόντα μηχανοδηγό, μεταφέροντάς τον εντός της κινδυνογόνου εστίας με τα ίδια του τα χέρια, εκστόμισε όμως μια συγκεκριμένη απειλή, η οποία προκάλεσε ψυχική πίεση στον αποδέκτη της, με αποτέλεσμα να μεταβεί αυτός ο τελευταίος στην κινδυνογόνο εστία, περιάγων εαυτόν σε θέση ανασφαλή.
Μιλώντας στην γλώσσα της ποινικής δογματικής: ο δράστης χρησιμοποίησε το θύμα ως όργανό του, εξαναγκάζοντάς το να τεθεί σε αυτοδιακινδύνευση, δηλαδή να εκδηλώσει μια συμπεριφορά που δεν πληροί μεν την αντικειμενική υπόσταση κάποιου εγκλήματος, πλην όμως επειδή η αυτοπροσβλητική απόφαση έπασχε από το οφειλόμενο στην απειλή απόλυσης βουλητικό ελάττωμα, το παραχθέν αποτέλεσμα θα χρεωθεί στον κατηγορούμενο πλοίαρχο, ο οποίος μέσω της απειλής της απόλυσης εκφόβισε το θύμα, πιέζοντάς το να λάβει την μοιραία απόφαση.
Είναι χαρακτηριστικό – και ιδιαιτέρως διαφωτιστικό για την συνειδητοποίηση της ανάποδης αξιολόγησης που γίνεται σήμερα από νομικούς που πρόδωσαν την επιστήμη τους – ότι και σε αυτήν την περίπτωση ο αποθανών μηχανοδηγός εκλήθη να επιλύσει ένα υπαρξιακό δίλημμα αντίστοιχο του διλήμματος των υγειονομικών. Το δίλημμα του μηχανοδηγού ήταν το εξής:
Ή σώζω τον μισθό μου ρισκάροντας την ζωή μου ή χάνω τον μισθό μου διατηρώντας αλώβητη την ζωή μου!
Φυσικά, το γεγονός ότι ένας νόμος προβλέπει μια δυσμενή συνέπεια, αυτό δεν σημαίνει – όπως υπονοεί ο Θ. Πλεύρης – ότι ο πολίτης θα πρέπει σώνει και καλά να συμμορφωθεί προς την σχετική επιταγή του νόμου και άρα ότι, αν τελικώς δεν συμμορφώθηκε, επέλεξε ελεύθερα να μη συμμορφωθεί, οφείλοντας να λουστεί τις συνέπειες της (δήθεν) ατυχούς επιλογής του.
Λέγοντας, λοιπόν, ο εν λόγω Υπουργός ότι οι ανεμβολίαστοι υγειονομικοί επέλεξαν να μην εργαστούν, διότι η αναστολή της εργασίας όποιου προσώπου δεν εμβολιάζεται έχει προβλεφθεί νομοθετικώς, προέβαλε ένα επιχείρημα το οποίο για όσους ενστερνίζονται ακόμη τις βασικές αρχές που διέπουν το δίκαιο, και δη το Ποινικό Δίκαιο, είναι άτοπο.
Η ελεγχόμενη επιχειρηματολογία είναι τόσο ανάποδη-στρεψόδικη όσο και η καραμέλα που πιπίλισαν κυβερνητικά στελέχη και νομικοί σε σχέση με το πρόστυχο πρόστιμο των 100€, το οποίο θεσπίσθηκε σε βάρος των πολιτών ηλικίας άνω των 60 ετών.
Επί παραδείγματι, ο καθηγητής Νομικής κ. Αντ. Μανιτάκης μιλώντας σε ραδιοφωνική εκπομπή του ΣΚΑΪ 100,3 (30.11.2021), υποστήριξε ότι το νέο μέτρο δεν είναι εξαναγκαστικό για έναν χαμηλόμισθο, διότι:
αυτός έχει την δυνατότητα να πάει να εμβολιασθεί, προκειμένου να μην υποβληθεί στην οικονομική θυσία.
Πανομοιότυπη ήταν και η τοποθέτηση του Κ. Μητσοτάκη από το βήμα της Βουλής κατά τη συζήτηση της τροπολογίας για την επέκταση του υποχρεωτικού εμβολιασμού στην ως άνω ηλικιακή ομάδα (1.12.2021):
«Είναι πολύ εύκολο να μην καταβάλει κανείς το πρόστιμο· αρκεί να εμβολιασθεί, είναι τόσο απλό!».
Όπως, όμως, έχει ήδη επισημανθεί³:
«Όποιος γνωρίζει στοιχειώδη νομικά, αντιλαμβάνεται πόσο πολύ εμπαίζεται ο απλός πολίτης μέσω αυτού του σοφίσματος. Αν ο συλλογισμός ήταν ορθός, τότε κάθε ληστής που απειλεί έναν περαστικό με τη φράση «τα λεφτά σου ή τη ζωή σου» θα ενθυλάκωνε με τις ευλογίες του Ποινικού Δικαίου και της έννομης τάξης τα ξένα χρήματα, αφού αυτά θα τα είχε δώσει ο απειληθείς με τη θέλησή του και όχι εξαναγκαστικά! Το κρίσιμο, φυσικά, δεν είναι αν ο απειλούμενος έχει την εναλλακτική δυνατότητα να δώσει σε έναν ξένο τα χρήματά του, προκειμένου να γλυτώσει από το κακό με το οποίο απειλείται, αλλά αν ο απειλών έχει το δικαίωμα να αξιώσει από τον απειλούμενο να τελέσει, να ανεχθεί ή να παραλείψει την επίμαχη ενέργεια. Όταν τέτοιο δικαίωμα δεν υφίσταται, η εναλλακτική δυνατότητα της συμμόρφωσης του απειλουμένου, η οποία είναι αθέμιτο δημιούργημα του δράστη, στερείται νομικού αντικρίσματος, οπότε η ικανοποίηση της αξίωσης του απειλούντος είναι προϊόν εξαναγκασμού. Ποιος σκακιστής θα μπορούσε να υποστηρίξει πειστικά ότι, κάνοντας τη μοναδική κίνηση που του έχει αφήσει ο αντίπαλός του πριν από το ρουά-ματ, μετέφερε με την ελεύθερη βούλησή του το πιόνι του στο συγκεκριμένο τετράγωνο;».
Αξιοποιώντας τον παραλληλισμό με το σκάκι, στην περίπτωση των υγειονομικών ο σκακιστής δεν έχει μπροστά του περιθώριο για μία μόνο κίνηση, αλλά για δύο κινήσεις. Το αν ένας υγειονομικός, υπό την δαμόκλειο σπάθη της έννομης συνέπειας που προβλέπεται στο άρ. 206 Ν. 4820/2021, αποφασίσει την θυσία υπέρ της εργασίας του ή, αντιθέτως, εκείνη υπέρ της υγείας και της ζωής του, είναι δίλημμα αντίστοιχο με εκείνο που έχει να αντιμετωπίσει όποιος σκακιστής βλέπει να απειλείται ταυτοχρόνως, αλλά διαζευκτικώς, π.χ. το άλογό του και ο αξιωματικός του.
Αν αποφασίσει να σώσει το άλογο, θα χάσει τον αξιωματικό, κι αν αποφασίσει να σώσει τον αξιωματικό, θα χάσει το άλογό του.
Ό,τι κι αν αποφασίσει, είναι καταδικασμένος να χάσει ένα από τα δύο πιόνια του. Η απώλειά αυτή, όμως, δεν θα είναι προϊόν της ελεύθερης επιλογής του, αφού ο αντίπαλός τον τον έφερε σε μια τέτοια δυσμενή κατάσταση, ώστε αναγκάσθηκε εκ των πραγμάτων να θυσιάσει ένα πιόνι του.
Στη σκακιστική γλώσσα το φαινόμενο αυτό περιγράφεται με τον διεθνή όρο Zugzwang (τσούγκτσβανγκ = εξαναγκασμένη κίνηση): ο παίκτης είναι υποχρεωμένος να κάνει την επόμενη κίνηση, αλλά σε όποιο τετράγωνο κι αν κουνήσει το πιόνι του, είναι δεδομένη μία απώλεια.
Έτσι και οι σημερινοί υγειονομικοί:
Αν δεν εμβολιασθούν, χάνουν τον μισθό τους.
Αν εμβολιασθούν, τίθεται σε δυνητικό κίνδυνο η υγεία και η ζωή τους από τις ενδεχόμενες παρενέργειες του εμβολίου.
Μάλιστα, ο κίνδυνος αυτός θα βαίνει αυξανόμενος (και διαιωνιζόμενος) όσο το αχόρταγο κράτος θα αξιώνει την επανάληψη του εμβολιασμού με πρόβλεψη νέων δόσεων.
Από τα παραπάνω καθίσταται σαφές ότι ο Θ. Πλεύρης και η κυβέρνηση στην οποία ανήκει συμπεριφέρονται ως ταχυδακτυλουργοί που εμπαίζουν τους μη έχοντες νομικές γνώσεις πολίτες:
Από το καπέλο του μάγου βγάζουν το λούτρινο περιστέρι της ελευθερίας έχοντας κρύψει στο μανίκι τους το σατανικό τραπουλόχαρτο της κρατικής απειλής.
Με άλλα λόγια, οι διαβολικοί διαχειριστές της υγειονομικής κρίσης ενεργούν ανάποδα, όπως οι καλόγεροι στον Μεσαίωνα που, με αυτόν τον τρόπο, κατάφερναν να ξεπερνούν τις δυσκολίες της νηστείας:
Βαφτίζουν το κρέας (= απειλή) ψάρι (= επιλογή), για να μπορέσουν να ταΐσουν με εύπεπτη τροφή τον ανυποψίαστο, μη εξοικειωμένο με την νομική επιστήμη, πολίτη!
Χάριν επιστημονικής πληρότητος, αξίζει να γίνει μια τελευταία επισήμανση:
Η επιλογή ενός ανθρώπου που καλείται να λάβει μιαν απόφαση επιλύοντας το υπαρξιακό δίλημμα που του έχει τεθεί, παραμένει ελεύθερη, όταν η προκρινόμενη λύση είναι εναρμονισμένη με τις προσωπικές αξίες και την συνείδησή του, επομένως όταν καταφέρνει να μείνει ανεπηρέαστος από το συναίσθημα του φόβου που προσπάθησε να του καλλιεργήσει ο εμπνευστής του διλήμματος.
Με όρους Ποινικού Δικαίου, σε μια τέτοια περίπτωση ο εμπνευστής του διλήμματος είναι αξιόποινος για απόπειρα παράνομης βίας (άρ. 330 σε συνδ. με άρ. 42 ΠΚ): προσπάθησε μέσω του εκφοβισμού να χειραγωγήσει τον αποδέκτη της απειλής, πλην ματαίως, αφού προσέκρουσε στην σθεναρή αντίσταση ενός άτρωτου-ατρόμητου ανθρώπου.
Τέτοιας ποιότητος άνθρωποι είναι και όσοι υγειονομικοί έχουν λάβει την ακλόνητη απόφαση να δώσουν τον υπέρ της καθαρής συνειδήσεώς τους και της ελεύθερης ψυχής τους αγώνα. Μόνο που σε αυτήν την περίπτωση θα ήταν ακόμη καλύτερο να μιλάμε όχι απλώς για ελεύθερη, αλλά για ηρωική επιλογή.
Αξίζει, μάλιστα, να υπογραμμισθεί ότι, σύμφωνα με την πυραμίδα ιεράρχησης των αναγκών του ανθρώπου, την οποία παρουσίασε στις αρχές του 20ού αιώνα ο Αμερικανός ψυχολόγος Abraham Maslow (Αβραάμ Μάσλοου), στην βάση αυτής της πυραμίδας βρίσκονται οι φυσιολογικές-βιολογικές ανάγκες (physiological needs) του ανθρώπου που αφορούν την επιβίωσή του (π.χ. τροφή, νερό, αέρας, ύπνος), ενώ στην κορυφή της βρίσκεται η ανθρώπινη ανάγκη για αυτοπραγμάτωση (need for self-actualization), κάτω δε ακριβώς από αυτήν βρίσκονται οι ανάγκες αυτοεκτιμήσεως (the esteem needs). Αμφότερες οι ανάγκες αυτές εμφανίζουν μια πολύ πιο σύνθετη δομή απ’ ό,τι οι φυσιολογικές-βασικές ανάγκες.
Επομένως, έχοντας προ οφθαλμών την παραπάνω ιεραρχική πυραμίδα, μπορούμε εύκολα να καταλήξουμε στο ακόλουθο συμπέρασμα:
Όποιος επιλέγει να εμβολιασθεί, προκειμένου να διατηρήσει τον μισθό του, δίνει προτεραιότητα στην εκπλήρωση μιας φυσιολογικής-βιολογικής ανάγκης του, η οποία τροφοδοτείται από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Η σκέψη αυτή αποκαλύπτει για ποιον λόγο η Νέα Τάξη Πραγμάτων υλοποιεί νυχθημερόν, και δη εδώ και πολλά χρόνια, μια πρωτοφανή πλύση εγκεφάλου υπέρ της δήθεν επιτακτικής ανάγκης να βρεθούν και να εφαρμοσθούν βιώσιμες (sustainable) λύσεις για την σωτηρία του πλανήτη από την λεγόμενη κλιματική αλλαγή. Ο πραγματικός στόχος, όμως, των Νεοταξιτών δεν είναι να σώσουν τον πλανήτη, που οι ίδιοι καταστρέφουν ύπουλα και μεθοδικά, αλλά να εμφυτεύσουν στο μυαλό των ανυποψίαστων πολιτών την έμμονη ιδέα να πολεμούν μόνο για τα στοιχειώδη (basics).
Αντιθέτως, όποιος επιλέγει να μην εμβολιασθεί, προκειμένου να διατηρήσει αλώβητη την ψυχή του και να συνεχίσει να νιώθει περήφανος που υπερασπίζεται την θεμελιώδη ιδιότητα του ανθρώπου, δηλ. το αυτεξούσιό του, δίνει προτεραιότητα στην ανάγκη του να απελευθερωθεί από τα απολύτως χρειώδη, αποδεικνύοντας ότι ανήκει σε ένα ποιοτικότερο είδος ανθρώπου που επιζητεί την αυτοπραγμάτωσή του.
Τώρα μπορεί καθένας να κατανοήσει ξεκάθαρα για ποιον λόγο οι διαχειριστές της υγειονομικής κρίσης, οι οποίοι, ταυτοχρόνως, ανήκουν στην παγκόσμια ελίτ των μισανθρώπων που επιδιώκουν την μετατροπή των ανθρώπων σε χειραγωγούμενους ευτυχισμένους σκλάβους, ασκούν τόσο μεγάλη πίεση στους λαούς, ώστε να τους παρασύρουν ή να τους εξαναγκάσουν να επιλύσουν τον υπαρξιακό τους δίλημμα με γνώμονα τις κατώτερες ανάγκες του:
Με αυτόν τον τρόπο, θα έχουν επιτύχει να καθηλώσουν τον άνθρωπο στο επίπεδο του ζώου, που σκέπτεται μόνο τι θα πιει και τι θα φάει. Ακόμη χειρότερα: θα έχουν μεταμορφώσει τον άνθρωπο σε φίδι που σέρνεται κολλημένο στην γη. Έτσι, το τελειότερο δημιούργημα του Θεού θα θυμίζει πλέον ένα αποκρουστικό ον, πλασμένο κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν του Διαβόλου. Πόσο ανάποδος ο κόσμος της Νέας Τάξης Πραγμάτων, ο οποίος δεν χωρεί αμφιβολία ότι είναι δημιούργημα του σατανικού όφεως!
Κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι ότι στο αμέσως επόμενο σκαλί της πυραμίδας, δηλ. ακριβώς πάνω από τις φυσιολογικές-βιολογικές ανάγκες, ιεραρχεί ο Maslow τις ανάγκες για ασφάλεια (the safety needs), οι οποίες είναι σημαντικές για την επιβίωσή του (π.χ. σταθερή απασχόληση, φροντίδα υγείας, στέγη). Άρα το προπαγανδιστικό μήνυμα επί εποχής λοκντάουν «μένουμε σπίτι, μένουμε ασφαλείς» υπηρετούσε τον στόχο του αυτοεγκλωβισμού των πολιτών σε μια κοντόφθαλμη θεώρηση που καλλιεργείται με γνώμονα τα βασικά ένστικτα του ανθρώπου!
Ιδού, λοιπόν, το πεσμένο γάντι για όποιον νομικό θεωρεί ότι ο γράφων είναι ψεκασμένος, συνωμοσιολόγος ή άλλως πως πρόσωπο μειωμένου καταλογισμού, να αποκαταστήσει την αλλοιωμένη επιστημονική αλήθεια, παραθέτοντας την προσήκουσα επιχειρηματολογία, ώστε να αποδείξει ότι:
το Ποινικό Δίκαιο που διδάχθηκε και δίδαξε με την μεγίστη δυνατή αφοσίωση ήταν για τα σκουπίδια.
Η τελευταία φωτογραφία αποτυπώνει την μπαλλάντα του Friedrich Schiller «To γάντι» (Der Handschuh). Ο γράφων την είχε διδάξει στο σεμινάριο «Ποινικό Δίκαιο & Κινηματογράφος – Ρώσικη Ρουλέτα: Παραλλαγές και αξιόποινο», που είχε πραγματοποιηθεί στις 11.11.2016 στο αμφιθέατρο 11 της Νομικής Σχολής Κομοτηνής. Την μπαλλάντα είχε απαγγείλει, αποκλειστικά για τους φοιτητές της εν λόγω Σχολής, ο ηθοποιός Γρηγόρης Βαλτινός σε σκηνοθεσία Γιάννη Σανιώτη⁴.
1 Για την αντισυνταγματικότητα του υποχρεωτικού εμβολιασμού των επαγγελματιών υγείας βλ. Βαθιώτη, Από την πανδημία στην κλιματική αλλαγή. Συντονισμένα τρομο-κράτη σε φόντο παγκόσμιας διακυβέρνησης, εκδ. Αλφειός, Αθήνα 2021, σελ. 47 επ.
2 Βλ. το υπ’ αριθμ. 99/2007 βούλευμα Εισαγγελική Πρόταση Δ. Φερεντίνου Ποινική Δικαιοσύνη 2008, σελ. 152. Επ’ αυτού βλ. και Βαθιώτη, Από την τρομοκρατία στην πανδημία. Υποχρεωτικές ιατρικές πράξεις στον πόλεμο κατά του αόρατου εχθρού, Αλφειός, β΄ έκδ., Αθήνα 2021, σελ. 233.
3 Βαθιώτης, Από την πανδημία στην κλιματική αλλαγή, ό.π., σελ. 179.
4 http://trelogiannis.blogspot.com/2021/09/friedrich-schiller-der-handschuh-11.html