Περί Λύτρωσης
Επιπτώσεις στη Θρησκεία και την Κοινωνία
*του Κairon*
Στο διάλειμμα του Πάσχα σκέφτηκα λίγο την Άνοιξη, τη Θρησκεία και την Κοινωνία. Φαίνεται σωστό ότι μόλις μετά το Πάσχα μιλάμε για ένα χαρακτηριστικό ή αρετή που συχνά παραβλέπεται, τη Λύτρωση.
Η κοινωνία μιλάει για Λύτρωση, αλλά πραγματικά θέλει μόνο Αντίποινα. Πράγματι, ακόμη και η αντίληψή μας για τη Δικαιοσύνη εντός του νομικού συστήματος δεν αφορά τη Λύτρωση, αλλά την Αποκατάσταση. Διότι αυτή είναι μια πολύ πιο εύκολη μέτρηση και ερώτηση να απαντηθεί στη συνέχεια, η φιλοσοφία της ηθικής και της κοινωνίας.
Η κοινωνία αφορά περισσότερο την τιμωρία παρά τη λύτρωση. Ακόμη και οι Μεταμοντέρνοι θα συμφωνούσαν με αυτό. Έχουμε ποινές φυλάκισης για όσους έχουν διαπράξει εγκλήματα κατά της Κοινωνίας (θα αφήσουμε στην άκρη τα επιχειρήματα της διάρκειας της ποινής για μια άλλη μέρα.) Ωστόσο, ως Κοινωνία, μόλις κάποιοι Άνθρωποι πληρώσουν τις οφειλές τους μέσω των κατάλληλων οδών, δεν τους θεωρούμε λυτρωμένους.
Τους κοιτάμε με καχυποψία, απογοήτευση, θυμό ή φόβο. Αν δεν πιστεύουμε ότι λυτρώθηκαν, γιατί να τους απελευθερώσουμε; Αν δεν τους δώσουμε απλώς την πεποίθηση ότι έχουν λυτρωθεί, τότε είναι πιο απάνθρωπο να αφήνουμε κάποιον να πιστεύει ότι είναι ελεύθερος παρά να τον κρατάμε φυλακισμένο.
Αυτό μεταδίδεται επειδή δεν έχουμε μηχανισμό Λύτρωσης. Η φυλακή είναι ένα αναγκαστικό τάιμ άουτ και δεν καταπνίγει τον αποδιοπομπαίο τράγο του Girard, απλώς τον καθυστερεί. Σε σχέση με άλλες πρακτικές όπως: μονομαχία ή αποστολές που παρείχαν είτε άμεσα αντίποινα είτε εξορία μέχρι να ολοκληρωθεί κάποια εργασία. Και τα δύο κάνουν κάτι όμως, που η φυλακή δεν το κάνει, απαιτούν την επιτυχία σε κάτι.
Το βλέπουμε τώρα στο διαδίκτυο, οποιοσδήποτε ισχυρίζεται ότι είναι οτιδήποτε, συχνά τώρα ανήκει σε μια συγκεκριμένη φατρία ή θρησκεία. Ωστόσο, όλοι όσοι ισχυρίζονται ότι είναι της πίστης στο διαδίκτυο δεν καλωσορίζονται, αλλά συνήθως καταδικάζονται. Ποζέρια ή “LARPERs”. Ωστόσο, γνωρίζουμε ότι μέσω των memetics δεν μπορεί να υπάρξει LARPing. Αν κάποιος εκτελεί πίστη, είτε είναι θρησκευτική είτε πολιτική, έστω και κατά το ήμισυ εγκάρδια, είτε με λάθος προθέσεις, δεν έχει σημασία. Διότι θα διαδώσουν το μήνυμα και συχνά θα μετατρέψουν τους εαυτούς τους.
Αν έχω δίκιο ότι αυτή η τάση προς την πίστη συνεχίζεται, τόσο οι πιστοί όσο και η Εκκλησία συμφιλιώνονται στο ότι η πίστη αυτών των αμαρτωλών νεοπροσηλυτισμένων είναι ίση με τους ευσεβείς ανάμεσά τους. Κανείς που θα επιστρέψει δεν θα είναι χωρίς αμαρτία…
Τόσοι πολλοί στην θρησκευτική κοινότητα αρνούνται να δεχτούν ή να αναγνωρίσουν αυτούς με ταραχώδες ή αμαρτωλό παρελθόν. Συχνά αρνούνται να αναγνωρίσουν ακόμη και το δικό τους. Είτε πιστεύουν βαθιά ότι κάποιοι είναι αδιόρθωτοι, μια σύγκρουση δόγματος με εκείνους της Πίστης, είτε τα διαψεύδουν για άλλους συχνά προσωπικούς λόγους.
Πράγματι, οι παραδοσιακοί θρησκευτικοί τύποι φαίνεται να πιστεύουν ότι ορισμένοι άνθρωποι ή πράξεις είναι ανεπανόρθωτες. Ωστόσο, εάν κάποιος θέλει να πιστέψει στη λύτρωση και να συμβιβάσει αυτές τις διαφορές, πρέπει να:
πιστεύει σε ένα σημείο χωρίς επιστροφή, ή
έχει μια απροθυμία από την ομάδα ή το άτομο να αποδεχθεί τους λυτρωμένους.
Πολύ συχνά είναι συνδυασμός των δύο.
Στη χριστιανική πίστη υπάρχει η ιστορία του Άσωτου Υιού που επιστρέφει στο σπίτι. Κάποιος που έχει σπαταλήσει την κληρονομιά του στην ακολασία. Ωστόσο, πολλά φεγγάρια αργότερα, όταν επιστρέψει εξαθλιωμένος, γίνεται δεκτός πίσω με ανοιχτές αγκάλες.
Αυτό είναι το επιχείρημα για πολλούς, να αποδέχονται τόσο τον εγκληματία, την πόρνη, όσο και τον ρουφιάνο. Ωστόσο, η παραβολή του Άσωτου Υιού έχει μέσα της κάτι που φαίνεται να λείπει από τους ανθρώπους. Κάτι που μπορεί να διορθώσει το χάσμα μεταξύ πίστης και απόδειξης της πίστης.
Εξιλέωση
Υπάρχει έλλειψη αυτού τόσο στην Κοινωνία όσο και στις Σύγχρονες Θρησκείες. Η έλλειψη ορατής Εξιλέωσης είτε μέσω τελετουργίας, είτε μέσω διαδικασίας σημαίνει ότι οι εντός της ομάδας δεν έχουν μηχανισμό να εμπιστευτούν τον μυούμενο. Έτσι διαιωνίζεται η κατάσταση του φόβου, της έντασης και της ανησυχίας που προαναφέραμε.
Είναι και συμβολική και πράξη εμπιστοσύνης και πεποίθησης. Οι δοκιμασίες του Ιάσονα ή του Οδυσσέα αφορούν τόσο την ψυχολογική οδύσσεια όσο και τα ίδια τα κατορθώματα. Είναι μεταμορφώσεις της Ψυχής μέσω βαπτίσεων στο πυρ.
Αν θέλουμε να συνεχίσουμε να προάγουμε την Κοινωνία, τη Θρησκεία ή και τα δύο, να πιστεύουμε στη Λύτρωση όχι μόνο για την ομάδα ή για τους άλλους, αλλά και για τον εαυτό μας. Το κλειδί και για τα δύο είναι η Εξιλέωση. Ως κοινωνία πρέπει να πιστεύουμε στη Λύτρωση, γιατί όλοι τελικά θα πέσουμε σε αμαρτία. Και πρέπει να υπάρχει ένας μηχανισμός για την επανένωση με την κοινωνία.
Η κοινωνία πρέπει να δημιουργήσει μονοπάτια για τη Λύτρωση αντί για τα Αντίποινα.
Αλλιώς θα πέσουμε όλοι…