Ρετρό 2: Σεισάχθεια ή μια πνευματική Επανάσταση
Discover more from Critical Thinking - The Newsletter
Ρετρό 2: Σεισάχθεια ή μια πνευματική Επανάσταση
Ο Ι. Ν. Θεοδωρακόπουλος γράφει για το 1973 προτείνοντας λύση για το 2023
*του Κων/νου Βαθιώτη*
Τον Ιανουάριο του 1973 στο 13ο τεύχος του περιοδικού ΕΥΘΥΝΗ (σελ. 1 επ.) δημοσιεύθηκε ένα καταπληκτικό κείμενο του εκ Λακωνίας φιλοσόφου Ι.Ν. Θεοδωρακόπουλου με τίτλο «Σεισάχθεια ή μια πνευματική Επανάσταση», το οποίο μοιάζει να ξεβράστηκε από κάποιο θεόσταλτο κύμα, προκειμένου να αξιοποιηθεί για την κατανόηση και την αντιμετώπιση της σημερινής, διαβολικής εποχής.
Ο Θεοδωρακόπουλος διατυπώνει την κεντρική θέση του ότι χρειαζόμαστε μια πνευματική επανάσταση, για να «σταματήση η φθορά όλων των αξιών, φυσικών, ψυχικών, ηθικών και πνευματικών». Καίρια σημειώνει ότι «απ’ όλους τους θεσμούς της ζωής μας η πολιτεία είναι ο θεσμός που έχει το ολιγώτερο πνεύμα».
«Όταν μάλιστα η πολιτεία μονοπωλεί τα λεγόμενα μέσα μαζικής επικοινωνίας, τότε η πνευματική της φτώχεια φαίνεται πιο πολύ, και ό,τι προσφέρει ως πνεύμα είναι βάναυση κοινοτοπία, η οποία προσβάλλει τη νοημοσύνη του λαού. Τα πράγματα δεν μεταβάλλονται ούτε με νόμους, ούτε με διαταγές, ούτε με οδομαχίες – όπως ζητούν οι αναρχικοί. Η μεταβολή πρέπει να έλθη από μέσα μας, από την εσωτερικότητά μας, δηλαδή από μια καινούρια πρωταρχική συνείδηση, από μια ριζική συνειδητοποίηση της πραγματικότητος. Για να φθάσωμε όμως στη συνειδητοποίηση της πραγματικότητας, πρέπει να πάψωμε να εχθρευόμαστε τον εαυτό μας. Και εχθρευόμαστε τον εαυτό μας, όταν δεν συνειδητοποιούμε τι σημαίνει Ελλάς».
Την ώρα που οι απανταχού της γης δαιμονόπληκτοι Νεοταξίτες επιζητούν με κάθε μέσο την αλλαγή της συμπεριφοράς μας, η οποία θα πρέπει να γίνει πιο «πράσινη», πιο «έξυπνη», πιο «ανθεκτική», πιο «συμπεριληπτική» κ.ο.κ., ώστε ο πλανήτης μας να γίνει πιο «βιώσιμος» (μπορείτε ελεύθερα να εμέσετε, διαβάζοντας όλες αυτές τις λέξεις που είναι φτιαγμένες από τους νεοταξίτικους νοσηρούς εγκεφάλους, για να μας πιπιλίζουν το μυαλό με εύηχες κενολογίες, που στην πραγματικότητα είναι εμβολιασμένες με ανάποδο σημαινόμενο), ο Θεοδωρακόπουλος κάνει έκκληση για μια διαφορετική αλλαγή:
«Μόνο το πνεύμα μπορεί χωρίς βία, χωρίς πολιτική δύναμη και χωρίς υποταγή των ανθρώπων σε διαταγές να μεταβάλη την πραγματικότητα, η οποία χαρακτηρίζεται ή μάλλον δεσπόζεται από τη φθορά των αξιών. Μόνον το πνεύμα μπορεί να μεταβάλη την άψυχη και απνευμάτιστη παιδεία σε έργο πνευματικό, μόνον το πνεύμα μπορεί να μεταβάλη την νεοπλουτική κοινωνία και πολιτεία σε θεσμούς που να τους χαρακτηρίζει η σωφροσύνη και το μέτρο».
Ο Σπαρτιάτης φιλόσοφος, ο οποίος είχε διατελέσει και Υπουργός Παιδείας το 1945 επί κυβερνήσεως Παναγιώτη Κανελλοπούλου τονίζει ότι η αλλαγή αυτή «είναι δυνατόν να γίνη μόνον από αυτοσυνείδητα άτομα, που διαθέτουν πνευματικότητα, που γνωρίζουν την ιστορία του τόπου αυτού και σέβονται το πνεύμα του». Εστιάζοντας την προσοχή του στον «πνεύμα του τόπου», το χαρακτηρίζει «κύριο μοχλό της πνευματικής επαναστάσεως που ζητούμε». Ειδικότερα:
«Το πνεύμα του τόπου βρίσκεται μέσα στους απλούς ανθρώπους, μέσα στα τοπία και κυριώτατα μέσα στα κλασικά συγγράμματα και έργα τέχνης και στα ερείπιά των. Αυτό το πνεύμα του τόπου είναι σήμερα αποδιωγμένο από τη ζωή μας, ενώ συνάμα κυκλοφορούν στον τόπο μας ξένα “πνεύματα” και δαιμονικά».
Περιγράφοντας την κατάσταση που επικρατούσε στην κοινωνία το 1973, ο Θεοδωρακόπουλος δίνει την εντύπωση ότι μιλά για την δυστοπική κοινωνία του 2022:
«Η νεοπλουτική κοινωνία, οπλισμένη με τα τεχνικά μέσα, ελέγχει σήμερα όλη τη ζωή του ανθρώπου, φθείρει την εσωτερικότητά του και τον καταντά απλόν φορέα του υπ’ αριθμόν τάδε δελτίου ταυτότητος».
Πού να φανταζόταν ότι στις δικές μας ημέρες ο αριθμός του δελτίου ταυτότητος θα ήταν παρωνυχίδα μπροστά στο ανθρωποσκανάρισμα που θα μας επιβαλλόταν από τους ινστρούχτορες της υγειονομικής δικτατορίας, οι οποίοι κατάφεραν, χωρίς να ανοίξει ρουθούνι, να μετατρέψουν σχεδόν εν μιά νυκτί τους ανθρώπους σε προϊόντα πιστοποιήσιμα (και όσον ούπω ταυτοποιήσιμα) μέσω QR code!
Ο Θεοδωρακόπουλος συνεχίζει με μια συμβουλή που δυστυχώς δεν ευδοκίμησε:
«Αυτός ο έλεγχος πρέπει ν’ αντιστραφή, και τούτο σημαίνει ότι η πολιτεία πρέπει να γίνει ανθρώπινη, ανθρωπιστική. Και τα αυτοσυνείδητα άτομα να δείξουν στη νεοπλουτική πολιτεία, η οποία έχει ζαλισθεί από την “πρόοδο”, πως ό,τι απ’ όλα αυτά ονομάζει πρόοδο δεν είναι Ελλάς, είναι ο εχθρός της Ελλάδος».
Είναι προφανές ότι ο συγγραφέας στηλιτεύει εδώ την ανάποδη γλώσσα που χρησιμοποιείτο ήδη από τα δικά του χρόνια και η οποία εξελίχθηκε εν τω μεταξύ τόσο πολύ, που έφθασε να αποτελεί την εμβληματική γλώσσα του Θαυμαστού Ανάποδου Κόσμου μας κατά την τρέχουσα εποχή του κορωνοϊού.
Ο Θεοδωρακόπουλος συμπληρώνει την σκέψη του με την εξής προτροπή:
«Τα αυτοσυνείδητα αυτά άτομα πρέπει να δείξουν στην νεοπλουτική πολιτεία ότι ο μηχανικός πολιτισμός έφθειρε τόσο πολύ το παλαιό, το αρχαίο και σεβαστό πνεύμα της πολιτείας, ώστε η ίδια κατήντησε ένας ψυχρός μηχανισμός, ο οποίος κινείται κατ’ ουσίαν δίχως σκοπό, δίχως εσωτερικότητα. Και να θέσουν το ερώτημα: πώς θα φθάσωμε σε μια πολιτεία η οποία να μη χαρακτηρίζεται από την αυθάδεια του νεοπλουτισμού και της αμάθειας ή της ημιμάθειας, αλλά θα διέπεται από την ταπεινοφροσύνη, τη σωφροσύνη και το μέτρο, που συνοδεύουν πάντοτε τη γνώση».
Ατενίζοντας το μακρινό για εκείνον μέλλον με θαυμαστή διορατικότητα, ο Θεοδωρακόπουλος διαπιστώνει μια αναγκαιότητα, η παράβλεψη της οποίας εξηγεί την δεινή θέση στην οποία βρίσκονται σήμερα οι πολίτες ιδίως των δυτικών κοινωνιών, οι οποίοι έχουν παγιδευθεί στα «έξυπνα» δίχτυα της παγκόσμιας, πολυμορφικής δικτατορίας:
«το αυτοσυνείδητο άτομο πρέπει σιγά-σιγά ν’ αλλάξη την νοοτροπία του, τη συμπεριφορά του, να ελευθερωθή π.χ. από το κύμα της καταναλώσεως το οποίον καλύπτει και παρασύρει τα πάντα, ιδέες, αξίες και θεσμούς».
Η διαπίστωση αυτή θυμίζει έντονα την αντίστοιχη πρόταση που είχε διατυπώσει ο Έριχ Φρομ στο βιβλίο του «Η Επανάσταση της Ελπίδας. Για μια ανθρώπινη τεχνολογία», μτφ.: Δ. Θεοδωρακάτος, εκδ. Μπουκουμάνη, Αθήνα 1979, σελ. 154 επ.:
«πρέπει να αλλάξει ολόκληρο το κλίμα της κοινωνίας, έτσι που να επιτρέψει στον άνθρωπο να γίνει πιο ενεργητικός και να δείξει περισσότερο ενδιαφέρον στις ατομικές και κοινωνικές υποθέσεις του, και κατά συνέπεια να έχει λιγότερο την ανάγκη αυτής της πλαστής ελευθερίας να γίνεται ο βασιλιάς του σουπερμάρκετ».
Περαιτέρω, ο Θεοδωρακόπουλος στοχοποιεί μια έννοια που εν έτει 2022 έχει εκφυλισθεί σε μία ακόμη νεοταξίτικη φενάκη με ανάποδο σημαινόμενο: την ευημερία!
Σχετικά με αυτήν γράφει:
«Το αυτοσυνείδητο άτομο πρέπει να συνειδητοποιήση ότι η λεγόμενη ευημερία δεν είναι τίποτε άλλο παρά η καταστροφή· γιατί η ευημερία ζητάει ολοένα και περισσότερα και δεν έχει μέτρο. Ο μηχανισμός της οικονομίας, των οικονομικών αγαθών, παράγει ό,τι του αρέσει – και έτσι αναγκάζει τους ανθρώπους που “ευημερούν” να αγοράζουν ό,τι εκείνος παράγει. Εκείνους πάλιν που δεν “ευημερούν” τους παρακινεί να επιδιώξουν την ευημερία κι έτσι λαχανιάζουν όλοι σχεδόν τρέχοντας πίσω από τα “αγαθά” που παράγει ο μηχανισμός. Εδώ ακριβώς έχει τη θέση της η πνευματική επανάσταση, η οποία θα αναγκάση τη μηχανή όχι να παράγη τόσα, όσα μπορεί και όσα θέλει, αλλά μόνον όσα πρέπει. Εδώ ακριβώς είναι το κρίσιμο σημείο όπου πρέπει να μελετήσωμε και να σκεφθούμε, πού βαδίζομε, γιατί λαχανιάζομε. Τότε ο καταναλωτής δεν θα αγοράζη ό,τι παράγει η μηχανή, το εργοστάσιο, αλλά μόνον ό,τι αυτός ο ίδιος θέλει και απαραιτήτως χρειάζεται. Πρέπει να έλθη μία στιγμή, όπου η τεχνική να υποταχθή στον άνθρωπο και στα μέτρα του. Το ίδιο πρέπει να γίνη και με την αγορά. Για να γίνη όμως τούτο, πρέπει ο καταναλωτής να περιορίση τη δίψα του ή την πείνα του για τα πολλά – που όταν τα ζητάει γίνεται ακόρεστος νεόπλουτος και συντελεί στην καταστροφή των αξιών της ζωής. Για να φθάσωμε σ’ αυτό που ονομάζομε πνευματική επανάσταση πρέπει ν’ αλλάξη όλη η αξιολόγηση των πραγμάτων που είναι αναγκαία για τη ζωή. Ο μηχανικός πολιτισμός τότε μόνον θα παύση να είναι μια επικίνδυνη δύναμη, η οποία απειλεί τον άνθρωπο, όταν ο άνθρωπος γίνει πράγματι κύριος της μηχανής. Και θα γίνη κύριος της μηχανής, όταν αυτός ελευθερωθή από την αφθονία των αγαθών που παράγει η μηχανή».
Αυτή η ευθύβολη προφητεία του Ι. Ν. Θεοδωρακόπουλου έμεινε δυστυχώς γράμμα κενό. Ο πολίτης του 2022, προπάντων δε ο νεόπλουτος Έλληνας, απέτυχε παταγωδώς να κυριαρχήσει επί της μηχανής. Αντιθέτως, κατακυριεύθηκε από την μηχανή, εκπαιδευόμενος να δουλεύει για να καταναλώνει τα προϊόντα της, επιδιδόμενος σε ατέρμονους, υλοκρατικούς διαγωνισμούς με τους διπλανούς του.
Παράδειγμα: Καλύτερη δικηγορίνα δεν είναι εκείνη που ανοίγει το στόμα της και σαγηνεύει με την στέρεη νομική επιχειρηματολογία της τους δικαστές, αλλά εκείνη που (νομίζει ότι) θαμπώνει την έδρα με την φανταχτερή εμφάνισή της. Τραγική ειρωνεία: Στην εποχή που η εικόνα μετράει πάνω απ’ όλα, ήρθε η υποχρεωτική (και πλέον εν πολλοίς οικειοθελώς υιοθετηθείσα) μασκοφορία να στραπατσάρει το πρόσωπο του πολίτη, δίκην τιμωρίας για τον εκτροχιασμό του από τις ράγες της πραγματικής ποιότητας, η οποία φυσικά δεν βρίσκεται στο ορατό-εξωτερικό, αλλά στο αόρατο-εσωτερικό πεδίο!
Έτσι, ο σύγχρονος Έλληνας, ο οποίος έμαθε να υπηρετεί τον στόχο της παραπλανητικής ευημερίας, έπαθε αυτό που είχε προβλέψει ο Θεοδωρακόπουλος, δηλαδή έγινε σκλάβος της μηχανής και, κατ’ επέκτασιν, δούλος εκείνων που την χειρίζονται στο παρασκήνιο:
«Η αφθονία των αγαθών είναι ακριβώς εκείνη που απειλεί την ελευθερία και την αξιοπρέπεια των ανθρώπων και τείνει να τον υποδουλώσει στον τεχνικό, τον μηχανικό πολιτισμό. Ο τεχνικός και μηχανικός πολιτισμός όμως είναι τότε μόνον πολιτισμός, όταν τεθή υπό τον έλεγχο της πνευματικότητος, της εσωτερικότητος του ανθρώπου».
Ακολούθως, ο συγγραφέας προβαίνει σε μια παραδοχή που μας φέρνει πολύ κοντά στην ρητορική περί ψηφιακού ολοκληρωτισμού, τεχνολογικής τυραννίας και εν τέλει παγκόσμιας δικτατορίας:
«Είναι βεβαίως δύσκολο να ελευθερωθούν οι άνθρωποι από την ψευδαίσθηση της ευημερίας, την οποίαν υπόσχεται τόσον η παρεξηγημένη δημοκρατία όσον και ο μαρξιστικός ολοκληρωτισμός, καθώς και οι μικροδικτάτορες όλων των αποχρώσεων, θλιβεροί βραδυπόροι μαρξικής “σοφίας” ή χιτλερικής και σταλινικής μανίας. Το χειρότερο κακό, η χειρότερη πληγή της εποχής μας είναι ότι το κράτος απλώνει την εξουσία του και την απληστία του σε όλα, όχι μόνον στα υλικά αλλά και στα πνευματικά προβλήματα του ανθρώπου, και ζητεί να εισχωρήση στο άδυτο της ψυχής του, και εκεί να εγκαταστήση το μαστίγιό του».
Όλοι εμείς που βιώνουμε σήμερα στο πετσί μας την ανελέητη υγειονομική προπαγάνδα αλλά και την τρομοκρατία που εξαπολύεται εναντίον μας με την επινόηση κάθε λογής «αόρατων εχθρών» (από τρομοκράτες μέχρι ιούς και μέδουσες!), θα έπρεπε να μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε την διαχρονική αξία της παρατήρησης του Θεοδωρακόπουλου σχετικά με την καταχθόνια προσπάθεια του κράτους να «εισχωρήσει στο άδυτο της ψυχής μας» και να την χειραγωγήσει.
Ακόμη πιο χαρακτηριστικές και επίκαιρες όσο ποτέ άλλοτε είναι οι σκέψεις που καταγράφει ο Έλληνας φιλόσοφος αμέσως μετά:
«Το κράτος της εποχής μας με πρότυπο τον “κομμουνισμό”, με πρόγραμμα την “κοινωνική δικαιοσύνη” και με συνθήματα του καλού Σαμαρείτου έγινε διαβολικό – δεν αφήνει πτυχή της προσωπικότητος του ανθρώπου που να μη τους κάνη κατάσχεση. Αυτή η κατάσχεση του ανθρώπου από την «εξουσία του διαβόλου» που έχει τη μορφή του κράτους, εξευτελίζει τον άνθρωπο, τον μεταβάλλει σε ηθικό ράκος ή σε ένα πανούργο υποκριτή. Οι άνθρωποι έπαυσαν να είναι άνθρωποι –είναι παραμορφωμένα ομοιώματα ανθρώπων– που έχουν χάσει την αυτοσυνειδησία τους και τον αυτοσεβασμό τους».
Την τελευταία αυτή παράγραφο θα ήταν εξαιρετικά ωφέλιμο να την αποστηθίζαμε, για να μπορούμε να αποκωδικοποιούμε την ατζέντα της Νέας Τάξης Πραγμάτων, η οποία, σε ό,τι αφορά την διαχείριση της υγειονομικής κρίσης και, ιδίως, την ανάγκη να χτισθεί τείχος ανο(η)σίας μέσω του μαζικού εμβολιασμού, στηρίχθηκε κατά κύριον λόγο στην παραβολή του καλού Σαμαρείτη, που αποτελεί το αρχέτυπο της κοινωνικής αλληλεγγύης (επ’ αυτού βλ. διεξοδικά Βαθιώτη, Από την πανδημία στην κλιματική αλλαγή. Συντονισμένα τρομο-κράτη σε φόντο παγκόσμιας διακυβέρνησης, εκδ. Αλφειός, Αθήνα 2021, σελ. 219 επ.). Μέσω αυτής υπονομεύθηκε το αυτεξούσιο του ανθρώπου και αλώθηκε το σώμα του από τα σύγχρονα υγειονομικά όπλα, που δεν είναι βέλη, αλλά βελόνες.
Για χάρη του κοινού, υποτίθεται καλού και θεάρεστου, σκοπού της προστασίας της δημόσιας υγείας, οι πολίτες εξέπεσαν σε «παραμορφωμένα ομοιώματα ανθρώπων», αφού καταδέχθηκαν να μετατραπούν σε πειραματόζωα, προσερχόμενοι ανά περιόδους στα καταστήματα πώλησης «καλής ελπίδος», δηλαδή στα εμβολιαστικά κέντρα, για να τους χορηγείται η αγνώστου περιεχομένου «μαγική δόση» τους και έτσι να αποκτούν την ψευδαίσθηση ότι καταπολεμούν με τον καλύτερο τρόπο τον φοβερό και τρομερό «αόρατο εχθρό».
Στο ερώτημα «τι πρέπει να γίνη για να επανεύρη ο άνθρωπος το Είναι του, την ουσία του, τον εαυτό του», ο Θεοδωρακόπουλος απορρίπτει την ιδέα μιας επανάστασης σαν την γαλλική ή την ρωσική, αφού αυτές, καθότι «επαναστάσεις του ξίφους και της λαιμητόμου», απέδειξαν ότι κάνουν τους ανθρώπους αγριότερους (η περίφημη 4η Βιομηχανική Επανάσταση είναι πιθανό να μην κάνει τον άνθρωπο αγριότερο, αλλά να τον μεταλλάξει σε ανθρωποειδές). Όσοι, μάλιστα, γλύτωσαν από τις σφαγές υφίστανται άλλα δεινά:
«Τους παρακολουθεί η επανάσταση μήπως απιστήσουν σ’ αυτήν, τους επιβάλλει την θλιβερή ομοιομορφία, τους απαγορεύει να ομιλούν, τους επιτρέπει μόνο ν’ ακούν ό,τι λέγουν οι “σωτήρες”, να βλέπουν ως αποσβολωμένα ομοιώματα ανθρώπων ή “πολιτών” τη βλακώδη ή την αποβλακώνουσα τηλεόραση, και τους επιτρέπουν ή μάλλον τους επιβάλλουν ακόμη να ξεμάθουν να ομιλούν, και τούτο σημαίνει ότι οι άνθρωποι γίνονται αγέλη. Και ο περιορισμός της αγέλης είναι να βόσκη, και αυτή τη βοσκή, καλή ή κακή, οι τσοπαναραίοι της εξουσίας την ονομάζουν ευημερία, πρόοδο».
Όποιος, λοιπόν, έχει ακόμη την απορία πώς κατάφερε η Νέα Τάξη Πραγμάτων να στείλει ένα πολύ μεγάλο μέρος του πλανήτη στην εμβολιαστική καρέκλα, αλλά και να το κάνει να συμμορφωθεί πλήρως και με τα υπόλοιπα δρακόντεια και πρωτόγνωρα υγειονομικά μέτρα, τώρα γνωρίζει την απάντηση:
Εφάρμοσε την ιστορικά δοκιμασμένη μέθοδο της φίμωσης (η οποία απέκτησε και συμβολική μορφή μέσω της υποχρεωτικής μασκοφορίας) και της λαοσωτήριας ρητορικής, αξιοποίησε στο έπακρο την υπνωτιστική δύναμη της τηλεοπτικής οθόνης και επίσης δίδαξε στους πολίτες την πάμπτωχη και ανάποδη νεοταξίτικη γλώσσα, μετατρέποντας τους πολίτες σε ζαλισμένη αγέλη που υπακούει πειθαρχημένα στα σφυρίγματα των σατανικών τσοπάνηδων.
Στο σημείο αυτό, ο Θεοδωρακόπουλος κάνει μια διαπίστωση κεφαλαιώδους σημασία για την εποχή μας:
«Απ’ αυτή την υποδούλωση και την αγελοποίηση μόνον ένας-ένας μπορεί να ελευθερωθή, να αρχίσει σιγά-σιγά να συνειδητοποιή την κατάπτωσή του, την αθλιότητά του – και την ασημαντότητά του. Η αγέλη μπορεί να είναι φτωχή ή πλούσια – να πεινάει ή να ευημερή. Ίσως μάλιστα, όταν ευημερή, γίνεται περισσότερο αγέλη, γιατί κλείνουν όλες της οι αισθήσεις, ο νους της παύει να δουλεύη, και ευκολώτερα τον υποθηκεύει στην εξυπνάδα των “οδηγών” της, τους οποίους και ηλιθίως θαυμάζει, γιατί προτιμάει να μη σκέπτεται αυτή και να σκέπτωνται τάχα οι “οδηγοί” και “σωτήρες” γι’ αυτήν. Όταν ο άνθρωπος στην προϊστορική του κατάσταση ήταν κυνηγός και έπρεπε να ζήση από το κυνήγι ήταν ασφαλώς ευφυέστερος από τώρα, που έχει “οδηγούς”, “ηγέτας”, “κοινωνικές πρόνοιες και ασφαλίσεις” και σχηματίζει “ουρά” για να πάρη την υπογραφή κάποιου “ανωτέρου”, γιατί χωρίς αυτήν δεν γίνεται τίποτε».
Ίσως, λοιπόν, δεν ήταν τυχαίο που, για να πείσουν τον κόσμο να εμβολιασθεί μαζικά, η Νέα Τάξη Πραγμάτων προπαγάνδιζε την ανοσία της αγέλης: η χρήση της τελευταίας αυτής λέξης θα μπορούσε βάσιμα να υποστηριχθεί ότι στόχευε στην διαμόρφωση του υποσυνειδήτου των πολιτών, οι οποίοι τελικώς θα ένιωθαν ότι αποτελούν αγέλη και άρα θα συμπεριφέρονταν πράγματι ως μη λογικώς, ή ακόμη χειρότερα: ως άμυαλα μέλη της!
Ολοκληρώνοντας το εξαίσιο κείμενό του, ο Θεοδωρακόπουλος εισάγει στην συζήτηση το αντίδοτο μιας μεταφορικώς νοούμενης σεισάχθειας:
«Η σεισάχθεια του Σόλωνος ελευθέρωσε τους ανθρώπους από τη φοβερή κατάσταση να υποθηκεύουν τα σώματά των και να δανείζονται χρήματα, και όταν δεν μπορούσαν να τα επιστρέψουν και μάλιστα με τον τόκο – τότε εγίνονταν δούλοι των πιστωτών των [Σ.Σ.: άραγε, ο εμβολιασμός με ένα πειραματικό και αγνώστου περιεχομένου φαρμακευτικό σκεύασμα δεν είναι ένα είδος υποθήκευσης του σώματος των εμβολιασμένων;]. Η σεισάχθεια που είναι σήμερα αναγκαία είναι η πνευματική για ν’ αναπνεύση ο άνθρωπος, να αποκαταστήση την προσωπικότητά του, την οποία έχουν κατασχέσει τα πολλά πράγματα, τα υλικά, την οποία έχει κατασχέσει η πολιτεία με την αφόρητη γραφειοκρατία της – η οποία αρχίζει με τη γέννηση και τελειώνει με το θάνατο του ανθρώπου ή μάλλον μετά το θάνατό του βασανίζει τους δικούς του, για αρκετά χρόνια ακόμα».
«Η σεισάχθεια αυτή», καταλήγει ο Θεοδωρακόπουλος, «πρέπει να γενικευθή, πρέπει να πνεύση ο άνεμός της στα σχολεία, όπου τα παιδιά τυραννιούνται με τόσο ανούσια πράγματα, όπου τα προγράμματα μεταβάλλουν τα παιδιά και τους δασκάλους σε υποζύγια. Και φθάσαμε στο σημείο να βλέπωμε τα παιδάκια των 8 και 10 ετών να κουβαλούν στη ράχη τους κάθε πρωί που ξεκινούν από του σπίτι τους 5 κιλά βιβλία· τα οποία ως επί το πλείστον περιέχουν 5 κιλά περιττά και ανώφελα απολιθώματα γνώσεων, ενώ θα ήταν αρκετό ένα καλό αναγνωστικό, μια καλή αριθμητική, μια καλή ιστορία και μια καλή γραμματική. Όλα τ’ άλλα είναι μαύρο εμπόριο εις βάρος της αθώας ψυχής των παιδιών και εις βάρος των αφώνων γονέων, οι οποίοι αδιαμαρτυρήτως τα υφίστανται όλα αυτά και συνάμα θα ξαναμαθαίνουν από τις εγκυκλοπαίδειες όσα είχαν μάθει όταν ήταν νέοι. Και οι εγκυκλοπαίδειες είναι το μεγαλύτερο άχθος της εποχής και οι “νεόπλουτοι” τις αγοράζουν για να “μορφωθούν”, να προοδεύσουν στη γνώση, να γίνουν κι αυτοί “σοφοί”».
Άραγε, πώς θα σχολίαζε ο Θεοδωρακόπουλος το σημερινό κατάντημα των σχολείων, στην διδακτέα ύλη των οποίων δεν περιλαμβάνονται πλέον κείμενα γραμμένα από τα ιερά τέρατα του πνεύματος αλλά αποσπάσματα ιστοσελίδων πληκτρολογημένα από τυχάρπαστους δημοσιογραφίσκους ή από καλοπληρωμένους σφουγγοκωλάριους της Νέας Τάξης Πραγμάτων που προπαγανδίζουν λυσσαλέα τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ και σταδιακά σβήνουν την σαφή οριοθετική γραμμή ανάμεσα στον άνδρα και την γυναίκα, δηλαδή το πάλαι ποτέ ισχυρό και ασθενές φύλο, παρεισάγοντας ανάμεσά τους το ερμαφρόδιτο τρίτο φύλο ή στην γλώσσα του ανάποδου κόσμου: το άφυλο φύλο;
Αλλά και πώς θα σχολίαζε ο ίδιος το μαρτύριο που υπέστησαν οι αθώες ψυχές των παιδιών, τα οποία, ως επί το πλείστον με την συγκατάθεση των «αφώνων γονέων» τους, εκλήθησαν να φοράνε μάσκα την ώρα του μαθήματος, εκπαιδευόμενα να κουβαλάνε μασκοφορεμένα την πεντάκιλη σάκα τους, γεμάτη από όντως «περιττά και ανωφελή απολιθώματα γνώσεων», που δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν τον υποβιβασμό τους σε φιμωμένα σκλαβάκια της υγειονομικής δικτατορίας;
Οι ακροτελεύτιες αράδες του κειμένου περιέχουν το εξής μήνυμα:
«Η σεισάχθεια όμως ως πνευματική επανάσταση είναι δυνατή μόνον από αυτοσυνείδητα άτομα, είναι κατορθωτή μόνον από άτομα που ξεκόβουν από την αγέλη και τότε μόνον μπορεί να φέρη αποτέλεσμα, όταν ο αριθμός των αυτοσυνειδήτων ατόμων που ξεκόβουν από την αγελαία ζωή μεγαλώνει ημέρα με την ημέρα. Μόνον αυτή η σεισάχθεια ως πνευματική ατομική επανάσταση του καθενός μπορεί να μας βοηθήση να ξαναγυρίσωμε στις ρίζες μας, να ξαναβρούμε τον εαυτό μας, να αγαπήσωμε την απλότητα και την καθαρότητα του πνεύματος που έχει γεννήσει ο τόπος μας, να προστατεύσωμε τη γλώσσα μας από τη νόθευση που της γίνεται από τα μαζικά μέσα επικοινωνίας, δηλαδή από τα μαζικά μέσα του μονολόγου, ο οποίος πλήττει τόσο με την ασημαντότητά του τη νοημοσύνη του κοινού, ώστε το κοινό τούτο να καταφεύγη σε άλλα “αποκοιμιστικά” ή “διεγερτικά” μέσα, πράγμα που είναι το ίδιο, για να γλυτώση, αλλά υποδουλώνεται με άλλο τρόπο».
Αν ο Ι. Ν. Θεοδωρακόπουλος είχε λόγο να μιλά για νόθευση της γλώσσας μας, καθώς και για μαζικά μέσα μονολόγου που πλήττουν την νοημοσύνη του τηλεθεατή, μόλις μία επταετία μετά την επίσημη λειτουργία της τηλεόρασης εν Ελλάδι (23.2.1966), τότε αξίζει να προσπαθήσουμε να φανταστούμε τι θα έγραφε, και κυρίως τι θα πρότεινε, σήμερα που κάθε σπίτι έχει από δυο και τρεις τηλεοράσεις οι οποίες ακτινοβολούν σχεδόν νυχθημερόν, προβάλλοντας αμέτρητα εγκεφαλοκτόνα σκουπίδια συνοδευόμενα από πατριδοκάπηλη, εθνομηδενιστική, μισάνθρωπη και θρησκειοϋπονομευτική ρητορική, καθ’ υπαγόρευσιν των αργυρώνητων καναλαρχών!
