Υπερβάλλουσα θνησιμότητα στην Ευρώπη 2020 και 2021
Οι κρατικές παρεμβάσεις προκάλεσαν περισσότερους υπερβολικούς θανάτους στη Δυτική Ευρώπη και το προσδόκιμο ζωής είναι ο μόνος καθοριστικός παράγοντας υπερβάλλουσας θνησιμότητας στην Ανατολική Ευρώπη.
*του Joel Smalley*
Η COVID έπληξε τη Δυτική Ευρώπη (άνοιξη 2020) πριν από την Ανατολική Ευρώπη (φθινόπωρο 2020), επομένως είναι λογικό να τα αναλύσουμε ξεχωριστά.
Στη Δυτική Ευρώπη, το Βέλγιο υπέστη τους περισσότερους υπερβολικούς θανάτους μεταξύ Απριλίου και Δεκεμβρίου 2020 με 1.536 υπερβολικούς θανάτους ανά εκατομμύριο πληθυσμού.
Το Λιχτενστάιν, η Ιταλία, η Ισπανία και το Ηνωμένο Βασίλειο δεν έμειναν πολύ πίσω, κυμαινόμενες μεταξύ 1.370 και 1.214 αντίστοιχα. Οι Νήσοι Φερόες, η Ισλανδία, η Νορβηγία και η Δανία είχαν τους χαμηλότερους υπερβολικούς θανάτους.
Θα μπορούσαμε να σας συγχωρέσουμε αν πιστεύετε ότι η φυσική γεωγραφία έπαιξε σημαντικό ρόλο, αλλά ας εξετάσουμε τον αντίκτυπο της πολιτικής για την COVID.
Λαμβάνοντας το άθροισμα του δείκτη αυστηρότητας για να αντιπροσωπεύσετε το μέγεθος της κρατικής παρέμβασης, σχεδιασμένης έναντι της υπερβάλλουσας θνησιμότητας, στην πραγματικότητα παίρνουμε έναν θετικό συντελεστή, υποδηλώνοντας ότι όσο πιο αυστηρές είναι οι παρεμβάσεις, τόσο χειρότερο είναι το αποτέλεσμα όσον αφορά τη θνησιμότητα από κάθε αιτία. Α, και με τιμή p=0,4%, είναι επίσης στατιστικά σημαντικό. Λοιπόν, αυτό δεν είναι μια καλή αρχή.
Έλεγξα και το προσδόκιμο ζωής, αλλά δεν είχε καμία σημαντική διαφορά.
Το 2021, το έτος του εμβολίου, με τιμή p=26,8%, το εμβόλιο δεν είχε σημαντική επίδραση στη θνησιμότητα από όλες τις αιτίες και πάλι η εισαγωγή του προσδόκιμου ζωής δεν είχε καμία διαφορά.
Στην Ανατολική Ευρώπη, παρά το γεγονός ότι είχε πολύ λιγότερη COVID, οι υπερβολικοί θάνατοι ήταν υψηλότεροι από ό,τι στη Δυτική. Σε αυτή την περίπτωση, θα μπορούσατε να συγχωρεθείτε που πιστεύατε ότι οι παρεμβάσεις από μόνες τους ευθύνονταν για μεγάλο μέρος των υπερβολικών θανάτων.
Η Λευκορωσία, η Ρωσία, η Βουλγαρία και η Σερβία είχαν όλοι υπερβάλλουσα θνησιμότητα γύρω στα 2.600 ανά εκατομμύριο.
Αυτή η χρονική αυστηρότητα ήταν ασήμαντη με τιμή p=51,7%. Αντίθετα, το προσδόκιμο ζωής ήταν ο ισχυρός καθοριστικός παράγοντας, με αρνητική συσχέτιση και στατιστικά σημαντική τιμή p=2,1%. Ίσως αυτό είναι ενδεικτικό της ποιότητας της υγειονομικής περίθαλψης σε αυτές τις χώρες;
Το 2021, η εικόνα έγινε πολύ πιο ζοφερή για την Ανατολική Ευρώπη, καθώς πολέμησαν την πραγματική έξαρση της COVID σε ένα πλαίσιο αρνητικών επιπτώσεων των κρατικών παρεμβάσεων συν τον αντίκτυπο του μαζικού εμβολιασμού κατά της COVID.
Η Βουλγαρία και η Σερβία επλήγησαν ακόμη περισσότερο με 6.000 έως 5.000 θανάτους ανά εκατομμύριο αντίστοιχα. Η Αλβανία, η Βοσνία-Ερζεγοβίνη, η Λετονία, η Λιθουανία, η Ρουμανία, η Ρωσία, η Σλοβακία και η Ουκρανία είχαν περισσότερους από 3.000 επιπλέον θανάτους ανά εκατομμύριο.
Αλλά θα ήταν πολύ χειρότερα χωρίς το εμβόλιο;
Εκ πρώτης όψεως, σίγουρα φαίνεται έτσι. Ο συντελεστής είναι αρνητικός και η τιμή p είναι μόνο 0,9%, γεγονός που υποδηλώνει ότι το εμβόλιο ήταν ευεργετικό όσον αφορά τη μείωση της θνησιμότητας από κάθε αιτία και ήταν στατιστικά σημαντικό.
Ωστόσο, όταν εισάγουμε για άλλη μια φορά το προσδόκιμο ζωής, παρατηρούμε ότι βλέπουμε μόνο τη συσχέτιση μεταξύ της ποιότητας της υγειονομικής περίθαλψης (αντίστοιχη από το προσδόκιμο ζωής) και του ποσοστού εμβολιασμού. Με άλλα λόγια, εκείνες οι χώρες με καλύτερο σύστημα υγειονομικής περίθαλψης χορήγησαν περισσότερα εμβόλια, αλλά το εμβόλιο δεν ευθύνεται για τους χαμηλότερους υπερβολικούς θανάτους.
Όταν το προσδόκιμο ζωής εισάγεται στο μοντέλο παλινδρόμησης, το ποσοστό εμβολιασμού χάνει κάθε σημασία και αντικαθίσταται εξ ολοκλήρου από το προσδόκιμο ζωής με τιμή p=3,8%. Είναι σαν να δίνουν με το ένα χέρι και να αφαιρούν με το άλλο…