Ας μην ξαναγράψουμε το πρόσφατο παρελθόν...
Ας μην ξαναγράψουμε το πρόσφατο παρελθόν...
Κάποιοι έχουν ήδη αρχίσει να λένε ψέματα στον εαυτό τους. Απλώς θα παρατείνει το πρόβλημα...
*από Common Knowledge Edinburgh*
Υπάρχει κίνδυνος να ξαναγράψουμε την ιστορία. Η επιλεκτική αμνησία που μας έφερε σε αυτήν την κατάσταση χρησιμοποιείται τώρα, επιλεκτικά, για να αλλάξει η συλλογική μνήμη των γεγονότων. Πρόσφατα, ο Scott Adams, ο Αμερικανός σκιτσογράφος που κάποτε ήταν υπέρ του εμβολίου και ο οποίος τώρα παραδέχεται ότι το εμβόλιο ήταν λάθος, δήλωσε ότι το να έχει κάνει κανείς το εμβόλιο mRNA ήταν “σαν να παίζεις κορώνα-γράμματα” και ότι οι αντικυβερνητικοί, οι “αντιεμβολιαστές” στάθηκαν τυχεροί.
Το εξήγησε λίγο αργότερα με ένα βίντεο δηλώνοντας ότι αν είσαι αντικυβερνητικός “δεν μπορείς να κάνεις λάθος” και αυτό, σε συνδυασμό με τον αντικορπορατισμό, άφησε όσους αντιστάθηκαν στον εμβολιασμό να αποδειχθούν σωστοί στην απόφασή τους. Μόνο χάρη σε μια σειρά πολιτικών συμπεριφορών οι άνθρωποι μπόρεσαν να αποφύγουν τους εμβολιασμούς, ένα σύνολο πολιτικών συμπεριφορών που μας έδωσαν οι γονείς μας, από μοναδικές εμπειρίες, με το να έρθουμε σε επαφή με ένα συγκεκριμένο πλήθος, που, όταν το καλοσκεφτείς, είναι κάτι περισσότερο από το να παίζεις κορώνα ή γράμματα και απ’ τη Μοίρα.
Αυτό δεν είναι το πρώτο παράδειγμα αυτής της στάσης τις τελευταίες εβδομάδες. Αν και δεν θέλω να κατηγορήσω το θύμα, με το κίνημα των τραυματισμένων από το εμβόλιο να κερδίζει όλο και περισσότερη έλξη, δεν είναι ασυνήθιστο να ακούς άτομα να περιγράφουν τις πράξεις τους σε ένα παρελθόν, το οποίο θυμάμαι πολύ διαφορετικό από αυτό που περιγράφεται.
Πρόσφατα, πραγματοποιήθηκε μια εκδήλωση στη Σκωτία που τόνιζε τις βλάβες από τα εμβόλια. Μία από τις ομιλήτριες εξήγησε ότι είχαν κάνει το εμβόλιο, για να μπορέσουν αυτή και τα παιδιά της να πάνε διακοπές στο εξωτερικό. Λόγω αυτής της απαίτησης, η ζωή της είχε υποστεί ζημιές. Το NHS είχε αρνηθεί να αναγνωρίσει τη βλάβη. Της είπε ψέματα η κυβέρνηση, εγκαταλείφθηκε από τις υπηρεσίες υγείας. Τώρα, αυτή και το κίνημα τραυματισμένων από τα εμβόλια επρόκειτο να ακουστεί από την κυβέρνηση και η κυβέρνηση θα αναγκαζόταν να δράσει.
Είναι λυπηρό και τραγικό αυτό που συνέβη σε αυτήν την κυρία και αυτό που τώρα μάλλον δεν είναι χιλιάδες, ή εκατοντάδες χιλιάδες, αλλά εκατομμύρια: εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο που είναι τραυματισμένοι. Μπορεί επίσης να χειροτερέψει. Μάλλον ναι. Ωστόσο, η τάση προς τον ισχυρισμό ότι η κυβέρνηση είπε ψέματα, η κυβέρνηση εγκατέλειψε τους ανθρώπους, η κυβέρνηση πρέπει να το διορθώσει, θα πρέπει να μετριαστεί με κάποιες αλήθειες για τις συνθήκες και την απόφαση του ατόμου να κάνει το εμβόλιο. Για έναν πολύ απλό λόγο: αν δεν αντιμετωπίσουμε όλοι την αλήθεια για τον εαυτό μας, θα συνεχίσουμε να κάνουμε τα ίδια λάθη όπως πριν.
Η αλήθεια είναι μια φυσική κατάσταση. Δεκαετίες έρευνας κατέληξαν σε ένα ενθαρρυντικό συμπέρασμα: ότι το σώμα μας, το μυαλό μας, διατηρούν την αλήθεια του τι μας συμβαίνει. Η λογική και η φαντασία μας μπορούν να αναλύσουν και να δημιουργήσουν εναλλακτικά σενάρια που βοηθούν στην αποσαφήνιση αυτής της αλήθειας. Ωστόσο, οι ανικανοποίητες ανάγκες μας, η ζημιά μας, το τραύμα μας μπορεί να μας κάνουν να επιθυμούμε να αρνηθούμε την αλήθεια της εμπειρίας μας. Θα πρότεινα ότι αυτό που συνέβη - αν και δεν είναι ακόμη φανερό σε όλους - είναι τόσο εντελώς καταστροφικό για τη δημοκρατία, για τις οικογένειες, για την ανθρωπότητα, που δεν έχουμε την πολυτέλεια να αποφύγουμε την οδυνηρή αλήθεια ή να συμμετάσχουμε στη ωραιοποίησή της από καλοσύνη, ακόμα κι αν φαίνεται σκληρό να μην το κάνεις, αν και ελπίζουμε, όχι απάνθρωπο.
Υπήρξαν πολλά ψέματα που ειπώθηκαν για την COVID 19 και το εμβόλιο. Οι άνθρωποι μπορούν δικαίως να ισχυριστούν: “Μου είπαν ψέματα”, αλλά ακόμη και από την αρχή υπήρχαν αρκετές διαθέσιμες πληροφορίες και προφανείς πτυχές της προσωπικής εμπειρίας, ώστε οι άνθρωποι να αμφισβητήσουν αυτά που τους έλεγαν.
Σε μια πανδημία “μια φορά στον αιώνα”, οι κλειστοί χώροι των σούπερ μάρκετ παρέμειναν ανοιχτοί. Εκεί που πήγαιναν χιλιάδες άνθρωποι καθημερινά, δεν πέθαιναν, ούτε το προσωπικό πέθαινε. Αυτό και μόνο θα έπρεπε να ήταν ένα αντισηπτικό για τον τρόμο: η απόδειξη των δικών μας ματιών. Οι παράλογες μάσκες, τα τελετουργικά των εστιατορίων, τα χρήματα που πληρώθηκαν για να δειπνήσετε έξω (!), ο Dominic Cummings και το Barnard Castle, τα στοιχεία συνέχισαν να συγκεντρώνονται ότι δεν ήταν τόσο σοβαρή κατάσταση, όσο είχε απεικονιστεί.
Μάλλον σε αυτό το σημείο όλα τα άλλα που είχε να πει η κυβέρνηση για την Covid και τα εμβόλια δεν άξιζαν πλέον να δίνουμε προσοχή. Οποιαδήποτε “θεραπεία” θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί με ακραίο σκεπτικισμό. Αυτό δεν συνέβη. Οι άνθρωποι έσπευσαν να σωθούν από έναν ιό που δεν σκότωνε τόσο τους ανθρώπους, όσο τους εμπόδιζε να “διασκεδάσουν”: χρειαζόταν εμβόλιο για να ταξιδέψουν, να μπουν σε μπαρ και νυχτερινά κέντρα και ούτω καθεξής. Οι άνθρωποι δεν ήταν προετοιμασμένοι να αρνηθούν τον εαυτό τους και δεν είχαν την αυτοπεποίθηση να αμφισβητήσουν ή να διαμαρτυρηθούν, ή δεν ενδιαφέρονταν αρκετά, προτιμώντας την εύκολη άγνοια και τη συμμόρφωση.
Εκείνοι που δεν έκαναν το εμβόλιο ή που αντιστάθηκαν στα μέτρα της COVID στον βαθμό που μπορούσαν, δεν το έκαναν επειδή είχαν ρίξει ζάρια εκείνη την ημέρα ή υποστήριζαν ένα συγκεκριμένο πολιτικό κόμμα. Μπορεί να ξεκίνησε με ένα ένστικτο, ένα αίσθημα ανησυχίας ή λόγω του ότι το παράλογο αυτού που γινόταν δεν μπορούσε να αγνοηθεί.
Ήταν λάθος -παράλογο, αντιεπιστημονικό και ούτω καθεξής, αλλά, σίγουρα, λάθος- και δεν ήθελαν να είναι συνένοχοι σε κάτι που ήταν λάθος. Δεν είναι ψέματα ή προσπάθεια επίδοσης σε μια αίσθηση ανωτερότητας το να πεις ότι για να παραμείνουν ανεμβολίαστοι απαιτήθηκε για τους περισσότερους ανθρώπους λίγη απομόνωση, περιθωριοποίηση και αντίσταση στην πίεση. Ψέματα... από την κυβέρνηση, καταπίεση... από την κυβέρνηση και δυσφήμιση... από τα χρηματοδοτούμενα από την κυβέρνηση ΜΜΕ.
Και από κάποιους φίλους, την οικογένεια και αγνώστους. Η πλειοψηφία εκείνων που τελικά εμβολιάστηκαν δεν ήταν πρόθυμοι να αντιταχθούν για οποιονδήποτε λόγο. Ο Peter Hitchens, δημοσιογράφος και ειλικρινής επικριτής των lockdowns και των εμβολίων, έκανε το εμβόλιο: ήθελε να ταξιδέψει και να επισκεφτεί την οικογένειά του, είπε. Η μοναξιά, η απουσία, ίσως το να μην θέλει να αποξενωθεί από το κομφορμιστικό αναγνωστικό του κοινό, όλα στρέβλωσαν την αντίθεσή του.
Το να εμβολιαστεί κανείς ήταν η εύκολη επιλογή, όχι η δύσκολη. Δεν υπήρξε ποτέ καμία απόδειξη ότι ήταν η λογική επιλογή και θα μπορούσε να υποστηριχθεί - και αυτό μπορεί να φαίνεται σκληρό ότι:
αν ήταν αποφασισμένοι να είναι μέλος της ομάδας, ηθελημένα και αποφασιστικά κουφοί σε οποιοδήποτε αντεπιχείρημα ή ακόμη και έκκληση για προσοχή, απολυταρχικοί με τη δική τους πίστη στη δική τους αρετή και γνώση, φοβισμένοι παράλογα από τον θάνατο, ασυνείδητοι, επιφανειακοί και αδυσώπητοι, τρομαγμένοι από τη γνώμη των άλλων για αυτούς, γεμάτοι με επιθυμία/φόβο να συμμορφωθούν με τους ισχυρούς για ασφάλεια ή εύνοια, τότε το να εμβολιαστούν ήταν η μόνη επιλογή.
Αλλά αυτές δεν είναι ακριβώς αξιοθαύμαστες ιδιότητες…
Σε κανένα σημείο δεν υπήρχαν στοιχεία ότι αυτά τα πειραματικά εμβόλια ήταν ασφαλή. Οι εξηγήσεις στην τηλεόραση ήταν ανόητες (γιατί να κάνεις ένεση στον εαυτό σου με μια ουσία που έκανε το σώμα σου να φτιάξει ακριβώς αυτό που είχες περάσει έναν χρόνο αποφεύγοντας με μανία;).
Γιατί να τους πιστέψεις; Γιατί να το κάνεις; Αυτό που πρέπει να κάνουν οι εμβολιασμένοι, κατά τη γνώμη μου, είναι να μάθουν γιατί έκαναν αυτό το εμβόλιο, επειγόντως. Γιατί επέτρεψαν στον εαυτό τους να πιστέψει σε μια αφήγηση που έκανε το ελβετικό τυρί να φαίνεται τόσο συμπαγές, όσο το Τείχος του Βερολίνου…
Το να αρχίσουν να ζητούν από την ίδια την κυβέρνηση που τους έβλαψε, από τις εταιρείες, τους γιατρούς και τους νοσηλευτές -που θα έπρεπε να γνωρίζουν καλύτερα- να αρχίσουν να τους ακούν, φαίνεται λίγο εξευτελιστικό. Είναι μια στάση “Όλοι οι άλλοι φταίνε εκτός από εμένα!”. Δεν πρόκειται για “κατηγορία στο θύμα”. Είναι όμως σαν μια περίπτωση όπου ρωτάς, όταν είσαι θύμα εκφοβισμού, πόσο καιρό μένεις σε μια καταχρηστική σχέση και δεν αναλαμβάνεις την ευθύνη για την παραμονή σου; Είναι σαν να ζητάς από τον νταή να είναι καλός μαζί σου, αντί να βρεις το θάρρος να του ρίξεις μια γροθιά στη μύτη…
Δεδομένου του πόνου που προκαλείται, κανείς δεν θέλει να προσθέσει στην ταλαιπωρία. Ωστόσο, εάν οι άνθρωποι δεν είναι προετοιμασμένοι να λογοδοτήσουν για τον ρόλο τους, μεγάλο ή μικρό σε όλα αυτά, τότε όχι μόνο δεν μαθαίνουμε τίποτα, αλλά δεν μπορούμε να προχωρήσουμε. Εάν δεν μπορέσουμε να προχωρήσουμε, θα είμαστε ξανά εδώ αρκετά σύντομα…
Ευχαριστώ πολύ που είστε δωρεάν συνδρομητής στο Critical Thinking Newsletter. Εάν θέλετε να υποστηρίξετε την δουλειά μου,
μπορείτε να με κεράσετε έναν καφέ στην σελίδα μου στο Ko-fi, ή
να γίνετε ενεργός υποστηρικτής της προσπάθειάς μου, αγοράζοντας μία μηνιαία συνδρομή.
Σας ευχαριστώ θερμά για την υποστήριξη!
