Προκλήθηκαν οι άνευ προηγουμένου καμπύλες υπερβάλλουσας θνησιμότητας στη Βόρεια Ιταλία την άνοιξη του 2020 από την εξάπλωση ενός νέου θανατηφόρου ιού;
Προκλήθηκαν οι άνευ προηγουμένου καμπύλες υπερβάλλουσας θνησιμότητας στη Βόρεια Ιταλία την άνοιξη του 2020 από την εξάπλωση ενός νέου θανατηφόρου ιού;
Μια επανεκτίμηση των διαθέσιμων στοιχείων υποδηλώνει ότι εμπλέκεται ένας άλλος παράγοντας.
Προκλήθηκαν οι άνευ προηγουμένου καμπύλες υπερβάλλουσας θνησιμότητας στη Βόρεια Ιταλία την άνοιξη του 2020 από την εξάπλωση ενός νέου θανατηφόρου ιού;
*του Jonathan Engler*
Έχω μάθει τόσα πολλά νέα πράγματα τα τελευταία χρόνια — ένα από τα λίγα, ίσως τα μοναδικά, λυτρωτικά χαρακτηριστικά της “πανδημίας”.
Αυτά τα μαθήματα καλύπτουν πολλούς κλάδους: τεχνολογία, ανοσολογία, ιολογία, επιδημιολογία, στατιστική, φιλοσοφία, πολιτική θεωρία και δημόσιο δίκαιο για να αναφέρουμε μόνο μερικά. Ωστόσο, ένας κλάδος που ποτέ δεν πίστευα ότι θα ήταν σχετικός με την ανασκαφή μου στα πρόσφατα γεγονότα ήταν η γεωγραφία. Αυτό ήταν ένα μάθημα που μισούσα στο σχολείο, αν και εκ των υστέρων μάλλον δεν είμαι μόνος στο συμπέρασμα ότι η κλίση κάποιου για κάποιο συγκεκριμένο μάθημα έτεινε να πηγάζει από το αν σου άρεσε ή όχι ο δάσκαλος, παρά από οποιαδήποτε προσωπική ικανότητα γι' αυτό.
Τέλος πάντων, αποδεικνύεται ότι η γεωγραφία είναι τώρα πολύ πιο μαθηματική από ό,τι ήταν όταν τη διδάχτηκα πριν από τέσσερις δεκαετίες. Αυτό το έμαθα από έναν εξελικτικό βιολόγο στην PANDA με μάλλον σφαιρική σκέψη, ο οποίος με τροφοδοτεί -με στοιχεία- για αυτό που πολλοί θεωρούν ως αιρετική σκέψη. Ωστόσο δεν θέλει να βρίσκεται ο ίδιος στο προσκήνιο. Αυτός ήταν που έκανε την ανάλυση των αριθμών στην οποία βασίζεται αυτή η ανάλυση των υπερβολικών θανάτων στη Λομβαρδία.
Επιστροφή στη γεωγραφία και τα σχετικά μαθηματικά. Μερικές από τις ερωτήσεις που επιθυμούν να κάνουν οι άνθρωποι που σπουδάζουν γεωγραφία είναι οι εξής: σε ποιο βαθμό και γιατί διαφορετικά μέρη είναι παρόμοια ή διαφορετικά; Ποια διαδικασία τα οδήγησε σε αυτό, και πού και πότε μπορεί να έχει ξεκινήσει αυτή η διαδικασία;
Αυτό έχει προφανή εφαρμογή στην ανάλυση της υποτιθέμενης εξάπλωσης ενός νέου θανατηφόρου ιού σε όλο τον κόσμο από τη Wuhan, όπως ισχυρίστηκαν οι αρχές ότι συνέβη στις αρχές του 2020. Όπως επισημαίνεται σε διάφορες αναλύσεις (βλ., ενδεικτικά, αυτά τα έγγραφα που αναφέρουν δεδομένα από την Ιταλία, ΗΠΑ, Κονγκό και Βραζιλία), υπάρχουν αυξανόμενες ενδείξεις για την εντελώς απαρατήρητη παρουσία του ιού πριν από την υποτιθέμενη ημερομηνία έναρξης της πανδημίας και ακόμη και τον Σεπτέμβριο του 2019. Σχεδόν σε όλα τα έγγραφα που αναφέρουν τέτοια δεδομένα, η σημασία του γεγονότος ότι δεν μπορεί να παρατηρηθεί υπερβάλλουσα θνησιμότητα έως ότου κηρύχθηκε η κατάσταση έκτακτης ανάγκης φαίνεται ότι έχει χαθεί.
Αξίζει να εξεταστεί το αντίθετο: φανταστείτε ότι δεν υπήρχε καθόλου ιός, αλλά ότι για κάποιο άλλο λόγο (οποιοσδήποτε μας κάνει) οι κυβερνήσεις αποφάσισαν να θεσπίσουν μια σειρά μέτρων, όπως:
Να πουν στους ανθρώπους να μην ζητήσουν υγειονομική περίθαλψη εάν είχαν βήχα, πυρετό ή άλλα συμπτώματα, τόσο για να “προστατέψουν” την υγειονομική περίθαλψη και επίσης επειδή οποιαδήποτε επαφή με την υγειονομική περίθαλψη είναι πολύ πιθανό να σας κάνει να κολλήσετε μια θανατηφόρα ασθένεια.
Λέγοντας στο προσωπικό υγειονομικής περίθαλψης να απομονωθεί εάν αυτός (ή σε ορισμένες περιπτώσεις κάποιος στο νοικοκυριό του) έλαβε θετικό τεστ για μια συγκεκριμένη ασθένεια, ακόμη και αν είναι ασυμπτωματική.
Το άδειασμα κρεβατιών προετοιμαζόμενοι για “συντριβή”.
Η τρομοκράτηση και η απομόνωση των ηλικιωμένων, ιδιαίτερα εκείνων που ζουν σε γηροκομεία, η άρνηση επισκέψεων από συγγενείς και η μείωση ή η εξάλειψη των προσωπικών επισκέψεων από υγειονομικούς και κοινωνικούς φροντιστές.
Χρησιμοποίηση ολόκληρου του κρατικού μηχανισμού καθώς και όλων των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και των παραδοσιακών καναλιών των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης για την προώθηση μιας υπερβολικής αφήγησης φόβου που στοχεύει στο κοινό και διαχέεται στους εργαζόμενους στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης, όταν είναι καλά τεκμηριωμένο ότι το άγχος έχει μια σειρά από δυσμενείς επιπτώσεις στην υγεία, συμπεριλαμβανομένης της πτώσης του ανοσοποιητικού.
Μαζική κατάχρηση μιας θεραπείας (μηχανικός αερισμός) χωρίς στέρεη αποδεικτική βάση, που είναι πλέον γνωστό ότι είναι εξαιρετικά επιβλαβής.
Η εφαρμογή τέτοιων πολιτικών θα οδηγούσε σε διαμαρτυρίες στους δρόμους με τους ανθρώπους να δηλώνουν ότι “χιλιάδες άνθρωποι θα πεθάνουν σίγουρα” και αναμφίβολα θα είχαν δίκιο. Είναι αδιανόητο ότι τέτοιες πολιτικές δεν θα έχουν σημαντική σχετική θνησιμότητα. Θυμηθείτε πώς ο πρώην υπουργός Υγείας του Ηνωμένου Βασιλείου, ο Τζέρεμι Χαντ, εξοργίστηκε από το γεγονός ότι οι (σχετικά πιο ήπιες) ελλείψεις σε προσωπικό του NHS το Σαββατοκύριακο αύξησαν μετρήσιμα τους κινδύνους για τους ασθενείς που ήταν αρκετά ατυχείς να μην αρρωστήσουν κατά τη διάρκεια της εργάσιμης εβδομάδας.
Πρέπει λοιπόν σίγουρα να είναι λογικό να υποθέσουμε ότι τουλάχιστον ορισμένοι από τους θανάτους που σημειώθηκαν μετά τις κατακλυσμικές αλλαγές στην παροχή υγειονομικής περίθαλψης —ιδιαίτερα των αδύναμων και ηλικιωμένων— μπορεί να προκλήθηκαν από πολιτική και όχι από ιούς. Το ερώτημα είναι: ποιο ποσοστό προκλήθηκε από τέτοιες αλλαγές πολιτικής και ποιο από την εξάπλωση ενός ιού μέσα στον πληθυσμό;
Το σημείο εκκίνησης στην ανάλυση αυτής της ερώτησης είναι να αναρωτηθούμε: ποια είναι η απόδειξη ότι η εξάπλωση ενός ιού είναι η αιτία των υπερβολικών καμπυλών θανάτου που παρατηρούνται; Είναι δυνατό να μετρηθεί η “εξάπλωση” και ποιες θα ήταν οι επιπτώσεις των διαφορετικών ευρημάτων;
Φανταστείτε μια δασική πυρκαγιά που ξεκινάει σε μια γωνιά ενός ξερού δάσους, που αναφλέγεται ίσως από κάποιον που αφήνει ένα τσιγάρο που σιγοκαίει. Θα ξεκινούσε με μια ενιαία εντοπισμένη συστάδα καύσης, η οποία στη συνέχεια θα αναπτυσσόταν και θα εξαπλωθεί σε έλικες έως ότου βρεθεί ένα κομμάτι από λίγο πιο ξηρό φυτό. Αυτές οι περιοχές θα έπιαναν φωτιά, ίσως αναφλέγοντας κοντινές περιοχές με άμεση επαφή. Περιστασιακά μια σπίθα θα πετούσε ή ένα φλεγόμενο νεκρό κλαδί θα έπεφτε από ένα δέντρο, αναφλέγοντας μια περιοχή λίγο πιο μακριά και η διαδικασία θα συνεχιζόταν εκεί. Μετά από λίγο, ολόκληρο το δάσος θα φλεγόταν, αλλά μόνο για λίγο, γιατί σύντομα θα σβήσει από μόνο του, αλλά με διάφορες περιοχές να σβήνουν σε διαφορετικές ώρες, επειδή οι φωτιές δεν άρχισαν σε αυτές τις περιοχές ταυτόχρονα.
Αυτό θα περιμένατε να δείτε όταν μια διαδικασία εξαπλώνεται από μια σημειακή πηγή. Αυτό που ΔΕΝ θα περιμένατε να δείτε θα ήταν ολόκληρο το δάσος να πιάνει φωτιά την ίδια στιγμή και όλες οι περιοχές να καίγονται ταυτόχρονα. Εάν συνέβαινε αυτό, οι περισσότεροι άνθρωποι θα υπέθεταν ότι κάτι που επηρέασε ολόκληρη την περιοχή ταυτόχρονα - και το οποίο δεν βασιζόταν καθόλου στην εξάπλωση - είχε συμβεί, ίσως μια τεράστια καταστροφική μπάλα φωτιάς από μια κοντινή έκρηξη.
Ένα βασικό σημείο σε σχέση με αυτό είναι ότι η αποτύπωση της σκηνής μετά το συμβάν δεν βοηθά πραγματικά τόσο στον προσδιορισμό της αιτίας. Μοιάζουν και στα δύο σενάρια - ένα καμένο δάσος. Πρέπει να κοιτάξετε μια χρονολογική σειρά, πχ. πώς επηρεάστηκαν οι διάφορες περιοχές με την πάροδο του χρόνου, για να βρούμε τα οριστικά στοιχεία της εξάπλωσης.
Ρίξτε μια ματιά ξανά στις καμπύλες θανάτου όλων των αιτιών στις 13 διοικητικές περιοχές (εφεξής καλούμενες “επαρχίες” ή “διοικητικές περιοχές”) που αποτελούν την περιοχή της Λομβαρδίας.
Αυτά δεν είναι αυτά που θα περίμενες καθόλου από τη διασπορά. Από απλή παρατήρηση αυτό υποδηλώνει ότι μια σχεδόν ταυτόχρονη μη χωρικά εξαρτώμενη διαδικασία έχει λειτουργήσει στην περιοχή της Λομβαρδίας. Η προσεκτική ανάλυση αποκαλύπτει ότι οι καμπύλες υπερβάλλουσας θνησιμότητας για το Lodi φαίνεται να ξεκινούν γύρω στις 23 Φεβρουαρίου και για όλες τις άλλες περιοχές αυτό συμβαίνει την ή εντός λίγων ημερών από την 1η Μαρτίου.
Μπορεί όμως αυτό να αποδειχθεί πιο μαθηματικά;
Αποδεικνύεται ότι η απάντηση σε αυτό είναι ναι — χρησιμοποιώντας τη μέτρηση της αυτοσυσχέτισης. Πρόκειται ουσιαστικά για μια στατιστική ανάλυση των χαρακτηριστικών των γειτονικών περιοχών που παράγει πολλά στατιστικά στοιχεία (η πιο γνωστή από τις οποίες είναι η "Moran's I") που υποδεικνύουν σε ποιο βαθμό αυτά τα χαρακτηριστικά εξαρτώνται χωρικά - δηλαδή πόσο πολύ εξαρτάται η αξία τους σε μια περιοχή από την αξία τους σε γειτονική περιοχή.
Το χαρακτηριστικό που εξετάζουμε εδώ είναι η υπερβάλλουσα θνησιμότητα. Είναι αξίωμα ότι ένας θανατηφόρος ιός που εξαπλώνεται σε έναν πληθυσμό θα προκαλέσει υπερβάλλουσα θνησιμότητα εάν προστεθεί η βλάβη του στις συνήθεις αντιξοότητες της ζωής (και του θανάτου), επομένως αυτό είναι ένα κατάλληλο μέτρο — και πολύ καλύτερο από το να μετράμε τους θανάτους που χαρακτηρίζονται ως “θάνατοι covid”, καθώς αφαιρεί τη μεταβλητότητα που εισάγουν οι διαφορές στις πολιτικές δοκιμών, οι αναξιόπιστες εξετάσεις και οι αποφάσεις για την αιτία θανάτου από τους γιατρούς.
Είμαστε τυχεροί που είναι διαθέσιμα εξαιρετικά λεπτομερή δεδομένα ημερήσιων θανάτων για την Ιταλία. Στην πραγματικότητα, αυτά είναι ίσως τα πιο αναλυτικά δεδομένα που είναι διαθέσιμα οπουδήποτε στον κόσμο, που δείχνουν καθημερινούς θανάτους σε σχετικά μικρές περιοχές σε όλη την Ιταλία.
Λοιπόν, τι δείχνει αυτή η πιο λεπτή ανάλυση;
Παρακάτω απεικονίζεται ο αριθμός των ανθρώπων που πέθαναν από όλες τις αιτίες στη Βόρεια Ιταλία (που περιλαμβάνει τη Λομβαρδία) τον Φεβρουάριο.
Οι αριθμοί θανάτων σε κάθε δήμο με πληθυσμό αρκετά μεγάλο ώστε να παρέχει ουσιαστικά δεδομένα (εκ των οποίων υπάρχουν αρκετές εκατοντάδες στη Βόρεια Ιταλία) έχουν κωδικοποιηθεί με χρώμα σύμφωνα με τους αριθμούς θανάτων το μήνα Φεβρουάριο σε σύγκριση με τον μέσο αριθμό που παρατηρήθηκε τα προηγούμενα 5 χρόνια.
Η αξιοσημείωτη παρατήρηση είναι ότι, όπως θα ήταν αναμενόμενο, ελλείψει πανδημίας, ορισμένες περιοχές έχουν θανάτους λίγο πιο κάτω από το “αναμενόμενο” (ανοιχτό μπλε ή γκρι), ορισμένες λίγο παραπάνω (πράσινο ή κίτρινο). Αλλά το βασικό σημείο είναι ότι δεν υπάρχουν καθόλου συστάδες.
Υπάρχει περιστασιακή περιοχή όπου οι θάνατοι υπερδιπλασιάζονται, αλλά πρέπει να σημειωθεί ότι ορισμένες από αυτές τις περιοχές είναι μικρές και στην πραγματικότητα έχουν μόνο έναν ή δύο θανάτους σε ένα μήνα, επομένως ένας ή δύο επιπλέον θάνατοι θα αντιστοιχούσαν σε διπλασιασμό.
Τόσο η έλλειψη υπερβάλλουσας θνησιμότητας συνολικά όσο και η έλλειψη συστάδων υπερβάλλουσας θνησιμότητας είναι στην πραγματικότητα εντελώς απροσδόκητες υπό το φως των αποδεικτικών στοιχείων —που τώρα υποστηρίζονται από μελέτες που μελετούν αντισώματα και δεδομένα δοκιμών PCR ΚΑΙ συμπτώματα— σημαντικής παρουσίας του Sars-Cov-2 τον Φεβρουάριο (και νωρίτερα μάλιστα).
Αυτό το γράφημα, που αναπαράγεται από την πρώιμη φάση της επιδημίας COVID-19 στη Λομβαρδία, Ιταλία, Careda et al, δείχνει τον εκτιμώμενο ρυθμό αναπαραγωγής που προέρχεται από συμπτωματικά περιστατικά στις διάφορες διοικητικές περιοχές της Λομβαρδίας.
Πώς θα μπορούσε ένας φαινομενικά εξαιρετικά μεταδοτικός και θανατηφόρος ιός να έχει εξαπλωθεί σε όλη την περιοχή τόσο πολύ, που η αύξηση των κρουσμάτων προφανώς επιβραδύνθηκε στις περισσότερες περιοχές μέχρι τα τέλη Φεβρουαρίου, χωρίς να αφήνει κανένα σήμα αυξημένων θανάτων;
Αξίζει να εκτιμηθεί ότι η Βόρεια Ιταλία σχηματίζει έναν “μικρό κόσμο” με την έννοια ότι όλες οι πόλεις συνδέονται καλά μεταξύ τους. Ωστόσο, οι ίδιες οι πόλεις είναι η καθεμία πολύ συμπαγής. Έτσι, οι περισσότερες επαφές μεταξύ των ανθρώπων θα είναι μέσα στην πόλη στην οποία ζουν, εργάζονται και κοινωνικοποιούνται. Έτσι, η προσδοκία - με βάση την προγενέστερη εμφάνιση ενός παθογόνου ιού ικανού να προκαλέσει αξιοσημείωτη υπερβάλλουσα θνησιμότητα - θα ήταν μερικές από τις σποραδικές επιδημίες να ξεκινήσουν πρώτα, οδηγώντας σε κώδωνα κινδύνου σε αυτές τις πόλεις. Όπως η φωτιά στο δάσος.
Θα υπήρχε επίσης μεγάλη πιθανότητα εξάπλωσης σε γειτονικές πόλεις/δήμους — και πάλι, όπως και η δασική πυρκαγιά. Θα πρέπει να αναγνωριστεί ότι η περισσότερη επαφή που μπορεί να οδηγήσει σε μετάδοση του ιού προέρχεται από ταξίδια μικρών αποστάσεων, με τα ταξίδια μεγαλύτερης απόστασης να αντιπροσωπεύουν κάποια — αλλά μικρότερη εξάπλωση.
Ωστόσο, τον Φεβρουάριο δεν υπάρχει ορατό μοτίβο που να υποδηλώνει οποιαδήποτε ομαδοποίηση και ένας αριθμητικός υπολογισμός του βαθμού αυτοσυσχέτισης (που μπορεί να δοθεί σε κάθε ενδιαφερόμενο μέρος) το επιβεβαιώνει.
Τι θα λέγατε λοιπόν για τον Μάρτιο - τον μήνα των συγκλονιστικών καμπυλών υπερβάλλουσας θνησιμότητας;
Εδώ είναι ο χάρτης για τον Μάρτιο:
Με την πρώτη ματιά, υπάρχει ορατή ομαδοποίηση, επομένως θα σας συγχωρούνταν η σκέψη ότι αυτό αντιπροσωπεύει απόδειξη εξάπλωσης του ιού. Μια στατιστική ανάλυση για την αυτοσυσχέτιση υποδηλώνει επίσης εξάπλωση.
Ωστόσο, είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι η αυτοσυσχέτιση μπορεί να έχει άλλες αιτίες εκτός από τη βιολογική εξάπλωση. Κάθε δήμος βρίσκεται σε μια μεμονωμένη επαρχία. Οι διαφορές μεταξύ αυτών των επαρχιών στη διαχείριση της υγείας και της κοινωνικής περίθαλψης που επηρέασαν τα ποσοστά θνησιμότητας θα οδηγούσαν επίσης στην εμφάνιση ομαδοποίησης. Ωστόσο, αυτό δεν οφείλεται στην εξάπλωση ενός ιού, αλλά μάλλον στις ομοιότητες μεταξύ των γειτονικών δήμων στην πολιτική υγειονομικής περίθαλψης λόγω της ύπαρξης στην ίδια διοικητική περιοχή.
Προσαρμόζοντας ένα μοντέλο με 2 στοιχεία — πρώτον τη διοικητική επαρχία στην οποία βρίσκεται ο δήμος και δεύτερον τα ποσοστά θνησιμότητας σε γειτονικούς δήμους — οι επιπτώσεις της επαρχίας και του γειτονικού δήμου μπορούν να αναλυθούν χωριστά.
Αυτή είναι η εικόνα του Μαρτίου όταν αφαιρεθεί μαθηματικά η επίδραση της επαρχιακής τοποθεσίας:
Η ομαδοποίηση εξαφανίζεται σχεδόν εντελώς όταν λαμβάνονται υπόψη τα επαρχιακά σύνορα (και η στατιστική ανάλυση το επιβεβαιώνει), πράγμα που σημαίνει ότι ποια από τις 13 επαρχίες στις οποίες ζούσε ένα άτομο ήταν πολύ καλύτερος προγνωστικός δείκτης θανάτου από το αν υπήρχε υψηλό ποσοστό θανάτων σε γειτονικούς δήμους.
Με την υπόθεση ότι η υγειονομική περίθαλψη οργανώνεται ανά επαρχία, το συμπέρασμα μπορεί να είναι μόνο ότι ο τρόπος με τον οποίο παρασχέθηκε η υγειονομική περίθαλψη ήταν σχετικός με το ποσοστό θνησιμότητας και όχι η εξάπλωση ενός ιού, που φυσικά δεν θα σεβόταν τα όρια της επαρχίας.
Η παραπάνω συζήτηση καλύπτει την περίοδο που τα ποσοστά θνησιμότητας ανέβαιναν. Ωστόσο, υπάρχουν περαιτέρω υποστηρικτικά στοιχεία που πρέπει να συλλεχθούν από τον τρόπο με τον οποίο αργότερα μειώθηκαν τα ποσοστά υπερβάλλουσας θνησιμότητας.
Θυμηθείτε ότι παραπάνω πρότεινα ότι καθώς η πυρκαγιά στο δάσος έκαιγε, οι συστάδες θα εξαφανίζονταν σε μια χρονική περίοδο, καθώς ξεκίνησαν σε διαφορετικές χρονικές στιγμές. Δεν θα περίμενες να σβήσουν όλες οι φωτιές στο δάσος ταυτόχρονα.
Ωστόσο, οι φωτιές έσβησαν λίγο πολύ ταυτόχρονα στη Λομβαρδία. Υπάρχει κατάρρευση τόσο στην υπερβάλλουσα θνησιμότητα, όσο και σε οποιοδήποτε χωρικό πρότυπο τον Μάιο.
(Μια ανάλυση για τον Απρίλιο - που δεν εμφανίζεται εδώ - είναι παρόμοια με τον Μάρτιο, καθώς οποιαδήποτε αυτοσυσχέτιση ήταν αδύναμη και οφείλεται σχεδόν εξ ολοκλήρου στην τοποθεσία της επαρχίας)
Αξίζει να επισημανθεί, όπως έκανε ο Michael Senger στο πρόσφατο άρθρο του, ότι οι υποστηρικτές της αφήγησης ότι “ένας νέος θανατηφόρος ιός εξαπλώθηκε από την αγορά θαλασσινών της Γουχάν ξεκινώντας τον Δεκέμβριο του 2019” βασίζονται στην πραγματικότητα οι ίδιοι σε χωρική ανάλυση και ομαδοποίηση περιπτώσεων με επίκεντρο την αγορά για να κάνουν την υπόθεσή τους.
Τα παρακάτω προέρχονται από την εργασία τους που δημοσιεύτηκε τον Ιούλιο του 2022.
Φυσικά, τα αναδυόμενα στοιχεία εκτεταμένης προηγούμενης εξάπλωσης καταρρίπτουν ενοχλητικά αυτή την υπόθεση με τον ίδιο τρόπο που εγείρει κρίσιμα ερωτήματα για το τι συνέβη στη Βόρεια Ιταλία.
Συμπέρασμα και τελικές παρατηρήσεις
Η στατιστική ανάλυση της αυτοσυσχέτισης της υπερβάλλουσας θνησιμότητας στη Λομβαρδία την άνοιξη του 2020 αποκαλύπτει πολύ λιγότερη ομαδοποίηση από ό,τι θα αναμενόταν εάν ήταν υπεύθυνος ένας ιός που εξαπλώθηκε σε όλη την περιοχή. Το μικρό ποσοστό ομαδοποίησης που παρατηρείται φαίνεται να σχετίζεται περισσότερο με τις διαφορές μεταξύ των διοικητικών περιφερειών στις οποίες βρίσκονται οι δήμοι.
Αυτές οι παρατηρήσεις σίγουρα εγείρουν ερωτήματα που χρήζουν απάντησης σχετικά με τις αιτίες των υψηλών ποσοστών υπερβάλλουσας θνησιμότητας στην περιοχή της Λομβαρδίας την άνοιξη του 2020.
Το γεγονός ότι οι υποθέσεις που προέκυψαν από τα δεδομένα της Λομβαρδίας - συμπεριλαμβανομένων των εκτιμήσεων για τα ποσοστά θνησιμότητας κρουσμάτων και μόλυνσης - αποτέλεσαν τη βάση των πολιτικών που εφαρμόστηκαν πρώτα στο Ηνωμένο Βασίλειο και στη συνέχεια εξαπλώθηκαν σε όλο τον κόσμο, καθιστά αυτό ένα ερώτημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί με κάποια επείγουσα ανάγκη.
Αυτό ισχύει ιδιαίτερα καθώς αυτές οι πολιτικές αναγνωρίζεται πλέον ότι προκάλεσαν καταστροφική μακροχρόνια βλάβη σε μεγάλο μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού με ελάχιστα ή καθόλου ευδιάκριτα οφέλη.
Μια σύνοψη της τρέχουσας κατάστασης των στοιχείων για την εξάπλωση του Sars-Cov-2 το 2019 δημοσιεύτηκε πρόσφατα στο BMJ από μια ομάδα Ιταλών επιστημόνων, συμπεριλαμβανομένης μιας ανάλυσης του γιατί το θέμα δεν έχει λάβει την προσοχή που του αξίζει. Αυτό περιείχε λίγη συζήτηση σχετικά με τις επιπτώσεις των ευρημάτων, οι συγγραφείς καταλήγουν ωστόσο ως εξής (η έμφαση προστέθηκε):
Παρά τους τεχνικούς περιορισμούς των διαθέσιμων μελετών πρώιμης προέλευσης, ακόμη και μια απομακρυσμένη πιθανότητα τα θετικά τεστ να υποδεικνύουν πρώιμη κυκλοφορία του SARS-CoV-2 θα πρέπει να θεωρείται επαρκής για να δικαιολογηθεί η κλιμάκωση της έρευνας σε περισσότερα δείγματα από περισσότερες περιοχές και σε μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Ο χρόνος τελειώνει: πολύτιμα δείγματα που μπορεί να περιέχουν το κλειδί για την κατανόηση της προέλευσης του SARS-CoV-2 μπορεί να έχουν ήδη καταστραφεί, καθώς λήγουν οι ρυθμιστικές απαιτήσεις χρόνου αποθήκευσης. Πολλά ακόμη θα έχουν την ίδια μοίρα τους επόμενους μήνες και χρόνια. Τι έχουμε να χάσουμε αποδεχόμενοι αυτήν την υπόθεση ως βάσιμη και διερευνώντας την επειγόντως προτού εξαφανιστούν οριστικά οι πιθανότητες να βρούμε τις απαντήσεις για να εξηγήσουμε πώς εμφανίστηκε αυτή η πανδημία;
…Ας μη χάνουμε τον χρόνο μας με άσκοπες συζητήσεις! Ας κάνουμε κάτι, όσο έχουμε την ευκαιρία… Σε αυτό το μέρος, αυτή τη στιγμή, όλη η ανθρωπότητα είμαστε εμείς, είτε μας αρέσει είτε όχι. Ας το αξιοποιήσουμε στο έπακρο πριν είναι πολύ αργά! – Περιμένοντας τον Γκοντό, Σάμιουελ Μπέκετ.
Θα συμφωνήσουμε, ενώ προτείνουμε επίσης ότι ο λόγος για την απροθυμία να συζητηθεί το θέμα της εξάπλωσης του 2019 βρίσκεται σίγουρα στην απάντηση στην ερώτηση που σημειώνεται με έντονους χαρακτήρες στα παραπάνω…
Αυτό που μπορεί να χαθεί —τουλάχιστον για εκείνους που έχουν προωθήσει ακατάπαυστα μια ενιαία αφηγηματική εξήγηση για όλες τις παρατηρήσεις από το 2020, λογοκρίνοντας οποιεσδήποτε εναλλακτικές απόψεις με τη χρήση του οξύμωρου “η επιστήμη έχει αποφανθεί”— είναι η συνειδητοποίηση από τους πολίτες ότι ένα μεγάλο ποσοστό των θανάτων μπορεί να έχουν αποδοθεί λανθασμένα σε έναν ιό και όχι στην πραγματική τους αιτία - τη φύση της αντίδρασης στην αντιληπτή απειλή ενός ιού.
Είμαστε στην ευχάριστη θέση να μοιραστούμε τα αρχεία δεδομένων προέλευσης, να εξηγήσουμε πώς έχουν μετατραπεί από αυτά που λήφθηκαν από την Ιταλική Στατιστική Αρχή και να περιγράψουμε τη μεθοδολογία μας για τη δημιουργία των παραπάνω γραφημάτων και τη μέτρηση της αυτοσυσχέτισης. Καλούμε όλους τους επιστήμονες, ειδικά στην Ιταλία, να επαληθεύσουν την ανάλυσή μας.
Ένας συγκεκριμένος τομέας γύρω από τον οποίο θα ήμασταν ευγνώμονες για περαιτέρω πληροφορίες είναι η φύση και οι χρόνοι των διαφορών μεταξύ των διαφόρων διοικητικών περιοχών της Λομβαρδίας όσον αφορά την παροχή υγειονομικής και κοινωνικής περίθαλψης. Υποθέσαμε στα παραπάνω ότι υπήρχαν διαφορές μεταξύ των περιφερειών ως προς αυτό, αλλά περαιτέρω λεπτομέρειες θα ήταν πολύτιμες.