Μια βαθιά κατάδυση στην παραπληροφόρηση, τη λογοκρισία και τον πόλεμο πληροφοριών στον 21ο αιώνα

Είναι ηθικά, νομικά και διανοητικά αποκρουστικό ότι οι αξιωματούχοι δημιούργησαν λαθραία έναν τεράστιο μηχανισμό για τη λογοκρισία των πολιτών με το πρόσχημα της καταπολέμησης της παραπληροφόρησης

*του Michael P. Senger*

---

“Όλος ο πόλεμος βασίζεται στην εξαπάτηση. Ως εκ τούτου, όταν είμαστε σε θέση να επιτεθούμε, πρέπει να φαινόμαστε ανίκανοι. Όταν χρησιμοποιούμε τις δυνάμεις μας, πρέπει να φαινόμαστε ανενεργοί. Όταν είμαστε κοντά, πρέπει να κάνουμε τον εχθρό να πιστέψει ότι είμαστε μακριά, όταν είμαστε μακριά, πρέπει να τον κάνουμε να πιστέψει ότι είμαστε κοντά”. - Σουν Τζου, η Τέχνη του Πολέμου

---

Τα τελευταία χρόνια, εξέχοντες αξιωματούχοι εθνικής ασφάλειας και μέσα ενημέρωσης έχουν σημάνει συναγερμό για τις άνευ προηγουμένου επιπτώσεις της ξένης παραπληροφόρησης στις δημοκρατικές χώρες. Στην πράξη, αυτό που εννοούν είναι ότι οι δημοκρατικές κυβερνήσεις έχουν μείνει πίσω ως προς τις μεθόδους του πολέμου πληροφοριών στις αρχές του 21ου αιώνα.

Όπως περιγράφεται εδώ, ενώ ο πόλεμος της πληροφορίας είναι ένα πραγματικό και σοβαρό ζήτημα που αντιμετωπίζουν οι δημοκρατικές κυβερνήσεις στον 21ο αιώνα, ο πόλεμος κατά της παραπληροφόρησης, όπως εφαρμόζεται σήμερα, έχει απωθήσει θεαματικά και έχει κάνει πολύ περισσότερο κακό, παρά καλό, όπως αποδεικνύεται πιο ξεκάθαρα από την απάντηση στην COVID -19.

Ξεκινάμε με τους ορισμούς και την ιστορία μερικών βασικών όρων: Λογοκρισία, ελευθερία του λόγου, κακή πληροφόρηση, παραπληροφόρηση και bots.

Λογοκρισία και Ελεύθερος Λόγος

Λογοκρισία είναι κάθε σκόπιμη καταστολή ή απαγόρευση του λόγου, είτε για καλό, είτε για κακό. Στις Ηνωμένες Πολιτείες και στις χώρες που έχουν υιοθετήσει το μοντέλο τους, η λογοκρισία που προκαλείται από τις κυβερνήσεις και τα παραρτήματά τους απαγορεύεται συνταγματικά, εκτός από τη στενή κατηγορία του “παράνομου λόγου” - πχ. αισχρότητα, εκμετάλλευση παιδιών, ομιλία που υποκινεί την εγκληματική συμπεριφορά και ομιλία που υποκινεί την επικείμενη βία.

Επειδή η λογοκρισία περιλαμβάνει την άσκηση εξουσίας για να φιμώσει ένα άλλο άτομο, η λογοκρισία είναι εγγενώς ιεραρχική. Ένα άτομο που δεν έχει τη δύναμη να φιμώσει ένα άλλο δεν μπορεί να το λογοκρίνει. Για το λόγο αυτό, η λογοκρισία ενισχύει εγγενώς τις υπάρχουσες δομές εξουσίας, είτε σωστά, είτε αδίκως.

Αν και οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορεί να είναι η πρώτη χώρα που έχει κατοχυρώσει το δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου στο σύνταγμά της, το δικαίωμα αυτό αναπτύχθηκε με την πάροδο των αιώνων και προηγείται του δυτικού Διαφωτισμού. Για παράδειγμα, το δικαίωμα στην ελεύθερη ομιλία ήταν εγγενές στις δημοκρατικές πρακτικές των πολιτικών τάξεων στην Αρχαία Ελλάδα και την Αρχαία Ρώμη, ακόμη κι αν δεν κατοχυρώθηκε με λόγια. Αυτό είναι μόνο λογικό. Επειδή αυτά τα συστήματα αντιμετώπιζαν όλα τα μέλη της πολιτικής τάξης ως ίσα, κανένα μέλος της πολιτικής τάξης δεν είχε τη δύναμη να λογοκρίνει ένα άλλο, παρά μόνο με τη συγκατάθεση του πολιτικού σώματος.

Το δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου αναπτύχθηκε και υποχώρησε κατά τους επόμενους αιώνες για διάφορους λόγους, αλλά σύμφωνα με την άποψη του George Orwell για τη θεσμική εξέλιξη, η ελευθερία του λόγου αναπτύχθηκε κυρίως επειδή παρείχε ένα εξελικτικό πλεονέκτημα στις κοινωνίες στις οποίες ασκήθηκε. Για παράδειγμα, η πολιτική ισότητα μεταξύ των Μεσαιωνικών Βρετανών αρχόντων στο πρώιμο κοινοβουλευτικό τους σύστημα κατέστησε αναγκαία την ελευθερία του λόγου μεταξύ τους.

Μέχρι τον 19ο αιώνα, τα σωρευτικά οφέλη αυτού του εξελικτικού πλεονεκτήματος θα βοηθούσαν να γίνει η Βρετανία η κύρια υπερδύναμη του κόσμου. Οι Ηνωμένες Πολιτείες προχώρησαν αναμφισβήτητα ένα βήμα παραπέρα, κατοχυρώνοντας την ελευθερία του λόγου στο σύνταγμά τους και επεκτείνοντάς την σε όλους τους ενήλικες, παρέχοντας στις Ηνωμένες Πολιτείες ένα ακόμη μεγαλύτερο εξελικτικό πλεονέκτημα.

Αντίθετα, επειδή η λογοκρισία εξαρτάται από και ενισχύει τις υπάρχουσες δομές εξουσίας, οι λογοκριτές τείνουν να στοχεύουν ιδιαίτερα αυτούς που επιδιώκουν να λογοδοτήσει η εξουσία. Και, επειδή η πρόοδος του ανθρώπινου πολιτισμού είναι ουσιαστικά ένας ατέρμονος αγώνας για να λογοδοτήσει η εξουσία, αυτή η λογοκρισία είναι εγγενώς ασυμβίβαστη με την ανθρώπινη πρόοδο. Οι πολιτισμοί που επιδίδονται σε εκτεταμένη λογοκρισία τείνουν επομένως να τελματώνουν.

Παραπληροφόρηση

Παραπληροφόρηση είναι κάθε πληροφορία που δεν είναι απολύτως αληθής, ανεξάρτητα από την πρόθεση πίσω από αυτήν. Μια λανθασμένη επιστημονική μελέτη είναι μια μορφή παραπληροφόρησης. Μια ατελής ανάμνηση γεγονότων του παρελθόντος είναι μία άλλη.

Τεχνικά, σύμφωνα με τον ευρύτερο ορισμό της “παραπληροφόρησης”, όλες οι ανθρώπινες σκέψεις και δηλώσεις εκτός από τα απόλυτα μαθηματικά αξιώματα είναι παραπληροφόρηση, επειδή όλες οι ανθρώπινες σκέψεις και δηλώσεις είναι γενικεύσεις που βασίζονται σε υποκειμενικές πεποιθήσεις και εμπειρίες, καμία από τις οποίες δεν μπορεί να θεωρηθεί απολύτως αληθινή. Επιπλέον, κανένα συγκεκριμένο επίπεδο ή “βαθμός” παραπληροφόρησης δεν μπορεί να οριστεί εύκολα. η σχετική αλήθεια ή αναλήθεια κάθε πληροφορίας υπάρχει σε ένα συνεχές με άπειρους βαθμούς.

Συνεπώς, επειδή σχεδόν όλες οι ανθρώπινες σκέψεις και δηλώσεις μπορούν να οριστούν ως παραπληροφόρηση, το προνόμιο για τον εντοπισμό και τη λογοκρισία της παραπληροφόρησης είναι εξαιρετικά ευρύ, ανάλογα με το εύρος του ορισμού της “παραπληροφόρησης” που χρησιμοποιείται από τον λογοκριτή σε κάθε δεδομένη περίπτωση. Επειδή δεν μπορούν να οριστούν συγκεκριμένοι “βαθμοί” παραπληροφόρησης, ένας υπάλληλος με άδεια λογοκρισίας thw παραπληροφόρησης θα μπορούσε να λογοκρίνει σχεδόν οποιαδήποτε δήλωση ανά πάσα στιγμή και να δικαιολογήσει την ενέργειά του, σωστά, ως λογοκρισία παραπληροφόρησης. Στην πράξη, επειδή κανένας άνθρωπος δεν είναι άγγελος, αυτή η διακριτική ευχέρεια οφείλεται εγγενώς στις προκαταλήψεις, τις πεποιθήσεις, την πίστη και τα προσωπικά συμφέροντα του λογοκριτή.

Κακοπροαίρετη πληροφόρηση

Κακοπροαίρετη πληροφόρηση είναι κάθε πληροφορία που κοινοποιείται από άτομο που γνωρίζει ότι είναι ψευδή. Η κακοπροαίρετη πληροφόρηση είναι συνώνυμη με το ψέμα.

Η κακοπροαίρετη πληροφόρηση πηγαίνει αιώνες πίσω και απέχει πολύ από το να περιορίζεται στο Διαδίκτυο. Για παράδειγμα, σύμφωνα με τον Βιργίλιο, προς το τέλος του Τρωικού Πολέμου, ο Έλληνας πολεμιστής Σίνων χάρισε στους Τρώες ένα ξύλινο άλογο που υποτίθεται ότι είχαν αφήσει πίσω τους, καθώς τράπηκαν σε φυγή — χωρίς να ενημερώσει τους δύσμοιρους Τρώες ότι το άλογο ήταν, στην πραγματικότητα, γεμάτο με τους καλύτερους πολεμιστές των Ελλήνων. Ο Σίνων θα μπορούσε δικαίως να θεωρηθεί μία από τις πρώτες αφηγήσεις της ιστορίας για έναν ξένο πράκτορα κακοπροαίρετης πληροφόρησης.

Σε ένα πιο σύγχρονο παράδειγμα κακοπροαίρετης πληροφόρησης, ο Αδόλφος Χίτλερ έπεισε τους δυτικούς ηγέτες να παραχωρήσουν τη Σουδητία, δίνοντας την ψευδή υπόσχεση, “Δεν θέλουμε Τσέχους”. Αλλά μόλις λίγους μήνες αργότερα, ο Χίτλερ πήρε όλη την Τσεχοσλοβακία χωρίς μάχη. Όπως αποδείχθηκε, ο Χίτλερ ήθελε όντως Τσέχους και πολλά άλλα.

Τεχνικά, η κακοπροαίρετη πληροφόρηση μπορεί να προέλθει εξίσου εύκολα από μια πηγή είτε ξένη, είτε εγχώρια, αν και ο τρόπος με τον οποίο θα πρέπει να αντιμετωπίζεται αυτή η κακοπροαίρετη πληροφόρηση -από νομική άποψη- εξαρτάται πολύ από το αν η πληροφόρηση είχε ξένη ή εγχώρια πηγή. Επειδή η μεγαλύτερη πρόκληση για τη διάκριση της απλής παραπληροφόρησης από την εσκεμμένη κακοπροαίρετη πληροφόρηση είναι η πρόθεση του ομιλητή ή του συγγραφέα, η αναγνώριση της κακοπροαίρετης πληροφόρησης παρουσιάζει όλες τις ίδιες προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι, από αμνημονεύτων χρόνων, για τον εντοπισμό ψεμάτων.

Είναι πιο πιθανό μια δήλωση να είναι ψέμα ή κακοπροαίρετη πληροφόρηση, εάν κάποιος έχει πληρωθεί ή με άλλον τρόπο παρακινηθεί ή εξαναγκαστεί να την πει; Τι γίνεται αν τον έχουν πείσει εσφαλμένα ότι η δήλωση είναι αληθινή; Αρκεί το ότι έπρεπε απλώς να γνωρίζει ότι η δήλωση είναι αναληθής, ακόμα κι αν δεν είχαν πραγματική γνώση; Εάν ναι, πόσο μακριά πρέπει να αναμένεται να φτάσει ένας απλός άνθρωπος για να ανακαλύψει μόνος του την αλήθεια;

Ακριβώς όπως το ψέμα, έτσι και η κακοπροαίρετη πληροφόρηση θεωρείται γενικά αρνητική. Αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις, η κακοπροαίρετη πληροφόρηση μπορεί να είναι ηρωική. Για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ορισμένοι Γερμανοί πολίτες έκρυβαν τους Εβραίους φίλους τους για χρόνια, ενώ έλεγαν σε αξιωματούχους των Ναζί ότι δεν γνώριζαν πού βρίσκονται. Λόγω συνθηκών όπως αυτές, το δικαίωμα στο ψέμα, εκτός από την περίπτωση που βρίσκεται υπό όρκο ή για την προώθηση εγκλήματος, είναι εγγενές στο δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου — τουλάχιστον για οικιακούς σκοπούς.

Ο ορισμός της “ξένης κακοπροαίρετης πληροφόρησης” περιπλέκει περαιτέρω την ανάλυση. Είναι μια δήλωση "ξένη κακοπροαίρετη πληροφόρηση" εάν μια ξένη οντότητα επινόησε το ψέμα, αλλά το μοιράστηκε ένας ημεδαπός πολίτης που πληρώθηκε για να το επαναλάβει ή που ήξερε ότι ήταν ψέμα; Τι θα γινόταν αν το ψέμα επινοήθηκε από μια ξένη οντότητα, αλλά ο ημεδαπός πολίτης που το μοιραζόταν δεν ήξερε ότι ήταν ψέμα; Όλοι αυτοί οι παράγοντες πρέπει να ληφθούν υπόψη για τον ορθό ορισμό της ξένης και εγχώριας κακοπροαίρετης πληροφόρησης και τον διαχωρισμό της από την απλή παραπληροφόρηση.

Bots

Ο παραδοσιακός ορισμός ενός διαδικτυακού bot είναι μια εφαρμογή λογισμικού που δημοσιεύει αυτόματα. Ωστόσο, σε κοινή χρήση, το "bot" χρησιμοποιείται συχνότερα για να περιγράψει οποιαδήποτε ανώνυμη διαδικτυακή ταυτότητα που έχει κρυφά κίνητρα να δημοσιεύει σύμφωνα με συγκεκριμένες αφηγήσεις για λογαριασμό ενός εξωτερικού συμφέροντος, όπως ένα καθεστώς ή οργανισμός.

Αυτός ο σύγχρονος ορισμός του "bot" μπορεί να είναι δύσκολο να προσδιοριστεί. Για παράδειγμα, πλατφόρμες όπως το Twitter επιτρέπουν στους χρήστες να έχουν πολλούς λογαριασμούς και αυτοί οι λογαριασμοί επιτρέπεται να είναι ανώνυμοι. Είναι όλοι αυτοί οι ανώνυμοι λογαριασμοί bot; Είναι ένας ανώνυμος χρήστης “bot” αποκλειστικά και μόνο λόγω του γεγονότος ότι υπάγεται σε ένα καθεστώς; Τι γίνεται αν ανήκουν απλώς σε μια εταιρεία ή μια μικρή επιχείρηση; Ποιο επίπεδο ανεξαρτησίας διαχωρίζει ένα “bot” από έναν απλό ανώνυμο χρήστη; Τι γίνεται αν έχουν δύο λογαριασμούς; Τέσσερις λογαριασμούς;

Τα πιο εξελιγμένα καθεστώτα, όπως αυτό της Κίνας, έχουν τεράστιους στρατούς μέσων κοινωνικής δικτύωσης που αποτελούνται από εκατοντάδες χιλιάδες υπαλλήλους που δημοσιεύουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σε καθημερινή βάση χρησιμοποιώντας VPN, επιτρέποντάς τους να διεξάγουν τεράστιες εκστρατείες κακοπροαίρετης πληροφόρησης που περιλαμβάνουν εκατοντάδες χιλιάδες δημοσιεύσεις σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα χωρίς ποτέ να καταφύγουν σε αυτοματοποιημένα bots με την παραδοσιακή έννοια.

Έτσι, οι κινεζικές εκστρατείες κακοπροαίρετης πληροφόρησης είναι αδύνατο να σταματήσουν αλγοριθμικά, ακόμη και δύσκολο να εντοπιστούν με απόλυτη βεβαιότητα. Ίσως για αυτόν τον λόγο, οι πληροφοριοδότες ανέφεραν ότι εταιρείες κοινωνικών μέσων όπως το Twitter έχουν ουσιαστικά εγκαταλείψει την προσπάθεια να αστυνομεύουν ξένα μποτ — ακόμα και ενώ προσποιούνται ότι έχουν το θέμα υπό έλεγχο για λόγους δημοσίων σχέσεων.

Ο Πληροφοριακός Πόλεμος στις μέρες μας

Λόγω της σοβαρότητας με την οποία έχουν μελετήσει τις μεθόδους του πληροφοριακού πολέμου και ίσως της μακροχρόνιας γνώσης της προπαγάνδας και της γλωσσολογίας για σκοπούς άσκησης εσωτερικού ελέγχου, αυταρχικά καθεστώτα όπως αυτό της Κίνας φαίνεται να έχουν κατακτήσει την κακοπροαίρετη πληροφόρηση στις αρχές του 21ου αιώνα, σε βαθμό με τον οποίο οι δυτικοί αξιωματούχοι εθνικής ασφάλειας δεν μπορούν να ανταγωνιστούν — παρόμοιο με το πώς οι Ναζί κατέκτησαν τις μεθόδους της κακοπροαίρετης πληροφόρησης του 20ου αιώνα ενώπιον των δημοκρατικών αντιπάλων τους.

Το μέγεθος και οι επιπτώσεις αυτών των ξένων εκστρατειών κακοπροαίρετης πληροφόρησης στις μέρες μας είναι δύσκολο να μετρηθούν. Από τη μία πλευρά, ορισμένοι υποστηρίζουν ότι η ξένη κακοπροαίρετης πληροφόρηση είναι τόσο πανταχού παρούσα, που ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για την άνευ προηγουμένου πολιτική πόλωση που βλέπουμε στις μέρες μας. Άλλοι προσεγγίζουν αυτούς τους ισχυρισμούς με σκεπτικισμό, υποστηρίζοντας ότι το φάσμα της “ξένης κακοπροαίρετης πληροφόρησης” χρησιμοποιείται κυρίως ως πρόσχημα για να δικαιολογηθεί η καταστολή της ελευθερίας του λόγου από τους δυτικούς αξιωματούχους στις χώρες τους. Και τα δύο επιχειρήματα είναι έγκυρα και είναι αληθή σε διάφορους βαθμούς και σε διάφορες περιπτώσεις.

Η καλύτερη απόδειξη ότι ο συναγερμός των αξιωματούχων εθνικής ασφάλειας για ξένη κακοπροαίρετη πληροφόρηση είναι δικαιολογημένος είναι, κατά ειρωνικό τρόπο, ένα παράδειγμα τόσο κραυγαλέο, που δεν έχουν ακόμη αναγνωρίσει ότι συνέβη, φαινομενικά από αμηχανία και φόβο για το πολιτικό αποτέλεσμα: Τα lockdowns της άνοιξης του 2020.

Αυτά τα lockdowns δεν αποτελούσαν μέρος του σχεδίου πανδημίας οποιασδήποτε δημοκρατικής χώρας και δεν είχαν προηγούμενο στον σύγχρονο δυτικό κόσμο. Φαίνεται ότι υποκινήθηκαν από αξιωματούχους με περίεργες διασυνδέσεις με την Κίνα, βασιζόμενοι αποκλειστικά στον ψευδή ισχυρισμό της Κίνας ότι το lockdown τους ήταν αποτελεσματικό για τον έλεγχο της COVID στη Γουχάν, υποβοηθούμενοι σε μεγάλο βαθμό από μια τεράστια εκστρατεία προπαγάνδας σε ΜΜΕ και πλατφόρμες κοινωνικών μέσων. Ως εκ τούτου, είναι ουσιαστικά αξιωματικό ότι τα lockdown της άνοιξης του 2020 ήταν μια μορφή ξένης κακοπροαίρετης πληροφόρησης. Οι καταστροφικές βλάβες που προέκυψαν από αυτά τα lockdown αποδεικνύουν πόσο υψηλά μπορεί να είναι τα διακυβεύματα στον πόλεμο πληροφοριών του 21ου αιώνα.

Τούτου λεχθέντος, η εκπληκτική αποτυχία των δυτικών αξιωματούχων να αναγνωρίσουν την καταστροφή των lockdowns φαίνεται να μιλά για τη μη σοβαρότητά τους να κερδίσουν πραγματικά τον πόλεμο πληροφοριών του 21ου αιώνα, δικαιολογώντας τα επιχειρήματα των σκεπτικιστών ότι αυτοί οι αξιωματούχοι χρησιμοποιούν απλώς την ξένη κακοπροαίρετη πληροφόρηση ως πρόσχημα για να καταστείλουν την ελευθερία του λόγου.

Για παράδειγμα, μετά τα καταστροφικά lockdown της άνοιξης του 2020, όχι μόνο οι αξιωματούχοι της εθνικής ασφάλειας δεν αναγνώρισαν ποτέ ξένη επιρροή στα lockdown, αλλά αντίθετα είδαμε έναν μικρό στρατό αξιωματούχων εθνικής ασφάλειας να επιδίδονται στην εγχώρια λογοκρισία καταξιωμένων πολιτών που ήταν δύσπιστοι της αντίδρασης στην COVID—επιδεινώνοντας ουσιαστικά τις επιπτώσεις της εκστρατείας κακοπροαίρετης πληροφόρησης του lockdown και, εμφανώς, κάνοντας τις χώρες τους ακόμα περισσότερο σαν την Κίνα.

Το οργουελικό πρόσχημα για αυτόν τον τεράστιο εγχώριο μηχανισμό λογοκρισίας είναι ότι, επειδή δεν υπάρχει τρόπος να αναγνωριστούν ή να ελεγχθούν σωστά τα ξένα ρομπότ κοινωνικής δικτύωσης, η ξένη παραπληροφόρηση έχει γίνει τόσο πανταχού παρούσα στο δυτικό λόγο, που οι ομοσπονδιακοί αξιωματούχοι μπορούν να την καταπολεμήσουν μόνο λογοκρίνοντας κρυφά τους πολίτες για ό,τι οι αξιωματούχοι θεωρούν ότι είναι “παραπληροφόρηση”, ανεξάρτητα από τα κίνητρα των πολιτών.

Αυτοί οι αξιωματούχοι θεώρησαν έτσι πολίτες με καλά προσόντα που αντιτίθενται στην απάντηση στην COVID-19 ότι διαδίδουν “παραπληροφόρηση”, έναν όρο που μπορεί να περιλαμβάνει σχεδόν οποιαδήποτε ανθρώπινη σκέψη ή δήλωση. Ανάλογα με τα υποκείμενα κίνητρα και την πίστη τους, οι ενέργειες αυτών των αξιωματούχων στην κρυφή λογοκρισία της “παραπληροφόρησης” μπορεί να ήταν ακόμη και σκόπιμα μέρος της εκστρατείας κακοπροαίρετης πληροφόρησης για το lockdown. Εάν ναι, αυτό μιλά για την πολυεπίπεδη πολυπλοκότητα και την επιτήδευση του πολέμου πληροφοριών στον 21ο αιώνα.

Υπάρχουν ενδείξεις ότι ορισμένοι από τους πρωταρχικούς παράγοντες σε αυτόν τον τεράστιο μηχανισμό λογοκρισίας δεν ενεργούσαν, στην πραγματικότητα, καλόπιστα. Για παράδειγμα, η Vijaya Gadde, η οποία προηγουμένως επέβλεπε τις επιχειρήσεις λογοκρισίας στο Twitter και συνεργαζόταν στενά με ομοσπονδιακούς αξιωματούχους για τη λογοκρισία του νομικού και πραγματικού λόγου, πληρωνόταν με πάνω από 10 εκατομμύρια δολάρια ετησίως για να ενεργήσει σε αυτόν τον ρόλο. Ενώ η δυναμική και οι ορισμοί της παραπληροφόρησης και της κακοπροαίρετης πληροφόρησης είναι φιλοσοφικά περίπλοκοι και η Gadde μπορεί να μην τους είχε κατανοήσει εύλογα, είναι επίσης πιθανό ότι 10 εκατομμύρια δολάρια ετησίως ήταν αρκετά για να εξαγοράσουν την “άγνοιά” της.

Αυτά τα προβλήματα επιδεινώνονται από το γεγονός ότι οι έντιμοι θεσμικοί ηγέτες στις δυτικές χώρες, συνήθως μιας παλαιότερης γενιάς, συχνά δεν εκτιμούν ή δεν κατανοούν πλήρως τη δυναμική του πολέμου πληροφοριών στη σημερινή εποχή, θεωρώντας τον κυρίως ως πρόβλημα της χιλιετίας και αναθέτοντας το καθήκον της παρακολούθησης της παραπληροφόρησης των μέσων κοινωνικής δικτύωσης σε νεότερους ανθρώπους.

Αυτό άνοιξε έναν πολλά υποσχόμενο δρόμο για νέους καιροσκόπους σταδιοδρομίας, πολλοί από τους οποίους δεν έχουν ιδιαίτερη νομική ή φιλοσοφική τεχνογνωσία σχετικά με τις αποχρώσεις της παραπληροφόρησης, της κακοπροαίρετης πληροφόρησης και της ελευθερίας του λόγου, αλλά που κάνουν προσοδοφόρες καριέρες λέγοντας απλώς στους θεσμικούς ηγέτες αυτό που θέλουν να ακούσουν. Ως αποτέλεσμα, σε όλη την ανταπόκριση στην COVID-19, είδαμε τα τρομακτικά αποτελέσματα της κακοπροαίρετης πληροφόρησης να ξεπλένονται ουσιαστικά στα πιο σεβαστά ιδρύματά μας ως πολιτική.

Κερδίζοντας τον Πληροφοριακό Πόλεμο του 21ου αιώνα

Ενώ η δυναμική του πολέμου πληροφοριών στις αρχές του 21ου αιώνα είναι περίπλοκη, οι λύσεις δεν χρειάζεται να είναι. Η ιδέα ότι οι διαδικτυακές πλατφόρμες πρέπει να είναι ανοιχτές σε χρήστες όλων των χωρών σε μεγάλο βαθμό θυμίζει ένα είδος “kumbaya” πρώιμου ιδανικού Διαδικτύου, ότι η δέσμευση μεταξύ των λαών όλων των εθνών θα καθιστούσε τις διαφορές τους άσχετες – παρόμοια με τα επιχειρήματα του τέλους του 19ου αιώνα ότι η Βιομηχανική Επανάσταση είχε κάνει τον πόλεμο παρελθόν.

Ανεξάρτητα από το πόσο διαδεδομένη μπορεί να είναι στην πραγματικότητα η ξένη κακοπροαίρετη πληροφόρηση, το γεγονός ότι οι αξιωματούχοι εθνικής ασφάλειας έχουν κατασκευάσει κρυφά μια τεράστια συσκευή για να λογοκρίνουν τους δυτικούς πολίτες για νομικό λόγο, υποτίθεται λόγω της πανταχού παρουσίας ξένης κακοπροαίρετης πληροφόρησης, αποκαλύπτει τη φαρσοκωμωδία ότι η διαδικτυακή δέσμευση θα έλυνε τις διαφορές μεταξύ των εθνών.

Είναι ηθικά, νομικά και διανοητικά αποκρουστικό το γεγονός ότι ομοσπονδιακοί αξιωματούχοι στις Ηνωμένες Πολιτείες έχουν κατασκευάσει έναν τεράστιο μηχανισμό για τη λογοκρισία του νομικού λόγου, παρακάμπτοντας την Πρώτη Τροποποίηση του Συντάγματος -χωρίς να ενημερώνουν το κοινό- με το πρόσχημα ότι οι δραστηριότητες ξένων καθεστώτων που έχουν εσκεμμένα επιτραπεί στις διαδικτυακές μας πλατφόρμες έχουν ξεφύγει από τον έλεγχο. Εάν η ξένη κακοπροαίρετη πληροφόρηση είναι σχεδόν πανταχού παρούσα στον διαδικτυακό μας διάλογο, τότε η μόνη λύση είναι να απαγορεύσουμε την πρόσβαση σε διαδικτυακές πλατφόρμες από την Κίνα και άλλες εχθρικές χώρες που είναι γνωστό ότι συμμετέχουν σε οργανωμένες επιχειρήσεις κακοπροαίρετης πληροφόρησης.

Επειδή οι επιπτώσεις της ξένης κακοπροαίρετης πληροφόρησης δεν μπορούν να μετρηθούν με ακρίβεια, ο πραγματικός αντίκτυπος της απαγόρευσης της πρόσβασης στις διαδικτυακές μας πλατφόρμες από εχθρικές χώρες δεν είναι ξεκάθαρος. Εάν οι κρούοντες τον κίνδυνο της κακοπροαίρετης πληροφόρησης είναι σωστοί, τότε η απαγόρευση πρόσβασης από εχθρικές χώρες θα μπορούσε να έχει σημαντική βελτιωτική επίδραση στον πολιτικό λόγο στα δημοκρατικά έθνη.

Εάν οι σκεπτικιστές έχουν δίκιο, τότε η απαγόρευση πρόσβασης από εχθρικές χώρες μπορεί να μην έχει μεγάλο αποτέλεσμα. Ανεξάρτητα, εάν ομοσπονδιακοί αξιωματούχοι πιστεύουν πραγματικά ότι δεν υπάρχει τρόπος να επιτραπεί στους χρήστες σε εχθρικές χώρες να έχουν πρόσβαση στις διαδικτυακές μας πλατφόρμες χωρίς να περιορίζουν το Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών, τότε η επιλογή είναι σαφής. Οποιοδήποτε οριακό όφελος που αποκομίζεται από τις αλληλεπιδράσεις μεταξύ δυτικών πολιτών και χρηστών σε εχθρικές χώρες αντισταθμίζεται κατά πολύ από την ανάγκη να τηρηθεί το Σύνταγμα και οι αρχές του Διαφωτισμού.

---

Ευχαριστώ πολύ που είστε δωρεάν συνδρομητής στο Critical Thinking Newsletter. Εάν θέλετε να υποστηρίξετε την δουλειά μου,

• μπορείτε να με κεράσετε έναν καφέ στην σελίδα μου στο Ko-fi, ή

• να γίνετε ενεργός υποστηρικτής της προσπάθειάς μου, αγοράζοντας μία μηνιαία συνδρομή.

Σας ευχαριστώ θερμά για την υποστήριξη!