Πώς έπιασαν οι ανεμβολίαστοι...
Πώς έπιασαν οι ανεμβολίαστοι...
...τον παλμό της Πλανδημίας;
*του Robin Koerner*
Ο Scott Adams είναι ο δημιουργός του διάσημου strip κινουμένων σχεδίων, Dilbert. Είναι μια λωρίδα κόμικ, της οποίας η λάμψη πηγάζει από τη στενή παρατήρηση και κατανόηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Πριν από λίγο καιρό, ο Scott έστρεψε αυτές τις δεξιότητες στο να σχολιάζει διορατικά και με αξιοσημείωτη διανοητική ταπεινότητα την πολιτική και τον πολιτισμό της χώρας μας.
Όπως πολλοί άλλοι σχολιαστές και με βάση τη δική του ανάλυση των στοιχείων που έχει στη διάθεσή του, επέλεξε να κάνει το “εμβόλιο” για την Covid.
Πρόσφατα όμως δημοσίευσε ένα βίντεο με το θέμα που κάνει τον γύρο των social media. Ήταν ένα mea culpa, στο οποίο δήλωσε: “Οι ανεμβολίαστοι ήταν οι νικητές” και, προς μεγάλη του τιμή, είπε “θέλω να μάθω πώς τόσοι πολλοί [από τους θεατές μου] κατάλαβαν τη σωστή απάντηση για το “εμβόλιο” και εγώ δεν το έκανα".
Οι "νικητές" ήταν ίσως λίγο ειρωνικό: φαινομενικά εννοεί ότι οι "μη εμβολιασμένοι" δεν χρειάζεται να ανησυχούν για τις μακροπρόθεσμες συνέπειες της ύπαρξης του "εμβολίου" στο σώμα τους, καθώς αρκετά δεδομένα σχετικά με την έλλειψη ασφάλειας των “εμβολίων” φαίνεται τώρα να αποδεικνύουν ότι, σε σχέση με τους κινδύνους, η επιλογή να μην “εμβολιαστούν” έχει δικαιωθεί για τα άτομα χωρίς συννοσηρότητες.
Αυτό που ακολουθεί είναι μια προσωπική απάντηση στον Scott, η οποία εξηγεί πώς η εξέταση των πληροφοριών που ήταν διαθέσιμες εκείνη την εποχή οδήγησε ένα άτομο - εμένα - να αρνηθώ το "εμβόλιο". Δεν σημαίνει ότι όλοι όσοι δέχτηκαν το “εμβόλιο” πήραν λάθος απόφαση ή επίσης, ότι όλοι όσοι το αρνήθηκαν το έκαναν για καλούς λόγους.
1. Κάποιοι είπαν ότι το “εμβόλιο” δημιουργήθηκε βιαστικά. Αυτό μπορεί να είναι αλήθεια, μπορεί και όχι. Μεγάλο μέρος της έρευνας για τα “εμβόλια” mRNA είχε ήδη γίνει εδώ και πολλά χρόνια και οι κορωνοϊοί ως κατηγορία είναι καλά κατανοητοί, επομένως ήταν τουλάχιστον λογικό, ότι μόνο ένα μικρό κλάσμα της ανάπτυξης του “εμβολίου” είχε επιταχυνθεί.
Το πολύ πιο σημαντικό σημείο ήταν ότι το “εμβόλιο” κυκλοφόρησε χωρίς μακροχρόνιες δοκιμές. Επομένως, εφαρμόστηκε μία από τις δύο προϋποθέσεις. Είτε δεν μπορούσε να γίνει κανένας ισχυρισμός με σιγουριά σχετικά με τη μακροπρόθεσμη ασφάλεια του “εμβολίου” ή υπήρχε κάποιο εκπληκτικό επιστημονικό επιχείρημα για μια θεωρητική βεβαιότητα, που θα μπορούσε να γίνει μια φορά στη ζωή, σχετικά με τη μακροπρόθεσμη ασφάλεια αυτού του “εμβολίου”. Το τελευταίο θα ήταν τόσο ασυνήθιστο, που θα μπορούσε (από ό,τι ξέρω) να είναι ακόμη και το πρώτο στην ιστορία της ιατρικής. Αν ίσχυε αυτό, θα ήταν το μόνο για το οποίο θα μιλούσαν οι επιστήμονες και δεν ήταν. Ως εκ τούτου, επιτεύχθηκε η πιο προφανής, πρώτη κατάσταση πραγμάτων: τίποτα δεν μπορούσε να ειπωθεί με σιγουριά για τη μακροπρόθεσμη ασφάλεια του “εμβολίου”.
Δεδομένου, λοιπόν, ότι η μακροπρόθεσμη ασφάλεια του “εμβολίου” ήταν μια θεωρητική βλακεία, ο μη μετρήσιμος μακροπρόθεσμος κίνδυνος από τη λήψη του θα μπορούσε να δικαιολογηθεί μόνο από έναν εξαιρετικά υψηλό βέβαιο κίνδυνο μη λήψης. Ως εκ τούτου, ένα ηθικό και επιστημονικό επιχείρημα θα μπορούσε να προβληθεί για τη χρήση του μόνο από άτομα υψηλού κινδύνου σοβαρής ασθένειας, εάν εκτεθούν στην COVID. Ακόμη και τα πρώτα δεδομένα έδειξαν αμέσως ότι εγώ (και η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού) δεν ήμουν σε αυτήν την ομάδα.
Η συνεχιζόμενη επιμονή να κυκλοφορήσει το “εμβόλιο” σε ολόκληρο τον πληθυσμό, όταν τα δεδομένα αποκάλυψαν ότι όσοι δεν είχαν συννοσηρότητες διέτρεχαν χαμηλό κίνδυνο σοβαρής ασθένειας ή θανάτου από την COVID, ήταν επομένως ανήθικη και αντιεπιστημονική. Το επιχείρημα ότι μειώνεται η μετάδοση από τους μη ευάλωτους στους ευάλωτους ως αποτέλεσμα του μαζικού “εμβολιασμού” θα μπορούσε να σταθεί μόνο αν είχε διαπιστωθεί η μακροπρόθεσμη ασφάλεια του “εμβολίου”, κάτι που δεν είχε γίνει.
Δεδομένης της έλλειψης αποδείξεων μακροπρόθεσμης ασφάλειας, η πολιτική μαζικού “εμβολιασμού” έθετε σαφώς σε κίνδυνο τη ζωή νέων ή υγιών, για να σώσει ηλικιωμένους και αρρώστους.
Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής δεν το αναγνώρισαν καν αυτό, δεν εξέφρασαν οποιαδήποτε ανησυχία για τη σοβαρή ευθύνη που αναλάμβαναν, επειδή έθεταν εν γνώσει τους ανθρώπους σε κίνδυνο και δεν υπέδειξαν πώς είχαν σταθμίσει τους κινδύνους πριν φτάσουν στις θέσεις της πολιτικής τους. Συνολικά, αυτός ήταν ένας πολύ ισχυρός λόγος για να μην εμπιστευόμαστε τις πολιτικές ή τους ανθρώπους που τις καθορίζουν.
Τουλάχιστον, εάν το στοίχημα με την υγεία και τις ζωές των ανθρώπων που αντιπροσωπεύει η πολιτική καταναγκαστικού “εμβολιασμού” είχε γίνει μετά από ένα επαρκές όφελος στη σχέση κόστους-οφέλους, αυτή η απόφαση θα ήταν δύσκολη. Οποιαδήποτε ειλικρινής παρουσίασή του, θα περιλάμβανε τη διφορούμενη γλώσσα της εξισορρόπησης κινδύνου και τη δημόσια διαθεσιμότητα πληροφοριών σχετικά με τον τρόπο στάθμισης των κινδύνων και τη λήψη της απόφασης. Στην πραγματικότητα, η γλώσσα των υπευθύνων χάραξης πολιτικής ήταν ανέντιμα ασαφής και οι συμβουλές που πρόσφεραν δεν υποδήλωναν κανέναν κίνδυνο από το να κάνει κανείς το “εμβόλιο”. Αυτή η συμβουλή ήταν απλώς ψευδής (ή αν προτιμάτε, παραπλανητική), με βάση τα στοιχεία της εποχής, όσο και αντιεπιστημονική.
2. Δεδομένα που δεν υποστήριζαν τις πολιτικές για την COVID καταστάλθηκαν ενεργά και μαζικά. Αυτό ανέβασε τον πήχη των επαρκών αποδεικτικών στοιχείων για τη βεβαιότητα ότι το “εμβόλιο” ήταν ασφαλές και αποτελεσματικό. Με τα παραπάνω, ο πήχης ανέβηκε πολύ ψηλά.
3. Απλές αναλύσεις ακόμη και των πρώιμων διαθέσιμων δεδομένων, έδειξαν ότι το κατεστημένο ήταν έτοιμο να κάνει πολύ μεγαλύτερη ζημιά, όσον αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη δαπάνη δημόσιων πόρων, για την πρόληψη ενός θανάτου από COVID-19, από οποιοδήποτε άλλο είδος θανάτου. Γιατί αυτή η δυσαναλογία; Απαιτήθηκε μια εξήγηση αυτής της υπερβολικής αντίδρασης. Η πιο ευγενική εικασία ως προς το τι το οδηγούσε ήταν “ο παλιός καλός, ειλικρινής πανικός”. Αλλά εάν μια πολιτική καθοδηγείται από τον πανικό, τότε ο πήχης για να την ακολουθήσετε ανεβαίνει ακόμα πιο ψηλά. Μια λιγότερο ευγενική εικασία είναι ότι υπήρχαν αδήλωτοι λόγοι για την πολιτική, οπότε, προφανώς, το “εμβόλιο” δεν μπορούσε κάποιος να το εμπιστευτεί.
4. Ο φόβος είχε σαφώς δημιουργήσει έναν πανικό για την υγεία και έναν ηθικό πανικό ή ψύχωση μαζικού σχηματισμού. Αυτό έφερε στο παιχνίδι πολλές πολύ ισχυρές γνωστικές προκαταλήψεις και φυσικές ανθρώπινες τάσεις ενάντια στον ορθολογισμό και την αναλογικότητα. Οι ενδείξεις αυτών των προκαταλήψεων ήταν παντού. Περιελάμβαναν τη διακοπή των στενών συγγενικών σχέσεων, την κακομεταχείριση ανθρώπων από άλλους, που παλιά ήταν απολύτως αξιοπρεπείς, την προθυμία των γονέων να προκαλέσουν αναπτυξιακή βλάβη στα παιδιά τους, εκκλήσεις για μεγάλης κλίμακας παραβιάσεις δικαιωμάτων, που έγιναν από μεγάλους αριθμούς πολιτών προηγουμένως ελεύθερων χωρών, χωρίς καμία προφανή ανησυχία για τις φρικτές συνέπειες αυτών των εκκλήσεων και την ευθύγραμμη, ακόμη και ανήσυχη, συμμόρφωση με πολιτικές που θα έπρεπε να δικαιολογούν απαντήσεις γέλιου από ψυχολογικά υγιή άτομα (ακόμα και αν ήταν απαραίτητες ή απλά χρήσιμες).
Στη λαβή μιας τέτοιας ψύχωσης πανικού ή μαζικού σχηματισμού, ο αποδεικτικός πήχης για ακραίους ισχυρισμούς (όπως η ασφάλεια και η ηθική αναγκαιότητα της ένεσης με μια μορφή γονιδιακής θεραπείας που δεν έχει υποβληθεί σε μακροχρόνιες δοκιμές) ανεβαίνει ακόμη περισσότερο.
5. Οι εταιρείες που ήταν υπεύθυνες για την κατασκευή και τελικά επωφελήθηκαν από το “εμβόλιο” είχαν νομική ασυλία. Γιατί να το έκανε αυτό μια κυβέρνηση αν πίστευε πραγματικά ότι το “εμβόλιο” ήταν ασφαλές και ήθελε να εμφυσήσει εμπιστοσύνη; Και γιατί να βάλω κάτι στο σώμα μου, που η κυβέρνηση έχει αποφασίσει ότι μπορεί να με βλάψει, χωρίς να έχω καμία νομική αποκατάσταση;
6. Εάν οι σκεπτικιστές του “εμβολίου” έκαναν λάθος, θα υπήρχαν ακόμη δύο καλοί λόγοι για να μην αποσιωπηθούν τα δεδομένα ή οι απόψεις τους. Πρώτον, είμαστε μια φιλελεύθερη δημοκρατία που εκτιμά την ελευθερία του λόγου ως θεμελιώδες δικαίωμα και, δεύτερον, τα δεδομένα και τα επιχειρήματά τους θα μπορούσαν να αποδειχθούν ψευδή. Το γεγονός ότι οι κρατικές δυνάμεις αποφάσισαν να παραβιάσουν τις θεμελιώδεις αξίες μας και να καταστείλουν τη συζήτηση προκαλεί το ερώτημα "Γιατί;". Αυτό δεν απαντήθηκε ικανοποιητικά πέρα από το εξής: “Είναι πιο εύκολο για αυτούς να επιβάλλουν τις εντολές τους σε έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι δεν διαφωνούν”, αλλά αυτό είναι ένα επιχείρημα κατά της συμμόρφωσης, παρά υπέρ αυτής.
Η καταστολή πληροφοριών a priori υποδηλώνει ότι η πληροφορία έχει πειστική δύναμη. Δεν εμπιστεύομαι οποιονδήποτε δεν με εμπιστεύεται να προσδιορίσω ποιες πληροφορίες και επιχειρήματα είναι καλά και ποια κακά, όταν διακυβεύεται η υγεία μου – ειδικά όταν οι άνθρωποι που προωθούν τη λογοκρισία ενεργούν υποκριτικά ενάντια στις δηλωμένες πεποιθήσεις τους για ενημερωμένη συναίνεση και σωματική αυτονομία.
7. Το τεστ PCR διατηρήθηκε ως το “χρυσό πρότυπο” διαγνωστικό τεστ για την COVID. Μια στιγμή ανάγνωσης για το πώς λειτουργεί η δοκιμή PCR δείχνει ότι δεν είναι κάτι τέτοιο. Η χρήση της για διαγνωστικούς σκοπούς είναι περισσότερο τέχνη, παρά επιστήμη, για να το θέσω ευγενικά. Ο Kary Mullis, ο οποίος το 1993 κέρδισε το Νόμπελ Χημείας για την εφεύρεση της τεχνικής PCR, διακινδύνευσε την καριέρα του για να πει το ίδιο, όταν οι άνθρωποι προσπάθησαν να το χρησιμοποιήσουν ως διαγνωστικό τεστ για τον HIV και να δικαιολογήσουν ένα μαζικό πρόγραμμα προώθησης πειραματικών αντιρετροϊκών φαρμάκων σε πρώιμους ασθενείς με AIDS, που τελικά σκότωσαν δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους.
Αυτό εγείρει το ερώτημα, "Πώς χειρίζονται την αβεβαιότητα σχετικά με τις διαγνώσεις που βασίζονται στην PCR οι άνθρωποι που παράγουν τα δεδομένα που βλέπαμε στις ειδήσεις κάθε βράδυ και χρησιμοποιήθηκαν για να δικαιολογήσουν τη μαζική πολιτική "εμβολιασμού”"; Εάν δεν έχετε ικανοποιητική απάντηση σε αυτή την ερώτηση, ο πήχης σας για τον κίνδυνο του “εμβολιασμού” θα πρέπει να ανέβει ξανά.
Προσωπικά, για να λάβω την απάντηση πριν πάρω την απόφασή μου για το αν θα κάνω το "εμβόλιο" ή όχι, έστειλα ακριβώς αυτήν την ερώτηση, μέσω ενός φίλου, σε έναν επιδημιολόγο στο Johns Hopkins. Αυτός ο επιδημιολόγος, ο οποίος συμμετείχε προσωπικά στη δημιουργία των μέχρι σήμερα δεδομένων για την εξάπλωση της πανδημίας παγκοσμίως, απάντησε απλώς ότι εργάζεται με τα δεδομένα που του δίνουν και δεν αμφισβητεί την ακρίβεια ή τον τρόπο δημιουργίας τους. Με άλλα λόγια, η απάντηση στην πανδημία βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό στα δεδομένα που δημιουργήθηκαν από διαδικασίες που δεν έγιναν κατανοητές ή ακόμη και δεν αμφισβητήθηκαν από τους δημιουργούς αυτών των δεδομένων).
8. Για να γενικεύσουμε το τελευταίο σημείο, θα πρέπει να απορριφθεί ένας υποτιθέμενος οριστικός ισχυρισμός από κάποιον που αποδεδειγμένα δεν μπορεί να δικαιολογήσει τον ισχυρισμό του. Στην περίπτωση της πανδημίας της COVID, σχεδόν όλοι οι άνθρωποι που ενήργησαν σαν το “εμβόλιο” να ήταν “ασφαλές και αποτελεσματικό”, δεν είχαν καμία φυσική ή ενημερωτική απόδειξη για τους ισχυρισμούς ασφάλειας και αποτελεσματικότητας, πέρα από την υποτιθέμενη εξουσία άλλων ανθρώπων που έκαναν αυτούς τους ισχυρισμούς. Αυτό περιλαμβάνει πολλούς επαγγελματίες γιατρούς – ένα πρόβλημα που εγείρεται από ορισμένους από αυτούς (οι οποίοι, σε πολλές περιπτώσεις, λογοκρίθηκαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και έχασαν ακόμη και τη δουλειά ή τις άδειές τους).
Οποιοσδήποτε θα μπορούσε να διαβάσει τα γραφήματα των CDC για τα "εμβόλια" mRNA και, χωρίς να είναι επιστήμονας, να δημιουργήσει τις προφανείς "Αλλά τι θα συμβεί αν...;" ερωτήσεις, που θα μπορούσαν να τεθούν στους ειδικούς για να ελέγξουν εάν οι πλασιέ των “εμβολίων” θα εγγυηθούν προσωπικά για την ασφάλειά τους. Για παράδειγμα, τα CDC δημοσίευσαν ένα infographic που ανέφερε τα εξής.
“Πώς λειτουργεί το εμβόλιο;
Το mRNA στο εμβόλιο διδάσκει στα κύτταρά σας πώς να δημιουργούν αντίγραφα της πρωτεΐνης ακίδας. Εάν εκτεθείτε στον πραγματικό ιό αργότερα, το σώμα σας θα τον αναγνωρίσει και θα ξέρει πώς να τον καταπολεμήσει. Αφού το mRNA παραδώσει τις οδηγίες, τα κύτταρα σας το διασπούν και το καταστρέφουν”.
Εντάξει. Ακολουθούν ορισμένες προφανείς ερωτήσεις που πρέπει να κάνετε. “Τι θα συμβεί εάν οι οδηγίες που δίνονται στα κύτταρα για τη δημιουργία της πρωτεΐνης ακίδας δεν αποβληθούν από το σώμα όπως προβλέπεται; Πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι δεν θα προκύψει ποτέ μια τέτοια κατάσταση;”. Εάν κάποιος δεν μπορεί να απαντήσει σε αυτές τις ερωτήσεις και βρίσκεται σε θέση πολιτικής ή ιατρικής εξουσίας, τότε δείχνει ότι είναι πρόθυμος να προωθήσει δυνητικά επιβλαβείς πολιτικές, χωρίς να λαμβάνει υπόψη τους κινδύνους που εμπεριέχονται.
9. Λαμβάνοντας υπόψη όλα τα παραπάνω, ένα σοβαρό άτομο έπρεπε τουλάχιστον να παρακολουθεί τα δημοσιευμένα δεδομένα ασφάλειας και αποτελεσματικότητας, καθώς προχωρούσε η πανδημία. Η Εξάμηνη Μελέτη Ασφάλειας και Αποτελεσματικότητας της Pfizer ήταν ενδεικτική. Ο πολύ μεγάλος αριθμός των συγγραφέων της ήταν αξιοσημείωτος και ο συνοπτικός ισχυρισμός τους ήταν ότι το ελεγμένο εμβόλιο ήταν αποτελεσματικό και ασφαλές. Τα δεδομένα της δημοσίευσης έδειξαν περισσότερους κατά κεφαλήν θανάτους στην ομάδα των “εμβολιασμένων” από ότι στην ομάδα των “μη εμβολιασμένων”.
Αν και αυτή η διαφορά δεν αποδεικνύει στατιστικά ότι η δόση είναι επικίνδυνη ή αναποτελεσματική, τα δεδομένα που δημιουργήθηκαν ήταν σαφώς συμβατά με (ας το θέσω ευγενικά) την ελλιπή ασφάλεια του “εμβολίου” - σε αντίθεση με την περίληψη της πρώτης σελίδας (είναι σχεδόν σαν ακόμη και επαγγελματίες επιστήμονες και κλινικοί γιατροί να επιδεικνύουν μεροληψία και κίνητρο, όταν η δουλειά τους πολιτικοποιείται). Τουλάχιστον, ένας απλός αναγνώστης θα μπορούσε να δει ότι τα “συνοπτικά ευρήματα” έδειχναν μια αξιοσημείωτη έλλειψη περιέργειας για τα δεδομένα – ειδικά δεδομένου του τι διακυβευόταν και της τρομερής ευθύνης να πείσουμε κάποιον να βάλει κάτι μη δοκιμασμένο μέσα στο σώμα του.
10. Καθώς περνούσε ο καιρός, κατέστη σαφές ότι ορισμένοι από τους ενημερωτικούς ισχυρισμούς που είχαν γίνει για να πεισθούν οι άνθρωποι να “εμβολιαστούν”, ειδικά από πολιτικούς και σχολιαστές των μέσων ενημέρωσης, ήταν ψευδείς. Εάν αυτές οι πολιτικές είχαν ειλικρινά δικαιολογηθεί από τα προηγουμένως ισχυριζόμενα "γεγονότα", τότε ο προσδιορισμός αυτών των "γεγονότων" ως ψευδή ή μη έγκυρα θα έπρεπε να είχε οδηγήσει σε αλλαγή πολιτικής ή, τουλάχιστον, σε εκφράσεις διευκρίνισης και λύπης, από άτομα που είχαν προηγουμένως κάνει αυτούς τους λανθασμένους, αλλά βασικούς ισχυρισμούς.
Τα βασικά ηθικά και επιστημονικά πρότυπα απαιτούν από τα άτομα να καταγράφουν ξεκάθαρα τις απαραίτητες διορθώσεις και ανακλήσεις δηλώσεων, που ενδέχεται να επηρεάσουν αποφάσεις οι οποίες επηρεάζουν την υγεία. Εάν δεν το κάνουν, δεν θα πρέπει να τα εμπιστευόμαστε - ειδικά δεδομένων των τεράστιων πιθανών συνεπειών των ενημερωτικών λαθών τους για έναν ολοένα και πιο “εμβολιασμένο” πληθυσμό. Αυτό, όμως, δεν έγινε ποτέ. Αν οι “εμβολιαστές” είχαν ενεργήσει καλή τη πίστη, τότε στον απόηχο της δημοσίευσης νέων δεδομένων καθ' όλη τη διάρκεια της πανδημίας, θα ακούγαμε (και ίσως και να δεχόμασταν) πολλαπλά mea culpa. Δεν ακούσαμε κάτι τέτοιο από τους πολιτικούς αξιωματούχους, αποκαλύπτοντας μια σχεδόν γενική έλλειψη ηθικής ακεραιότητας, σοβαρότητας ή ανησυχίας για την ακρίβεια. Η κατά συνέπεια αναγκαία έκπτωση των αξιώσεων που είχαν προηγουμένως διατυπωθεί από τους αξιωματούχους, δεν άφησε καμία αξιόπιστη υπόθεση στην πλευρά υπέρ του lockdown και του “εμβολίου”.
Για να προσφέρουμε μερικά παραδείγματα δηλώσεων που αποδείχθηκαν ψευδείς με δεδομένα, αλλά δεν ανακλήθηκαν ρητά:
“Δεν πρόκειται να κολλήσετε COVID αν κάνετε αυτά τα εμβόλια... Είμαστε σε μια πανδημία ανεμβολίαστων”. – Τζο Μπάιντεν
“Τα εμβόλια είναι ασφαλή. Σας το υπόσχομαι…” – Τζο Μπάιντεν
“Τα εμβόλια είναι ασφαλή και αποτελεσματικά”. - Άντονι Φάουτσι
“Τα δεδομένα μας από τα CDC υποδηλώνουν ότι τα εμβολιασμένα άτομα δεν μεταφέρουν τον ιό, δεν αρρωσταίνουν - και δεν είναι μόνο στις κλινικές δοκιμές, αλλά και σε δεδομένα του πραγματικού κόσμου”. - Δρ. Ροσέλ Βαλένσκι.
“Έχουμε πάνω από 100.000 παιδιά, που δεν είχαμε ποτέ στο παρελθόν, σε... σοβαρή κατάσταση και πολλά σε αναπνευστήρες”. – Δικαστής Sotomayer (κατά τη διάρκεια μιας υπόθεσης για τον προσδιορισμό της νομιμότητας των ομοσπονδιακών εντολών “εμβολίων”)…
... και ούτω καθεξής και ούτω καθεξής…
Η τελευταία δήλωση είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα, γιατί έγινε από δικαστή σε υπόθεση του Ανωτάτου Δικαστηρίου, για τον καθορισμό της νομιμότητας των ομοσπονδιακών εντολών. Στη συνέχεια, η προαναφερόμενη Δρ. Walensky, επικεφαλής των CDC, η οποία είχε προηγουμένως κάνει ψευδή δήλωση σχετικά με την αποτελεσματικότητα του “εμβολίου”, επιβεβαίωσε ερωτηθείσα ότι ο αριθμός των παιδιών στο νοσοκομείο ήταν μόνο 3.500 - όχι 100.000.
Για να καταστήσουμε πιο έντονα την άποψη ότι οι προηγούμενες αξιώσεις και οι πολιτικές αντικρούονται από μεταγενέστερα ευρήματα αλλά, ως εκ τούτου, δεν αντιστρέφονται, η ίδια η Δρ. Walensky είπε ότι: “ο συντριπτικός αριθμός θανάτων -πάνω από 75%- σημειώθηκε σε άτομα που είχαν τουλάχιστον τέσσερις συννοσηρότητες. Οπότε πραγματικά αυτοί ήταν άνθρωποι που δεν ήταν καλά από την αρχή”. Αυτή η δήλωση υπονόμευσε τόσο πλήρως ολόκληρη τη δικαιολόγηση των πολιτικών μαζικού “εμβολιασμού” και lockdown, που κάθε πνευματικά έντιμο άτομο που τους υποστήριξε θα έπρεπε σε εκείνο το σημείο να επανεκτιμήσει τη θέση του.
Ενώ ο μέσος άνθρωπος μπορεί κάλλιστα να μην είχε ακούσει ή δει αυτή την πληροφορία από τα CDC, ήταν πληροφορία της ίδιας της κυβέρνησης, οπότε ο πρόεδρος των ΗΠΑ (και οι πράκτορές του) σίγουρα δεν θα μπορούσαν να μην την γνωρίζουν. Πού ήταν η μεγάλη αλλαγή στην πολιτική, ώστε να ταιριάζει με τη μεγάλη αλλαγή στην κατανόησή μας για τους κινδύνους που σχετίζονται με την COVID και επομένως τη σχέση κόστους-οφέλους του μη δοκιμασμένου (μακροπρόθεσμα) “εμβολίου” έναντι του κινδύνου που σχετίζεται με τη μόλυνση από την COVID; Δεν ήρθε ποτέ. Σαφώς, ούτε οι θέσεις πολιτικής, ούτε η υποτιθέμενη πραγματική τους βάση θα μπορούσαν να είναι αξιόπιστες.
12. Ποια ήταν η νέα επιστήμη που εξηγούσε γιατί, για πρώτη φορά στην ιστορία, ένα “εμβόλιο” θα ήταν πιο αποτελεσματικό από τη φυσική έκθεση και τη συνακόλουθη φυσική ανοσία; Γιατί είναι επείγον να πείσουμε ένα άτομο που είχε COVID και τώρα έχει κάποια ανοσία να “εμβολιαστεί” εκ των υστέρων;
13. Το γενικό πολιτικό και πολιτιστικό πλαίσιο μέσα στο οποίο διεξαγόταν ολόκληρη η συζήτηση για το “εμβόλιο” ήταν τέτοιο, που ο πήχης των αποδείξεων για την ασφάλεια και την αποτελεσματικότητα του “εμβολίου” αυξήθηκε ακόμη περισσότερο, ενώ η ικανότητά μας να προσδιορίσουμε εάν αυτός ο πήχης είχε τηρηθεί ήταν μειωμένη. Οποιαδήποτε συνομιλία με ένα “ανεμβολίαστο” άτομο (και ως εκπαιδευτικός και δάσκαλος, συμμετείχα σε πάρα πολλές), πάντα περιλάμβανε τον “ανεμβολίαστο” να τίθεται σε μια αμυντική στάση, όπου έπρεπε να δικαιολογηθεί στον “εμβολιασμένο”, λες και η θέση του ήταν de facto πιο επιζήμια από την αντίθετη.
Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, ο ακριβής προσδιορισμός των γεγονότων είναι σχεδόν αδύνατος: η ηθική κρίση αναστέλλει πάντα την αντικειμενική εμπειρική ανάλυση. Όταν η αμερόληπτη συζήτηση ενός θέματος είναι αδύνατη, επειδή η κρίση έχει κορεσμένο λόγο, η εξαγωγή συμπερασμάτων με επαρκή ακρίβεια και επαρκή βεβαιότητα για την προώθηση των παραβιάσεων των δικαιωμάτων και τον καταναγκασμό της ιατρικής περίθαλψης είναι σχεδόν αδύνατη.
13. Όσον αφορά τα αναλυτικά στοιχεία (και την άποψη του Scott σχετικά με τη “δική μας” ευρετική ικανότητα που ξεπερνά τα “δικά τους” αναλυτικά στοιχεία), η ακριβολογία δεν είναι ακρίβεια. Πράγματι, σε περιβάλλοντα μεγάλης αβεβαιότητας και πολυπλοκότητας, η ακριβολογία συσχετίζεται αρνητικά με την ακρίβεια (ένας πιο ακριβολογικός ισχυρισμός είναι λιγότερο πιθανό να είναι σωστός). Μεγάλο μέρος του πανικού της COVID ξεκίνησε με τα μοντέλα. Τα μοντέλα είναι επικίνδυνα, όσο βάζουν αριθμούς στα πράγματα.
Οι αριθμοί είναι ακριβολογικοί και η ακριβολογία δίνει μια ψευδαίσθηση ακρίβειας – αλλά κάτω από μεγάλη αβεβαιότητα και πολυπλοκότητα, τα αποτελέσματα του μοντέλου κυριαρχούνται από τις αβεβαιότητες στις μεταβλητές εισόδου, που έχουν πολύ μεγάλα (και άγνωστα) εύρη και τις πολλαπλές παραδοχές, που οι ίδιες δικαιολογούν μόνο χαμηλή εμπιστοσύνη. Επομένως, οποιαδήποτε διεκδικούμενη ακρίβεια της παραγωγής ενός μοντέλου είναι ψευδής και η φαινομενική ακρίβεια είναι μόνο και εξ ολοκλήρου - προφανής.
Το ίδιο είδαμε με τον ιό HIV στη δεκαετία του '80 και του '90. Τα μοντέλα εκείνη την εποχή καθόρισαν ότι έως και το ένα τρίτο του ετεροφυλόφιλου πληθυσμού θα μπορούσε να προσβληθεί από τον ιό HIV. Η Oprah Winfrey έβγαλε αυτό το στατιστικό στοιχείο σε μια από τις εκπομπές της, αναστατώνοντας ένα ολόκληρο έθνος. Ο πρώτος που κατάλαβε ότι αυτό ήταν ένα παράλογα μεγάλο εύρος ήταν ο ασφαλιστικός κλάδος, όταν δεν συνέβησαν όλες οι πτωχεύσεις που περίμεναν λόγω των πληρωμών για τα ασφαλιστήρια συμβόλαια ζωής. Όταν η πραγματικότητα δεν ταίριαξε με τα αποτελέσματα των μοντέλων τους, ήξεραν ότι οι υποθέσεις στις οποίες βασίστηκαν αυτά τα μοντέλα ήταν ψευδείς - και ότι το πρότυπο της νόσου ήταν πολύ διαφορετικό από αυτό που είχε δηλωθεί.
Για λόγους που δεν εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής αυτού του άρθρου, το λανθασμένο αυτών των υποθέσεων θα μπορούσε να είχε καθοριστεί εκείνη τη στιγμή. Σημαντικό για εμάς σήμερα, ωστόσο, είναι το γεγονός ότι αυτά τα μοντέλα βοήθησαν στη δημιουργία μιας ολόκληρης βιομηχανίας του AIDS, η οποία ώθησε τα πειραματικά αντιρετροϊκά φάρμακα σε άτομα με HIV, με την ειλικρινή πεποίθηση ότι τα φάρμακα θα μπορούσαν να τους βοηθήσουν. Αυτά τα φάρμακα σκότωσαν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους.
(Παρεμπιπτόντως, ο άνθρωπος που ανακοίνωσε την “ανακάλυψη” του HIV από τον Λευκό Οίκο -όχι σε περιοδικό με κριτές- και στη συνέχεια πρωτοστάτησε στην τεράστια και θανατηφόρα αντίδραση σε αυτόν, ήταν ο ίδιος ο Άντονι Φάουτσι, που κοσμούσε τις τηλεοπτικές μας οθόνες τα τελευταία χρόνια).
14. Μια ειλικρινής προσέγγιση στα δεδομένα για την COVID και στην ανάπτυξη πολιτικών, θα είχε οδηγήσει στην επείγουσα ανάπτυξη ενός συστήματος για τη συλλογή ακριβών δεδομένων σχετικά με τις λοιμώξεις από COVID και τα αποτελέσματα των ασθενών με COVID. Αντίθετα, οι κρατικές δυνάμεις έκαναν το ακριβώς αντίθετο, λαμβάνοντας αποφάσεις πολιτικής που εν γνώσει τους μείωσαν την ακρίβεια των συλλεγόμενων δεδομένων, με τρόπο που θα εξυπηρετούσε τους πολιτικούς τους σκοπούς. Συγκεκριμένα, 1). σταμάτησαν να κάνουν διάκριση μεταξύ των θανάτων “από” COVID και των θανάτων “με” COVID και 2). παρείχαν κίνητρα στα ιατρικά ιδρύματα για να εντοπίσουν τους θανάτους που προκλήθηκαν από την COVID, όταν δεν υπήρχαν κλινικά δεδομένα που να υποστηρίζουν αυτό το συμπέρασμα (Αυτό συνέβη επίσης κατά τη διάρκεια του προαναφερθέντος πανικού του HIV πριν από τρεις δεκαετίες).
15. Η ανεντιμότητα της πλευράς υπέρ του “εμβολίου” αποκαλύφθηκε από τις επαναλαμβανόμενες αλλαγές των επίσημων ορισμών των κλινικών όρων, όπως το “εμβόλιο”, των οποίων οι (επιστημονικοί) ορισμοί έχουν καθοριστεί εδώ και γενιές (όπως πρέπει να είναι, αν η επιστήμη θέλει να κάνει τη δουλειά της με ακρίβεια: οι ορισμοί των επιστημονικών όρων μπορούν να αλλάξουν, αλλά μόνο όταν αλλάξει η κατανόησή μας για τις αναφορές τους).
Γιατί η κυβέρνηση άλλαζε τις έννοιες των λέξεων, αντί να λέει απλώς την αλήθεια, χρησιμοποιώντας τις ίδιες λέξεις που χρησιμοποιούσε από την αρχή; Οι ενέργειές τους ως προς αυτό ήταν εντελώς ανειλικρινείς και αντιεπιστημονικές. Ο πήχης των αποδεικτικών στοιχείων ανεβαίνει ξανά και η ικανότητά μας να εμπιστευόμαστε τα στοιχεία πέφτει προς τα κάτω.
Στο βίντεό του (το οποίο ανέφερα στην κορυφή αυτού του άρθρου), ο Scott Adams ρώτησε: "Πώς θα μπορούσα να προσδιορίσω ότι τα δεδομένα που μου έστειλαν οι ["εμβόλιο" - σκεπτικιστές] ήταν τα καλά δεδομένα;" Δεν χρειάστηκε. Όσοι από εμάς το καταλάβαμε σωστά ή “νικήσαμε” (για να χρησιμοποιήσω τον λόγο του), χρειαζόταν μόνο να αποδεχθούμε τα δεδομένα εκείνων που πίεζαν για τις εντολές “εμβολιασμού”. Δεδομένου ότι είχαν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τα δεδομένα που έδειχναν τον δρόμο τους, θα μπορούσαμε να βάλουμε ένα ανώτερο όριο εμπιστοσύνης στους ισχυρισμούς τους, δοκιμάζοντας αυτούς τους ισχυρισμούς έναντι των δικών τους δεδομένων. Για κάποιον χωρίς συννοσηρότητες, αυτό το ανώτερο όριο ήταν ακόμα πολύ χαμηλό για να αναλάβει τον κίνδυνο του “εμβολιασμού”, δεδομένου του πολύ χαμηλού κινδύνου σοβαρής βλάβης από τη μόλυνση της COVID-19.
Σε αυτή τη σχέση, αξίζει επίσης να αναφερθεί ότι υπό τις κατάλληλες συνθήκες, η απουσία αποδεικτικών στοιχείων είναι απόδειξη απουσίας. Αυτές οι συνθήκες ίσχυαν οπωσδήποτε στην πανδημία: υπήρχε ένα τεράστιο κίνητρο για όλες τις πλευρές που πίεζαν για το “εμβόλιο” να παράσχουν επαρκή στοιχεία για να υποστηρίξουν τους ξεκάθαρους ισχυρισμούς τους για το εμβόλιο και τις πολιτικές lockdown και να δυσφημήσουν, όπως έκαναν, εκείνους που διαφώνησαν. Όμως απλώς δεν προσκόμισαν αυτά τα στοιχεία, προφανώς επειδή δεν υπήρχαν. Δεδομένου ότι θα τα είχαν προσκομίσει αν υπήρχαν, η έλλειψη αποδεικτικών στοιχείων ήταν απόδειξη της απουσίας τους.
Για όλους τους παραπάνω λόγους, από εκεί που σκεφτόμουν αρχικά να εγγραφώ σε μια δοκιμή εμβολίου, κατέληξα στο να κάνω κάποια ανοιχτόμυαλη έρευνα με τη δέουσα επιμέλεια και για να γίνω σκεπτικιστής για το “εμβόλιο” της COVID. Γενικά πιστεύω ότι ποτέ δεν πρέπει να λες “ποτέ”, οπότε περίμενα μέχρι να απαντηθούν και να επιλυθούν οι ερωτήσεις και τα ζητήματα που τέθηκαν παραπάνω. Τότε, θα ήμουν δυνητικά πρόθυμος να “εμβολιαστώ”, τουλάχιστον κατ' αρχήν. Ευτυχώς, το να μην υποβληθεί κάποιος σε μια θεραπεία αφήνει σε κάποιον τη δυνατότητα να το κάνει στο μέλλον (Δεδομένου ότι δεν συμβαίνει το αντίστροφο, παρεμπιπτόντως, η τιμή επιλογής του "δεν ενεργώ ακόμη" βαραίνει κάπως υπέρ της προσεκτικής προσέγγισης).
Ωστόσο, θυμάμαι την ημέρα που η απόφασή μου να μην κάνω το “εμβόλιο” έγινε σταθερή. Ένα καθοριστικό σημείο με οδήγησε στο να αποφασίσω ότι δεν θα έκανα το “εμβόλιο” υπό τις επικρατούσες συνθήκες. Λίγες μέρες αργότερα, είπα στη μητέρα μου σε ένα τηλεφώνημα: “Θα πρέπει να με δέσουν σε ένα τραπέζι για να εμβολιαστώ”.
16. Ανεξάρτητα από τους κινδύνους που συνδέονται με τη μόλυνση από την COVID από τη μια πλευρά και το “εμβόλιο” από την άλλη, η πολιτική “εμβολιασμού” επέτρεψε μαζικές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Όσοι ήταν “εμβολιασμένοι” χάρηκαν, βλέποντας από τους “μη εμβολιασμένους” να έχουν αφαιρεθεί βασικές ελευθερίες (η ελευθερία να μιλάνε ελεύθερα, να εργάζονται, να ταξιδεύουν, να βρίσκονται με αγαπημένα πρόσωπα σε σημαντικές στιγμές όπως γεννήσεις, θάνατοι, κηδείες κλπ.), επειδή το καθεστώς τους ως "εμβολιασμένοι" τους επέτρεψε να δεχτούν ως προνόμια-για-τους-"εμβολιασμένους" τα δικαιώματα που είχαν αφαιρεθεί από όλους τους άλλους. Πράγματι, πολλοί παραδέχθηκαν με απροθυμία ότι “εμβολιάστηκαν” γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο, πχ. για να κρατήσουν τη δουλειά τους ή για να βγουν με τους φίλους τους. Για μένα, αυτό θα ήταν συνενοχή στην καταστροφή, με προηγούμενο και συμμετοχή, των πιο βασικών δικαιωμάτων από τα οποία εξαρτάται η ειρηνική κοινωνία μας.
Άνθρωποι έχουν πεθάνει για να εξασφαλίσουν αυτά τα δικαιώματα για μένα και τους συμπατριώτες μου. Ως έφηβος, ο Αυστριακός παππούς μου κατέφυγε στην Αγγλία από τη Βιέννη και εντάχθηκε αμέσως στον στρατό του Τσόρτσιλ για να νικήσει τον Χίτλερ. Ο Χίτλερ ήταν ο άνθρωπος που δολοφόνησε τον πατέρα του, τον προπάππου μου, στο Νταχάου, επειδή ήταν Εβραίος. Τα στρατόπεδα ξεκίνησαν ως ένας τρόπος για να τεθούν σε καραντίνα οι Εβραίοι, που θεωρούνταν φορείς ασθενειών και που έπρεπε να αφαιρεθούν τα δικαιώματά τους για την προστασία του ευρύτερου πληθυσμού. Το 2020, το μόνο που έπρεπε να κάνω για την υπεράσπιση τέτοιων δικαιωμάτων, ήταν να ανεχθώ τις περιορισμένες μετακινήσεις και τον αποκλεισμό μου από τα αγαπημένα μου εστιατόρια κλπ., για μερικούς μήνες.
Ακόμα κι αν ήμουν κάποια περίεργη στατιστικά ακραία τιμή, έτσι ώστε η COVID να με στείλει στο νοσοκομείο παρά την ηλικία μου και την καλή μου υγεία, τότε ας ήταν: αν επρόκειτο να με πάρει, δεν θα άφηνα να πάρει τις αρχές και τα δικαιώματά μου μαζί της.
Και αν έκανα λάθος; Τι θα γινόταν αν η μαζική κατάργηση των δικαιωμάτων, που ήταν η απάντηση των κυβερνήσεων σε όλο τον κόσμο σε μια πανδημία με ένα μικροσκοπικό ποσοστό θνησιμότητας μεταξύ εκείνων που δεν ήταν “άρρωστοι εξ αρχής” (για να χρησιμοποιήσω την έκφραση της Διευθύντριας των CDC), δεν τελείωνε σε λίγους μήνες;
Κι αν επρόκειτο να συνεχιστεί για πάντα; Σε αυτή την περίπτωση, ο κίνδυνος για τη ζωή μου από την COVID δεν θα ήταν τίποτα δίπλα στον κίνδυνο για όλες μας τις ζωές, καθώς θα βγαίναμε στους δρόμους με την τελευταία, απελπισμένη ελπίδα να ανακτήσουμε τις πιο βασικές ελευθερίες όλων μας, από ένα κράτος που έχει εδώ και καιρό ξεχάσει ότι νόμιμα υπάρχει μόνο για να τις προστατεύει και, αντ' αυτού, τις βλέπει τώρα ως άβολα εμπόδια, που πρέπει να αντιμετωπιστούν ή ακόμη και να καταστραφούν…
