«Υπαρξιακοί τζογαδόροι» που παίζουν (ρώσικη) ρουλέτα σε «υγειονομικά καζίνα»
Μέθοδος βαμπίρ: Κράτος δοσατζής – πολίτες δοσοεξαρτημένοι
*του Κων/νου Βαθιώτη*
420 δόσεις για χρέη προς τις Τράπεζες, 240 δόσεις για χρέη προς Εφορία και Ταμεία, 4η δόση ως κοινωνικό χρέος τρυπήματος με πειραματικά σκευάσματα, και πάει κ-λέγοντας! Δόσεις παντού και passα πασπαρτού! Έλληνες, μήπως μας έκαναν βουντού;
Τον Αύγουστο του 2022 στην είσοδο μιας πολυκατοικίας συναντήθηκαν δύο ένοικοι, δικηγόροι στο επάγγελμα: ο ανεμβολίαστος Α και ο εμβολιασμένος Ε. Καθώς βγαίνει από τον ανελκυστήρα ο Ε φορώντας την μάσκα του, διεξάγεται ο ακόλουθος (απολύτως πραγματικός) διάλογος:
Α: Κύριε Ε, ακόμη φοράτε μάσκα;
Ε: Μάλιστα, και όχι μόνο φοράω την μάσκα μου, αλλά πριν από λίγες ημέρες έκανα και την 4η δόση μου.
Α: Κύριε Ε, πάτε καλά; Έχετε τάσεις αυτοκτονίας;
Ε: Γιατί το λέτε αυτό;
Α: Μα δεν έχετε ακούσει για τόσες παρενέργειες και τόσους ξαφνικούς θανάτους;
Ε: Όχι, δεν έχω ακούσει τίποτε!
Α: Μα πώς είναι δυνατόν; Έχει βουίξει ο τόπος! Δηλαδή, κύριε Ε, αν κάποια στιγμή σας πουν ότι πρέπει να κάνετε και 10η δόση, θα την κάνετε;
Ε: Φυσικά και θα την κάνω!
Α: Θα πάτε να κάνετε και 10η δόση, παρότι όταν βγήκε η πρώτη δόση, δεν σας ενημέρωσαν πόσες δόσεις θα χρειαστούν συνολικά, ώστε να γνωρίζετε σε ποια περιπέτεια μπλέκετε;
Ε: Δεν ξέρω, εγώ γιατρός δεν είμαι.
Α: Ναι, αλλά εδώ χρειαζόμαστε τις γνώσεις ενός νομικού και όχι ενός γιατρού. Αν εσείς που είστε δικηγόρος αδιαφορείτε για την ενημερωμένη συναίνεση σε μια επικίνδυνη ιατρική πράξη, τότε τι να περιμένoυμε από τους άλλους που δεν γνωρίζουν νομικά;
Ε: Πάντως, με το εμβόλιο της γρίπης δεν είχαμε κανένα πρόβλημα!
Α: Τι σχέση έχει το παραδοσιακό εμβόλιο της γρίπης με το εμβόλιο του κορωνοϊού που είναι νέας τεχνολογίας; Σας είχαν πει ποτέ ότι πρέπει να κάνετε 4 δόσεις για να ολοκληρωθεί το εμβόλιο της γρίπης; Κύριε Ε, νομίζω ότι, αν η κυβέρνηση σας πει ότι πρέπει να κλείσετε τα μάτια σας και να πηδήξετε από το μπαλκόνι, θα πηδήξετε!
Ε: Δεν είναι το ίδιο, κύριε Α!
Α: Γιατί δεν είναι το ίδιο; Γνωρίζετε τι περιέχει το εμβόλιο και πώς ακριβώς θα αντιδράσει ο οργανισμός σας στην ουσία που θα σας βάλουν μέσα σας; Όχι! Άρα δέχεστε να κάνετε μια πράξη στα τυφλά!
Στο σημείο αυτό, ο Ε αποχωρεί βιαστικά, και ο Α κάνει τις ακόλουθες σκέψεις:
Δεν το χωρά ο νους ενός λογικού ανθρώπου ότι θα μπορούσε να έρθει μια στιγμή στην ιστορία της ανθρωπότητας που η συμπαγής πλειοψηφία των περισσότερων λαών της Δύσης θα εμπιστευόταν φαρμακευτικές εταιρείες, πολιτικούς και ΜΜΕ, δηλαδή ό,τι πιο διεφθαρμένο υπάρχει σε αυτόν τον βρώμικο κόσμο μας και θα δεχόταν να τρυπιέται κάθε τρεις και λίγο για να ανακτήσει τις ελευθερίες που με πρωτοφανή σκληρότητα στερήθηκαν από τον Μάρτιο του 2020 και μετά.
Δεν το χωρά ο νους ενός λογικού ανθρώπου ότι στην εξαγγελία της 4ης δόσης του οιονεί εμβολίου κατά του κορωνοϊού ένα μέρος του πληθυσμού είναι έτοιμο να προσέλθει ή ήδη προσήλθε και πάλι στην εμβολιαστική καρέκλα, παρότι και η δόση αυτή δεν ήταν εξαρχής προγραμματισμένη, αλλά εξαγγέλθηκε αιφνιδιαστικά, αποδεικνύοντας ότι τα νεοταξίτικα σκευάσματα έχουν πειραματικό χαρακτήρα.
Κι όμως! Η απόφαση των πολιτών να παίξουν στα ζάρια την ζωή τους θα πρέπει να παραλληλισθεί με την απόφαση ενός τζογαδόρου που πηγαίνει να παίξει στο καζίνο ένα συγκεκριμένο χρηματικό ποσό, ασπαζόμενος το δόγμα «ή όλα ή τίποτα».
Άπαξ, λοιπόν, και ο τζογαδόρος διαβεί την πύλη του καζίνου, θα σταματήσει να παίζει, μόνο αν βγει σούπερ νικητής ή, αντιθέτως, αν μείνει ταπί.
Αφού μπήκε στον χορό, θα χορέψει όσο παίζει η μουσική (και όσο γυρνά η ρουλέτα)!
Αντιστοίχως, οι «υπαρξιακοί τζογαδόροι» δεν θα σταματήσουν να τρυπιούνται, αν δεν παίξουν το τυχερό παίγνιο της βελόνας μέχρι τελικής πτώσεως. Στοχεύουν στην έξοδο από το τούνελ του εμβολιασμού και γι’ αυτό θα κάνουν όσες δόσεις χρειαστεί, προκειμένου να απολαμβάνουν απρόσκοπτα τις μέχρι πρότινος κλασικές ελευθερίες τους, εκείνες που εκγυμνάσθηκαν να ασκούν ηδονικά όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Όποιος τρυπημένος δεν έπαθε τίποτε από το εμβόλιο κέρδισε ένα κομμάτι της υπό όρους ελευθερίας του. Άρα, το τρύπημα της βελόνας ως τυχερό παίγνιο αποφέρει στον παίκτη το κέρδος της επανένταξής του στην κοινωνία, έστω υπό την αλλοιωμένη μορφή που πήρε μετά την εμφάνιση του κορωνοϊού. Επομένως, κάθε νέος γύρος της ρουλέτας του καζίνου που αποδεικνύεται κερδοφόρος δεν υπάρχει λόγος να μην επαναληφθεί. Αντιθέτως, ο πωρωμένος τζογαδόρος θα ήθελε να συμμετάσχει σε όσο περισσότερους γύρους μπορεί, όχι μόνο για να κερδίζει συνεχώς, αλλά και για να νιώθει την απολαυστική αύξηση της αδρεναλίνης, η οποία μπορεί να αποδειχθεί εθιστική. Υπό αυτό το πρίσμα, ο αέναος εμβολιασμός μοιάζει με ακραίο σπορ!
Όποιοι κάνουν την 4η δόση είναι οι σκληροπυρηνικοί «υπαρξιακοί τζογαδόροι» της Νέας Τάξης Πραγμάτων, οι οποίοι μοιάζουν όχι μόνο με τον παίκτη της ρουλέτας του καζίνου, αλλά και με τον τυχερό παίκτη της ρώσικης ρουλέτας, ο οποίος κάθε φορά που έρχεται η σειρά του και πατά την σκανδάλη, αποδεικνύεται απαράμιλλα “κωλόφαρδος”, αφού το όπλο δεν εκπυρσοκροτεί.
Σημαντική εν προκειμένω είναι η θέση του διάσημου Γερμανού επιδημιολόγου Wolfgang Wodarg (Βόλφγκανγκ Βόνταργκ), ο οποίος ως Επικεφαλής Υγείας στο Συμβούλιο της Ευρώπης το 2009 είχε συμβάλει καθοριστικά στον τερματισμό της πανδημίας της γρίπης των χοίρων. Ο Βόνταργκ επεσήμανε ότι ειδικοί που ανέλυσαν τις καταχωρίσεις σωματικών βλαβών στην αμερικανική βάση δεδομένων VAERS, οι οποίες εμφανίσθηκαν σε στενό χρονικό ορίζοντα μετά την χορήγηση των σκευασμάτων των φαρμακευτικών εταιρειών BioNTech/Pfizer, Moderna und Janssen, κατέληξαν στο εξής συμπέρασμα:
«Σε ορισμένες παρτίδες η τοξικότητα των εμβολίων είναι 3.000 φορές μεγαλύτερη από άλλες και, επομένως, η απόφαση του εμβολιασμού μετατρέπεται σε ρώσικη ρουλέτα»¹.
Ο ίδιος ιατρός επέστησε την προσοχή των πολιτών στο γεγονός ότι:
με το πρόσχημα της πανδημίας, οι από παλιά δοκιμασμένοι και μέχρι πρότινος διαχρονικοί κανόνες που στηρίζονταν σε ενδελεχείς και μακροχρόνιες μελέτες για την άδεια ενός φαρμάκου καταργήθηκαν. Οι φαρμακευτικές εταιρείες εκμεταλλεύθηκαν την μοναδική ευκαιρία του κορωνοϊού για να δοκιμάσουν στον ενεργό πληθυσμό, παρακάμπτοντας την γραφειοκρατία, 120 πειραματικά-υποψήφια εμβόλια κατά της Covid-19.
Μάλιστα, ο Βόνταργκ επικαλείται την ακόλουθη βαρυσήμαντη δήλωση που έκανε ο Stefan Oelrich, Διευθυντής της φαρμακευτικής εταιρείας Bayer, στο Βερολίνο το 2021 σε συνάντηση κορυφής για την παγκόσμια υγεία (World Health Summit):
«Αν κάναμε γκάλοπ πριν από δύο χρόνια και ρωτούσαμε τον κόσμο αν θα δεχόταν να υποβληθεί σε ενέσιμη κυτταρική ή γονιδιακή θεραπεία, πιθανότατα θα είχαμε ποσοστό άρνησης 95%.
Περαιτέρω, δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη μια ιδιαίτερη λατρεία που έχουν οι μεγάλοι εγκέφαλοι της παγκόσμιας ελίτ, οι οποίοι διαχειρίζονται τις τύχες του πλανήτη, συντονίζοντας τις κυβερνητικές μαριονέτες των διαφόρων κρατών κατά τέτοιον θαυμαστό τρόπο, ώστε αυτές να παπαγαλίζουν, η καθεμία στην γλώσσα της, τις συνταγές που τους επιβάλλει κάθε φορά ο αόρατος μαριονετίστας: πρόκειται για την λατρεία του μετρήματος!
Από τα 3g και 4g των κινητών τηλεφώνων περάσαμε στην 3η και 4η δόση των εμβολίων, ενώ παράλληλα μετράμε τα κύματα του κορωνοϊού με παντελώς ασυστηματοποίητο τρόπο. Φυσικά, μετράμε ακατάπαυστα τους νεκρούς, τα κρούσματα και τους διασωληνωμένους.
Πάντως και προ κορωνοϊού επιδιδόμασταν στο μέτρημα. Tότε μετρούσαμε:
πακέτα στήριξης
δόσεις δανείων και
δόσεις εφορίας.
Κι αν νιώθουμε κατάπληξη στο άκουσμα της 4ης δόσης του εμβολίου, πολύ μεγαλύτερη κατάπληξη θα έπρεπε να νιώσουμε στο άκουσμα των 240 δόσεων για χρέη προς την εφορία και τα ταμεία ή, ακόμη χειρότερα, στο άκουσμα των 420 δόσεων για χρέη προς τις Τράπεζες (βλ. το σοκαριστικό πρωτοσέλιδο της εφημερίδας «ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ» που είχε κυκλοφορήσει στις 30.5.2021)!
Δεν χωρεί καμία αμφιβολία ότι το σύγχρονο κράτος, εκτός από μπαμπούλας και εκβιαστής, είναι και δοσατζής, θυμίζοντας την Γεωργία Βασιλειάδου στην ομότιτλη ελληνική ταινία («Η δοσατζού»), αλλά και τον Θανάση Βέγγο, ο οποίος στην ταινία «Η νύφη το’ σκασε» είχε υποδυθεί τον Χαρίλαο που πωλούσε φθηνά ρούχα με δόσεις, γυρίζοντας όλη την Ελλάδα με το ημιφορτηγό του. Υπάρχει, βεβαίως, και η ταινία «Περάστε την 1η του μηνός»!
Εύκολα μπορεί κανείς να αντιληφθεί ότι οι δόσεις δίνουν στον δοσατζή το πάνω χέρι στην σχέση του με τον καταναλωτή, αφού για να ξεχρεώσει ο δεύτερος τον πρώτο, πρέπει, βρέξει-χιονίσει, να πληρώνει τις δόσεις του. Κι αν, μάλιστα, πρόκειται για δόσεις ναρκωτικών ουσιών, τότε η σχέση κυριαρχίας είναι ακόμη πιο κραυγαλέα, αφού σε αυτήν την περίπτωση ο πολίτης μετατρέπεται σε δοσοεξαρτημένο.
Από την άλλη πλευρά, το μέτρημα είναι συνήθεια του τσοπάνη για να βεβαιωθεί ότι στο μαντρί θα επιστρέψουν όλα τα πρόβατά του. Για την ώρα ακόμη, οι προβατοποιημένοι πολίτες του πλανήτη δεν μπορούν να μετρηθούν εύκολα παρά μόνο με ψηφιακό τρόπο. Με τον ίδιο τρόπο θα επιτηρούνται νυχθημερόν κάθε φορά που θα ξεμυτούν από το μαντρί τους!
Το αδιάκοπο μέτρημα συμβάλλει, βεβαίως, και στην διατήρηση του τρόμου, όταν το αντικείμενο του μετρήματος συνδέεται με απειλή κατά της υγείας ή της ζωής.
Ένα είναι σίγουρο:
Αν επιχειρήσουμε να μετρήσουμε τα αμέτρητα μέτρα που σκαρφίζονται οι βιοεξουσιαστές-βασανιστές μας, θα χάσουμε το μέτρημα!
Πάντως, οι παραπάνω σκέψεις δεν επαρκούν για να εξηγηθεί ικανοποιητικά το φαινόμενο εκείνων των πολιτών που έκαναν την τρίτη δόση του εμβολίου και, παρότι υπέστησαν κάποια σοβαρή παρενέργεια, ετοιμάζονται να κάνουν και την τέταρτη δόση.
Ένας ακόμη (απολύτως πραγματικός) διάλογος ανάμεσα σε ανεμβολίαστο νομικό και σε τριπλοεμβολιασμένη ιδιοκτήτρια ξενοδοχείου, η οποία έδειξε στον ανεμβολίαστο το μαυρισμένο πόδι της από την θρόμβωση που της προκλήθηκε μετά την τρίτη δόση, έλαβε χώρα και πάλι τον Αύγουστο του 2022 (στα Καμένα Βούρλα). Το ερώτημα που ο Α υπέβαλε στον Ε σχετικά με τις ενδεχόμενες τάσεις αυτοκτονίας του ισχύει κατά μείζονα λόγο στην περίπτωση κάθε υποψήφιου τετραδοσίτη που είναι πρόθυμος να εμβολιασθεί για τέταρτη φορά, παρότι μετά την τρίτη δόση έπεσε θύμα σοβαρών παρενεργειών του εμβολίου.
Αν δεν αναζητήσουμε την εξήγηση αυτού του κατ’ αρχήν παράδοξου φαινομένου στην θεωρία της γνωστικής ασυμφωνίας (ο πολίτης αυτοπαραμυθιάζεται, προκειμένου να αποφύγει το σοκ της συνειδητοποίησης ότι τον έπιασαν κότσο), θα μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε αυτήν την κατηγορία πολιτών ως «υπαρξιακούς τζογαδόρους». Η κωλοφαρδία τους συνίσταται στο ότι επλήγησαν μεν από το εμβόλιο, αλλά πάντως (ακόμη) δεν πέθαναν, οπότε θεωρούν μάλλον ότι δεν υπάρχει λόγος να εγκαταλείψουν το «υγειονομικό καζίνο» – καζίνο ή, μήπως, ορθότερα καζάνι που κοχλάζει με βατραχοποιημένους πολίτες;
Η βατραχοποίηση συνδέεται με την θεωρία του Olivier Clerc:
Όπως ο βάτραχος εγκλωβίζεται στην κατσαρόλα, μόνο αν το νερό ζεσταθεί με αργό ρυθμό, έτσι και οι πολίτες παγιδεύονται στον ιστό της κρατικής αράχνης μόνο αν τα θεμελιώδη δικαιώματά τους ροκανισθούν με δόσεις και όχι μονομιάς.
Άρα, οι δόσεις είναι ένας (ακόμη) έξυπνος τρόπος, για να μετατραπούν οι πολίτες, χωρίς να το καταλαβαίνουν, σε ομήρους ενός κράτους δοσατζή!
Προσοχή: Η παρούσα κυβέρνηση-τσίρκο, η οποία αποτελείται από παλιάτσους με χιτλερικό μουστάκι, όπως ρουφά (ή μολύνει) το αίμα των πολιτών σε δόσεις, μιμούμενη τα βαμπίρ, έτσι και η ίδια, όταν θέλει να εξοφλήσει το δικό της κοινωνικό χρέος προς τον λαό, καταφεύγει στο παγιωμένο πλέον τρικ της επιδότησης, κοροϊδεύοντας ξεδιάντροπα τους πολίτες.
Η κρατική επιδότηση, υπό την μορφή αμέτρητων πλέον επιδομάτων που ξεφυτρώνουν το ένα μετά το άλλο (από επίδομα ρεύματος μέχρι και επίδομα διακοπών!), είναι στην ουσία η ανάστροφη όψη των διευκολυντικών δόσεων που προσφέρονται στους πολίτες:
Όπως οι δόσεις ανακουφίζουν τον πολίτη εκείνον που δεν μπορεί να πληρώσει μονομιάς το οφειλόμενο ποσό στους κρατικούς ληστές, ανακούφιση προσφέρει και ο καταιγισμός των επιδομάτων, τα οποία σκαρφίζεται κάθε φορά η ληστρική κυβέρνηση, επειδή δεν θέλει να λυτρώσει μονομιάς τον πολίτη.
Είτε δόση, είτε επιδότηση/επίδομα, το αποτέλεσμα είναι ένα και το αυτό:
Ο πολίτης μετατρέπεται σε εξευτελισμένο ζητιάνο και εν ταυτώ υποχείριο της μισάνθρωπης κυβέρνησης, η οποία (για την ώρα) γλεντάει τους δοσοεξαρτημένους ή επιδοματομανείς κακομοίρηδες.
Πάντως, δεν πρέπει να παροραθεί ότι η επιδοτούμενη σίτιση και τα κουπόνια προβάλλονται ως μέτρα μιας διαδεδομένης πολιτικής καταπολέμησης της φτώχειας, ιδίως στις αναπτυσσόμενες χώρες². Επειδή, όμως, η φτώχεια δεν αποτελεί ένα φαινόμενο παρθενογένεσης, αλλά, ιδίως στην σημερινή εποχή της παγκόσμιας δικτατορίας, είναι καρπός της οικονομικής διαχείρισης που στοχευμένα εφαρμόζει η Νέα Τάξη Πραγμάτων, προκειμένου να εξαθλιώσει όλους τους λαούς και να αποκτήσει τον απόλυτο έλεγχό τους, τα επιδόματα επιτελούν τον εξής διττό ρόλο:
Προκαλώντας την παραίσθηση μιας κρατικής φιλανθρωπίας λειτουργούν ως βαλβίδες αποσυμπίεσης που αποσκοπούν στην αποτροπή της κοινωνικής έκρηξης και, ταυτοχρόνως, θυμίζουν σιγαστήρα που τοποθετείται στο όπλο με το οποίο η κυβέρνηση “δολοφονεί” εν ψυχρώ τους πολίτες της, οι οποίοι στόμα έχουν και μιλιά δεν έχουν.
Ούτως εχόντων των πραγμάτων, οι δήθεν φιλάνθρωπες κυβερνήσεις που, όπως η ελληνική, προσποιούνται ότι νοιάζονται για τα βάσανα των νοικοκυριών (προσοχή: ο απαξιωτικός αυτός όρος [νοικοκυριά] δείχνει την υπεροψία με την οποία οι προύχοντες αντιμετωπίζουν τα αστικά μυρμηγκάκια!), γι’ αυτό και σπεύδουν να διαλαλήσουν τα πάσης φύσεως επιδοματικά ψίχουλα που κρεμάνε στο συρματόπλεγμα κάθε κοτετσιού, στην ουσία ενεργούν ως πυρομανείς πυροσβέστες, σύμφωνα με την λογική που υπαγορεύει η παροιμία «να σε κάψω Γιάννη, να σ’ αλείψω λάδι/μέλι»!
Εκτιμάται ότι, άπαξ και εθιστούν οι πολίτες στην επιδοματομανία, δεν θα είναι καθόλου δύσκολο να εφαρμοσθεί λίγο αργότερα και το πολυπόθητο σχέδιο για την παροχή βασικού εισοδήματος σε όλους τους πολίτες μιας χώρας, ένα σχέδιο που (υποτίθεται ότι) χαρακτηρίζει μια Καλή Κοινωνία, μέλημα της οποίας είναι η υλοποίηση της καθολικής δικαιοσύνης, ελευθερίας και βασικής ασφάλειας! Όπως σημειώνει ο Βρετανός οικονομολόγος και καθηγητής αναπτυξιακών σπουδών Guy Standing στον πρόλογο που έγραψε για την ελληνική έκδοση του βιβλίου του με τίτλο «Βασικό Εισόδημα. Πώς θα το επιτύχουμε»³ (χαρακτηριστική πάλι η χρήση του νεοταξίτικου όρου «ανθεκτικότητα»):
«η ανθεκτικότητα της κοινωνίας βασίζεται στην ανθεκτικότητα των πιο ευάλωτων κοινωνικών ομάδων. Και είμαστε όλοι ευάλωτοι. Εάν δεν διαθέτουμε όλοι βασική ασφάλεια, κανένας από εμάς δεν μπορεί να προσδοκά ότι θα έχει ανοσία απέναντι σε κλονισμούς και νόσους που πλήττουν την κοινωνία. Όμως αποδείχτηκε περίτρανα ότι τα υπάρχοντα εθνικά συστήματα κοινωνικής αρωγής είναι τραγικά ανεπαρκή σε μια εποχή πανδημίας. Ένα ΒΙ [= Βασικό Εισόδημα] θα αποτελούσε τη βάση για ένα νέο πολυεπίπεδο σύστημα».
Στην κρατική φιλανθρωπία με σημαία τα επιδόματα, αλλά και στην πρόταση του Friedman για το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα αναφέρεται και ο Γιώργος Τριανταφυλλόπουλος στο προσφάτως εκδοθέν βιβλίο του «Ψηφιακή εποχή και καπιταλισμός»:⁴
«Όλα τα δεδομένα δείχνουν πως από τη δεκαετία του 1970 ο καπιταλισμός έχει μπει σε περίοδο μόνιμης και γενικευμένης κρίσης. Ο πληθυσμός, η αγροτική παραγωγή, η βιομηχανική παραγωγή, οι επιστήμες, η τεχνολογία, οι επενδύσεις βρίσκονται σε μόνιμη σταθερότητα ή και σε υποχώρηση. Όλοι οι μηχανισμοί που είχε ο καπιταλισμός στη διάθεσή του για το ξεπέρασμα των κρίσεων φαίνονται μονίμως αδρανοποιημένοι. Δεν είναι τεχνικοί οι λόγοι που τους αδρανοποιούν αλλά βαθιά οικονομικοί και πολιτικοί, που έχουν τη ρίζα τους στα πιο βαθιά και εγγενή χαρακτηριστικά του καπιταλισμού. Οι ίδιες δυνάμεις που τον έκαναν εξαιρετικά παραγωγικό και προοδευτικό είναι εκείνες που τον οδηγούν πλέον σε στασιμότητα.
Καθώς, εξαιτίας των παραπάνω λόγων, όλο και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού θα καταστρέφονται και θα περνούν στο περιθώριο, θα αποτελούν εν δυνάμει κίνδυνο για τη διατήρηση του κοινωνικοοικονομικού συστήματος. Τον κίνδυνο αυτό αναλαμβάνει να τον διαχειριστεί το κράτος, εξασφαλίζοντας την απλή επιβίωση των τμημάτων αυτών του πληθυσμού μέσω επιδομάτων. Η πρακτική αυτή είχε σωστά προταθεί από τον πατέρα του νεοφιλελευθερισμού, τον Milton Friedman, εισηγητή της πρότασης του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, καθώς είχε σωστά διαγνώσει τους κινδύνους που ελλόχευαν για το σύστημα από την αδυναμία του να παράσχει τη δυνατότητα στους πολίτες να ζουν αξιοπρεπώς από την εργασία τους. Φυσικά το κόστος αυτής της επιδοματικής πολιτικής θα το αναλάβουν όσοι εργάζονται μέσω της αύξησης της φορολογίας. Τα άτομα τα οποία επιβιώνουν μέσω επιδομάτων είναι τα πλέον εύκολα διαχειρίσιμα συνειδησιακά, ή έτσι πιστεύουν οι διαχειριστές του συστήματος, καθώς δεν έχουν κι άλλη επιλογή, μια και πιστεύουν πως η κρατική φιλανθρωπία είναι αυτή που τους επιτρέπει την επιβίωση. Κι όλα αυτά σε ένα περιβάλλον συνεχούς αύξησης του πλούτου και του κεφαλαίου, ενός κεφαλαίου που δεν μπορεί να κατευθυνθεί σε παραγωγικές επενδύσεις, καθώς δεν μπορούν αυτές πλέον να αποδώσουν κέρδος. Ο λόγος αυτός οδηγεί το κεφάλαιο σε καιροσκοπικές κινήσεις στα χρηματιστήρια και τις χρηματαγορές, προκαλώντας φούσκες».
Φυσικά, οι διάφοροι τηλεσαδιστές, που ενεργούν ως διεφθαρμένοι βραχίονες της έξυπνης δικτατορίας, δεν χάνουν την ευκαιρία να υπενθυμίζουν στους δυστυχείς πολίτες, που μόλις επέστρεψαν από τις διακοπές τους, ποιες είναι οι δοσομετρημένες υποχρεώσεις τους, ώστε να μην ξεχνούν τον τρόμο που πρέπει διαρκώς να νιώθουν κάθε φορά που κάθονται μπροστά στο διαβολόκουτο. Δεν θα ήταν, λοιπόν, υπερβολή να λεχθεί ότι:
Κάθε δόση χρέους αντιστοιχεί σε μία δόση (ψυχικού και διανοητικού) δηλητηρίου!
Άξιον μνείας είναι το γεγονός ότι η παρούσα σατανική κυβέρνηση, επειδή θέλει να αποφύγει τους συνειρμούς με κακόσημες έννοιες (βλ. π.χ. τον όρο επίδομα ανεργίας), προτιμά να προβάλλει την επιδοματική πολιτική της χρησιμοποιώντας αγγλικό περιτύλιγμα γλωσσικής ωραιοποίησης: λέγε με (fuel / energy / food κ.ο.κ.) pass και όχι επίδομα!
Δεδομένου, όμως, ότι τα επιδόματα παρέχουν εξευτελιστικά ψίχουλα στους καταληστευθέντες πολίτες, η επιλογή του μοδάτου αγγλικού όρου Pass θυμίζει σαλτιμπάγκο ταχυδακτυλουργό, ο οποίος βγάζει από το μανίκι του τριμμένη πιτζάμα αλλά την πλασάρει ως φράκο!
Έλληνα, πωσκατάντησες;
1 Επ’ αυτού βλ.: https://2020news.de/wie-schlimm-ist-deine-charge/ Για τον παραλληλισμό του πειραματικού εμβολιασμού με ρώσικη ρουλέτα στην παραλλαγή της διαδοχικής ετεροδιακινδύνευσης (ο Α πατά την σκανδάλη σημαδεύοντας τον Β και μετά ο Β κάνει το ίδιο σημαδεύοντας τον Α) βλ. Βαθιώτη, Από την τρομοκρατία στην πανδημία. Υποχρεωτικές ιατρικές πράξεις στον πόλεμο κατά του αόρατου εχθρού, εκδ. Αλφειός, 2η έκδ., Αθήνα 2021, σελ. 161, 174.
2 Βλ. Standing, Βασικό εισόδημα. Πώς θα το επιτύχουμε, μτφ.: Αρ. Παπασυριόπουλος, εκδ. Παπασωτηρίου, Αθήνα 2021, σελ. 238 επ.
3 Standing, ό.π., σελ. X-XI.
4 Εκδ. Άπαρσις, Αθήνα 2022, σελ. 114.