Χειρισμός της σύγκρουσης
Σύγκριση του σήμερα με το 1984 του Όργουελ - Μέρος 4ο
*του Mr Law, Health and Technology*
Στο 1984, το κύριο έθνος-κράτος του Όργουελ, η Ωκεανία, διατηρεί μια αέναη κατάσταση πολέμου. Για τους πολίτες της Ωκεανίας ο εχθρός παρουσιάζεται ως αμετάβλητος, παρόλο που είναι γνωστό ότι μετατοπίζεται μεταξύ δύο διαφορετικών μαχητών, Ευρασίας και Ανατολικής Ασίας. Το πεδίο της μάχης είναι μια άπιαστη, μακρινή και ασήμαντη γη που θα μπορούσε να περιγραφεί ακόμη και ως ανεπιθύμητη και ο κύριος σκοπός αυτής της ατελείωτης σύγκρουσης δεν είναι η γη που μπορεί να κερδηθεί ή να χαθεί ή αν υπάρχει πράγματι εχθρότητα μεταξύ των αντιμαχόμενων εθνών.
Αντίθετα, ο συνεχιζόμενος πόλεμος χρησιμοποιείται για να δικαιολογήσει τον συνεχιζόμενο ψυχολογικό, σωματικό και οικονομικό έλεγχο του πληθυσμού της Ωκεανίας. Ο πόλεμος τροφοδοτεί τον φόβο και κρατά τους ανθρώπους αποσπασμένους και απασχολημένους. Το Κόμμα χρησιμοποιεί πολεμική προπαγάνδα για να εστιάσει στον φόβο και στο μίσος του λαού προς τον αυθαίρετο εχθρό, ο οποίος τον κρατά μακριά από το Κόμμα και παρέχει μια βολική δικαιολογία για τυχόν ελλείψεις ή αποτυχίες της κυβέρνησης της Ωκεανίας. Ολόκληρη η οικονομική παραγωγή, η βιομηχανία και το εργατικό δυναμικό της Ωκεανίας είναι αφιερωμένα στην πολεμική προσπάθεια και οι άνθρωποι ζουν άθλιες ζωές σε συνθήκες φτώχειας και σχεδόν λιμοκτονίας, με φθίνουσα πρόσβαση σε καταναλωτικά αγαθά και καμία ελπίδα να βελτιώσουν ποτέ το αξιοθρήνητο βιοτικό τους επίπεδο.
Ενώ μας λένε ότι θα μπορούσε να ασκηθεί συντριπτική δύναμη για να τερματιστεί ο πόλεμος, μια βασική λειτουργία του Υπουργείου Ειρήνης του Όργουελ (Minipax) είναι να διασφαλίσει ότι χρησιμοποιείται μόνο η σωστή ποσότητα δύναμης. Ο στόχος δεν είναι να κερδίσουν τον πόλεμο, αλλά να τον διατηρήσουν σε μια σταθερή κατάσταση ισορροπίας και, ως εκ τούτου, σε συνεχόμενη κατάσταση. Ο αέναος πόλεμος ανακατευθύνει και καταναλώνει πόρους και κρατά τους ανθρώπους σε συνεχείς κακουχίες. Αυτό διασφαλίζει ότι δεν μπορούν να μάθουν και δεν μπορούν να γίνουν δυνατοί και ότι θα παραμείνουν ανίκανοι να κατανοήσουν την πραγματική φύση της κατάστασής τους και της κοινωνίας τους και ότι δεν θα μπορούν να ανατρέψουν την πολιτική δομή.
Δεν έχει περάσει ούτε ένας χρόνος από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου το 1945, όπου η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών να μην έχει εμπλακεί σε έναν ή συχνότερα, σε πολλούς ταυτόχρονα πολέμους, εμφύλιους πολέμους, εξεγέρσεις, πραξικοπήματα ή άλλες στρατιωτικές ενέργειες [1]. Ομοίως, η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου έχει εμπλέξει τις στρατιωτικές της δυνάμεις σε περισσότερες από τριάντα στρατιωτικές συγκρούσεις την ίδια περίοδο. Η έναρξη και η συνεχιζόμενη εμπλοκή μας σε κάθε σύγκρουση έχει προπαγανδιστεί έντονα.
Οι αμερικανικές και οι βρετανικές κυβερνήσεις, οι στρατοί και οι ιδιώτες ανάδοχοί τους μέσω των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης χρησιμοποιούν ασταμάτητα προπαγάνδα εναντίον των δικών τους και ξένων πολιτών σε προσπάθειες να δικαιολογήσουν τις χαμένες ζωές και τα έξοδα, να κερδίσουν εύνοια ή να αντιμετωπίσουν αντίθετες συμπεριφορές (Altheide & Grimes, 2005 Murphy & White, 2007, Seagren & Henderson, 2018).
Έγγραφα που δημοσιοποιήθηκαν από τα WikiLeaks και πρόσφατες εκδόσεις ελευθερίας πληροφοριών έδειξαν πώς ο Πρόεδρος Μπους και ο Πρωθυπουργός Μπλερ χρησιμοποίησαν δημοσιογράφους για να μεταδώσουν προπαγάνδα σχετικά με τον Σαντάμ Χουσεΐν, ότι κατείχε ανύπαρκτα όπλα μαζικής καταστροφής, για να ενσταλάξουν φόβο και να δικαιολογήσουν μια κατά τα άλλα παράνομη εισβολή στο Ιράκ (Oborne, 2023). Ο Μπλερ συνέχισε να ιδρύει τη δική του εταιρεία συμβούλων, το Ινστιτούτο Τόνι Μπλερ για την Παγκόσμια Αλλαγή, το οποίο έχει κατηγορηθεί ότι συνέχισε την κληρονομιά του Μπλερ να διακινεί πολιτική προπαγάνδα σε θέματα που κυμαίνονται από την ψηφιακή ταυτότητα και την αποφυγή παραπληροφόρησης έως πτυχές των πολέμων του Ιράν και της Ουκρανίας (Norfolk, 2020, Tengely-Evans, 2022, Wilson, 2023).
Οι στρατιωτικές ενέργειες από το 2001, τόσο ως απάντηση στην 11η Σεπτεμβρίου, όσο και σε όλες τις άλλες συγκρούσεις μέχρι σήμερα, είχαν ως αποτέλεσμα την ανακατεύθυνση πάνω από 8 τρισεκατομμύρια δολάρια [2] αμερικανικών δημόσιων πόρων. Ο αμερικανικός αμυντικός προϋπολογισμός για το 2023 είναι 1,8 τρισεκατομμύρια USD [3], ενώ ο προβλεπόμενος αμυντικός προϋπολογισμός του Ηνωμένου Βασιλείου για το τρέχον έτος είναι 51,7 δισεκατομμύρια £ [4]. Κανένα από αυτά τα ποσά δεν περιλαμβάνει μυστικά στρατιωτικά κονδύλια, που αναφέρονται στην καθομιλουμένη ως “μαύροι προϋπολογισμοί”, οι οποίοι αυξάνονται σταθερά από τα 85 δισεκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ το 2019 (Swab, 2019).
Ομοίως, κανένας από τους δύο δεν περιλαμβάνει τα συχνά τεράστια χρηματικά ποσά που διοχετεύονται σε ξένες κυβερνήσεις για να υποστηρίξουν φαινομενικά τις δικές τους πολεμικές μηχανές. Για παράδειγμα, περισσότερα από 150 δισεκατομμύρια [5] ευρώ έχουν αφαιρεθεί από δημόσιους πόρους σε χώρες όπως η Αμερική και το Ηνωμένο Βασίλειο και έχουν δοθεί στην ουκρανική κυβέρνηση για έναν παρατεταμένο και, δυνητικά εσκεμμένα, αδύνατον να κερδηθεί πόλεμο, που ορισμένοι υποστηρίζουν ότι είναι καθαρή προπαγάνδα και ξέπλυμα βρώμικου χρήματος (Liebich, 2023, Meaker, 2022, Varga, 2023).
Για τους ιδιοκτήτες επιχειρήσεων, οι συμβάσεις της αμυντικής βιομηχανίας που υποστηρίζονται από την κυβέρνηση θεωρούνται ως αγελάδες μετρητών που μπορούν και να στηρίξουν μια εταιρεία σε δύσκολα χρόνια και σε ύφεση και να αποφέρουν σημαντικά κέρδη. Παρόλο που το ένα τέταρτο έως το ένα τρίτο όλων των συμβάσεων στρατιωτικών όπλων τα τελευταία χρόνια έχουν διατεθεί σε μόλις πέντε μεγάλες εταιρείες [6] (Hartung, 2021), μπορεί να είναι τόσο προσοδοφόρες, που ορισμένες επιχειρήσεις θα ξοδέψουν πολλά για να προσλάβουν πρώην υψηλόβαθμους στρατιωτικούς και πολιτικούς, προκειμένου να αυξήσουν τις πιθανότητές τους να είναι από τους λίγους ευνοούμενους.
Σε ορισμένες περιπτώσεις, οι κυβερνητικές υπηρεσίες θα διαπράξουν ή ακόμη και θα βοηθήσουν στη διάπραξη εγκληματικών πράξεων, έτσι ώστε ορισμένοι λίγοι να μπορούν είτε να επωφεληθούν, είτε να χρηματοδοτήσουν τους παρατεταμένους πολέμους τους [7]. Ωστόσο, αυτό που είναι ξεκάθαρο είναι ότι πολύ λίγα από τα χρήματα που χρηματοδοτούν την πολεμική προσπάθεια, αν μη τι άλλο είναι ωφέλιμα για τη συντριπτική πλειοψηφία του γενικού πληθυσμού.
Αφήνοντας κατά μέρος τις μάχες που αφορούν τις ένοπλες δυνάμεις μας, υπάρχει μια ολόκληρη σειρά από δαπανηρές και προπαγανδιστικές συγκρούσεις στο εσωτερικό, που αποσκοπούν να μας κρατήσουν αποσπασμένους, με λίγα χρήματα και σε μια συνεχή κατάσταση διαφωνίας. Είναι πράσινα τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα ή δημιουργούν περισσότερη ρύπανση, αλλά τη μεταφέρουν στην αυλή κάποιου άλλου [8]; Εκπαιδεύονται ή βλάπτονται τα παιδιά από την προπαγάνδα των “ξύπνιων” ιδεολογιών [9] που διδάσκονται στα σχολεία, όπως η ιδεολογία του φύλου [10], η κριτική θεωρία της φυλής [11] ή το να τους ανατίθεται ο αυνανισμός ως εργασία για το σπίτι [12];
Ήταν αναλογικές και απαραίτητες οι αντιδράσεις μας στην Covid, συμπεριλαμβανομένων των lockdowns [13], των εμβολίων κατά της Covid [14], της λογοκρισίας των γιατρών για χρήση επαναχρησιμοποιούμενων γνωστών ασφαλών φαρμάκων [15] και της εσφαλμένης προπαγάνδας τους ως “πάστας αλόγων” [16] και της δαπανηρής τρομερής αποτυχίας που ήταν το “track and trace”; Είναι το διοξείδιο του άνθρακα φυτική τροφή ή ο περιβαλλοντικός μας εχθρός [17]; Είναι το κρέας ιστορικό και απαραίτητο μέρος της ανθρώπινης διατροφής ή η αιτία σημαντικής κλιματικής αλλαγής [18]; Είναι οι “τρανς θεραπείες” όπως η αφαίρεση όρχεων και μαστών από υγιή παιδιά θεραπείες που σώζουν ζωές ή ακρωτηριασμός που καταστρέφει οριστικά αυτή τη ζωή;
Κάθε ένα από αυτά τα ερωτήματα διαδραματίζεται με κάποιο τρόπο καθημερινά στον πολιτικό και κοινωνικό λόγο και στα κύρια ΜΜΕ μας. Αυτές οι συγκρούσεις απαιτούν από εμάς να διαλέξουμε πλευρές και, με αυτόν τον τρόπο, ανταλλάσσουμε νόημα και αλήθεια με επιφανειακές πεποιθήσεις και άγνοια που βασίζονται στην ηθική εικονική σηματοδότηση. Για τις περισσότερες από αυτές τις μάχες υπάρχουν τρεις πιθανές ομάδες μαχητών: εκείνοι που είναι υπέρ ή κατά του επίμαχου θέματος και μια μικρότερη ομάδα που απλώς συνεχίζει τη ζωή της, συχνά προσπαθώντας να αγνοήσει ότι το ζήτημα υπάρχει καν. Δεδομένου του επανειλημμένα τιμωρητικού και αυθαίρετου τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζονται οι άνθρωποι σήμερα όταν εκφράζουν τις απόψεις τους, ορισμένοι σε αυτήν την τελευταία ομάδα μπορεί απλώς να αποφεύγουν να εκφράσουν μια θέση από φόβο μήπως εξοστρακιστούν από μία ή περισσότερες κοινωνικές ομάδες συνομηλίκων τους.
Πολλές από τις μάχες που διεξάγονται δεν είναι τόσο φανερές όσο ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος (WW2) και ο πόλεμος της Κορέας, αλλά τα έθνη μας έχουν διατηρηθεί σε μια συνεχή κατάσταση οργουελικής σύγκρουσης τις τελευταίες δεκαετίες. Ενώ οι πολιτικοί που είτε δημιούργησαν, είτε διέδωσαν αυτές τις Χεγκελιανές διαλεκτικές επάνω μας, κινούνται μεταξύ της προώθησης του προβλήματος και της πώλησης της λύσης, φαίνεται να χαίρονται ακόμη περισσότερο βλέποντάς μας να προσπαθούμε να καταλάβουμε, να διαλέξουμε πλευρά και μετά να παλέψουμε για το “επόμενο που θα έρθει”.
Ωστόσο, το καθαρό αποτέλεσμα για εμάς είναι ότι είμαστε ταραγμένοι, αγχωμένοι, στραγγισμένοι οικονομικά και συχνά πρόθυμοι να δεχθούμε οτιδήποτε φαίνεται ότι έστω και οριακά πηγαίνει προς την κατεύθυνση που θέλουμε. Στην πραγματικότητα, κανείς στα χαρακώματα δεν παίρνει ποτέ αυτό που θέλει και οι μόνοι άνθρωποι που φεύγουν αυτάρεσκοι και ικανοποιημένοι είναι οι πολιτικοί και οι παγκοσμιοποιητές που τους χρηματοδοτούν.
Η απάντηση που καλούμαστε να δεχτούμε δημιουργεί πάντα σημαντική οικονομική επιβάρυνση για όλους, ανεξάρτητα από την πλευρά της συζήτησης. Και τέλος, σε πολλές περιπτώσεις αυτές οι συγκρούσεις ανακυκλώνονται συνεχώς, καθώς λέγεται στο κοινό ότι έχει εφαρμοστεί κάποιο αποτέλεσμα, αλλά διαπιστώθηκε ότι δεν ήταν λύση και οι γραμμές μάχης απλώς και σκόπιμα επανασχεδιάζονται.
1 Βλέπε: https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_wars:_1945%E2%80%931989 και https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_wars:_1990%E2%80%932002 και https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_wars:_2003%E2%80%93present
2 https://watson.brown.edu/costsofwar/
3 https://www.usaspending.gov/agency/department-of-defense?fy=2023
4 https://commonslibrary.parliament.uk/research-briefings/cbp-8175/
5 https://www.statista.com/statistics/1303432/total-bilateral-aid-to-ukraine/
6 Lockheed Martin, Boeing, General Dynamics, Raytheon και Northrop Grumman.
7 https://oig.justice.gov/sites/default/files/archive/special/9712/ch01p1.htm
12 https://tnc.news/2022/05/13/bc-school-gave-kindergarteners-masturbation-homework-assignment/ and http://tunngmedia.com/single_post.php?id=6182
15 https://www.nytimes.com/2022/02/04/us/pennsylvania-doctor-ivermectin-fired.html
17 https://www.nature.com/articles/539349a
18 https://www.doctorkiltz.com/why-eating-meat-is-good-for-the-environment/
Liebich, A. (2023). Ο πόλεμος προπαγάνδας για την Ουκρανία: Ομοφωνία και στις δύο πλευρές; Παγκόσμιες Προκλήσεις. Τελευταία πρόσβαση: 4 Νοεμβρίου 2023. Πηγή: https://globalchallenges.ch/issue/13/the-propaganda-war-over-ukraine-unanimity-on-both-sides/
Meaker, M. (2022). Πώς η Ουκρανία κερδίζει τον πόλεμο προπαγάνδας. Wired. Τελευταία πρόσβαση: 4 Νοεμβρίου 2023. Πηγή: https://www.wired.co.uk/article/ukraine-propaganda-war
Varga, J. (2023). Ο Ζελένσκι είπε ότι ο πόλεμος με τη Ρωσία είναι “αδύνατον να κερδηθεί” και ότι αυτή η γη θα πρέπει να δοθεί στον Πούτιν. Express. Τελευταία πρόσβαση: 4 Νοεμβρίου 2023. Πηγή: https://www.express.co.uk/news/world/1761732/zelensky-ukraine-war-russia-putin
Swab, A. J. (2019). Μαύροι προϋπολογισμοί: Οι μυστικές στρατιωτικές και μυστικές δαπάνες της αμερικανικής κυβέρνησης. Ενημερωτικά έγγραφα της Νομικής Σχολής του Χάρβαρντ για την Ομοσπονδιακή Πολιτική Προϋπολογισμού, (72).
Hartung, W. (2021). Κέρδη από τον πόλεμο: Εταιρικοί δικαιούχοι από την αύξηση των δαπανών του Πενταγώνου μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Watson Institute for International and Public Affairs. Τελευταία πρόσβαση: 4 Νοεμβρίου 2023. Πηγή: https://watson.brown.edu/costsofwar/files/cow/imce/papers/2021/Profits%20of%20War_Hartung_Costs%20of%20War_Sept%2013%2C%202021.pdf
Altheide, D. L., & Grimes, J. N. (2005). Προγραμματισμός πολέμου: Το έργο προπαγάνδας και ο πόλεμος στο Ιράκ. The Sociological Quarterly, 46(4), 617-643.
Murphy, D. M., & White, J. F. (2007). Προπαγάνδα: Μπορεί μια λέξη να αποφασίσει έναν πόλεμο; The US Army War College Quarterly: Parameters, 37(3), 23.
Oborne, P. (2023). Όταν οι δημοσιογράφοι λειτουργούν ως κρατικοί προπαγανδιστές. Αποχαρακτηρισμένο, Ηνωμένο Βασίλειο. Τελευταία πρόσβαση: 4 Νοεμβρίου 2023. Πηγή: https://www.declassifieduk.org/when-journalists-act-as-state-propagandists/
Norfolk, A. (2020). Διανοούμενος διαδίδει ιρανική προπαγάνδα στη Βρετανία. The Times. Τελευταία πρόσβαση: 4 Νοεμβρίου 2023. Πηγή: https://www.thetimes.co.uk/article/scholar-spreads-iranian-propaganda-in-britain-3q90fvzxd
Tengely-Evans, T. (2022). Οι Τόρις χρησιμοποιούν τον Τόνι Μπλερ για να διακινούν την ιμπεριαλιστική προπαγάνδα. Socialist Worker. Τελευταία πρόσβαση: 4 Νοεμβρίου 2023. Πηγή: https://socialistworker.co.uk/news/tories-use-tony-blair-to-peddle-imperialist-propaganda/
Wilson, R. (2023). Ο Τόνι “εγκληματίας πολέμου” Μπλερ διαδίδει την προπαγάνδα του για τις ψηφιακές ταυτότητες σε όλο τον κόσμο. Expose News. Τελευταία πρόσβαση: 4 Νοεμβρίου 2023. Πηγή: https://expose-news.com/2023/08/03/war-criminal-blair-is-spreading-propaganda/