Άλλη μία διαρροή αποκαλύπτει ότι οι πολιτικές της Covid οφείλονται λιγότερο στους συνωμότες παγκοσμιοποιητές...
Άλλη μία διαρροή αποκαλύπτει ότι οι πολιτικές της Covid οφείλονται λιγότερο στους συνωμότες παγκοσμιοποιητές...
...και πολύ περισσότερο στην απεριόριστη βλακεία των ηγετών μας, τη βαρετή θεσμική δυναμική και τα αποτελέσματα ανατροφοδότησης
Άλλη μία διαρροή αποκαλύπτει ότι οι πολιτικές της Covid οφείλονται λιγότερο στους συνωμότες παγκοσμιοποιητές...
*του eugyppius*
Η Isabel Oakeshott είναι δημοσιογράφος και επικριτής των πολιτικών περιορισμού της πανδημίας, η οποία προσλήφθηκε από τον ατιμασμένο πρώην υπουργό Υγείας του Ηνωμένου Βασιλείου, Matt Hancock, για να γράψει το Pandemic Diaries: The Inside Story of Britain's Battle Against Covid.
Ο Χάνκοκ ήλπιζε ότι αυτή η άσκηση στην αυτοαγιογραφία θα αποκαθιστούσε τη φήμη του, αφού οι αποκαλύψεις για εξωσυζυγική σχέση τον ανάγκασαν να παραιτηθεί. Το αστείο, αποδεικνύεται, είναι ο ίδιος. Προφανώς, έδωσε στην Oakeshott ένα αρχείο με περισσότερα από 100.000 μηνύματα στο WhatsApp για να τη βοηθήσουν στη συγγραφή της. Τώρα αυτό το αρχείο διέρρευσε στην Telegraph, η οποία δημοσιεύει χαρούμενα και επιλεκτικά τα μηνύματα σε μια συνεχιζόμενη σειρά που αποκαλούν The Lockdown Files.
Όπως συμβαίνει με όλες τις επιλεκτικές διαρροές, υπάρχει λόγος να είμαστε προσεκτικοί εδώ: Δεν έχουμε πρόσβαση σε όλες τις επικοινωνίες του Χάνκοκ ή ακόμα και στο πλήρες αρχείο του WhatsApp και οι διάσπαρτες και συγκλονιστικές αναφορές της Telegraph – που υπογραμμίζουν τις αγενείς παρατηρήσεις και τη σκόπευση του Χάνκοκ σε βάρος του πολιτικού περιεχομένου – εμπνέουν λιγότερο από την πλήρη εμπιστοσύνη.
Ωστόσο, υπάρχουν πολλά να ζυγίσουμε εδώ. Για παράδειγμα, υπάρχει ο Χάνκοκ που σχεδιάζει πότε πρέπει να "αναπτύξει" ειδήσεις της παραλλαγής Άλφα για να "τους φύγουν τα παντελόνια από το φόβο" και να αφαιρέσει τα πολιτικά εμπόδια στους περιορισμούς. Υπάρχει ο διάσημος οπαδός της… εΜπιστήμης Μπόρις Τζόνσον, που αρνείται να άρει τα lockdown, αφού του είπαν ότι η επαναλειτουργία ήταν "πολύ μπροστά από την κοινή γνώμη" και αργότερα μετάνιωσε για την απόφασή του να εφαρμόσει ένα δεύτερο lockdown, αφού άκουσε ότι τα μοντέλα θνησιμότητας που είχε βρει τόσο πειστικά ήταν ξεπερασμένα και λάθος.
Υπάρχει ο Χάνκοκ που διστάζει να εφαρμόσει συμβουλές σχετικά με τον έλεγχο αντιγόνου των κατοίκων σε οίκους φροντίδας για την Covid, λόγω αόριστων ανησυχιών ότι μπορεί να “εμποδίσει” την επίτευξη των στόχων δοκιμών του που βασίζονταν στη δημοσιότητα. Υπάρχει ο Τζόνσον που εισάγει εντολές σχολικής μάσκας, αφού ενημερώθηκε ότι το θέμα “δεν άξιζε να διαφωνήσει” με την Πρώτη Υπουργό της Σκωτίας και τρελή του ιού Nicola Sturgeon. Υπάρχει ο γραμματέας Παιδείας Γκάβιν Γουίλιαμσον, που παραδέχεται ότι τα συνδικάτα των εκπαιδευτικών ήταν μια σημαντική δύναμη πίσω από το κλείσιμο των σχολείων και ότι οι δάσκαλοι “πραγματικά κάνουν απλώς δουλειά που μισούν”.
Από την αρχή αυτού του χρονικού της “πανούκλας”, έχω πει ότι τα lockdown έρεαν απευθείας από την Κίνα και μέσω του ΠΟΥ στη Δύση, όπου γρήγορα έγιναν ένα αυτοενισχυόμενο φαινόμενο από μόνα τους. Οδηγήθηκαν από αυτόνομες πολιτικές και θεσμικές δυνάμεις και όχι από νεφελώδεις παγκοσμιοποιητές συνωμότες και τώρα είχαμε πολλαπλές διαρροές, από τη Γερμανία, το Ηνωμένο Βασίλειο και τις ΗΠΑ, οι οποίες δίνουν παντού την ίδια εικόνα:
Η πρώτη πίεση για lockdown προήλθε από τα δημόσια ιδρύματα υγείας, τους επιστημονικούς συμβούλους που γειτνιάζουν με την κυβέρνηση και τη γραφειοκρατία ευρύτερα – όχι από τον πολιτικό βραχίονα.
Οι δυτικές κυβερνήσεις φοβήθηκαν τη μη συμμόρφωση με τα μέτρα καραντίνας και έλαβαν πολύ εσκεμμένα μέτρα για να τρομοκρατήσουν τους πολίτες τους και να εξασφαλίσουν τη συναίνεσή τους. Σε αυτό απόλαυσαν τη χονδρική συνεργασία του Τύπου.
Αξιωματούχοι υπουργικών συμβουλίων και άλλοι πολιτικοί διοχέτευσαν γραφειοκρατική πίεση και αυξανόμενο λαϊκό συναγερμό (στα οποία ήταν συνένοχοι), για να πάρουν πρωτοβουλίες και εξουσία από αντίπαλους κυβερνητικούς παράγοντες. Θεωρούσαν τον δημόσιο πανικό ως πηγή και ευκαιρία για ανάλογη εκμετάλλευση.
Τα μέτρα δεν καθορίζονταν από την Επιστήμη, ή ακόμα και από μορφωμένες εικασίες ή στρίψιμο νομισμάτων – αλλά από τα όρια του τι ήταν πρακτικά και πολιτικά δυνατό σε κάθε δεδομένη στιγμή. Μέγιστη μασκοφορία, μέγιστο lockdown, μέγιστος εμβολιασμός, παντού και πάντα.
Κάθε ελαφριά αύξηση των λοιμώξεων προκαλεί έναν αυτοενισχυόμενο καταρράκτη μηνυμάτων και περιορισμών. Γραφειοκράτες και πολιτικοί πάλεψαν να ικανοποιήσουν αυτό που αντιλαμβάνονταν ως σχεδόν απύθμενη δημόσια όρεξη για περιορισμούς, εκδίδοντας νέους κανόνες, οι οποίοι απαιτούσαν ακόμη περισσότερη προπαγάνδα για να επιβληθούν και ριζοσπαστικοποίησαν ακόμη περισσότερο το δημόσιο αίσθημα.
Οι διαμορφωτές της πολιτικής του lockdown αχρηστεύονταν όλο και περισσότερο από τον μειούμενο κίνδυνο του SARS-COV-2 μετά το πρώτο κύμα, αλλά συνέχισαν να πιέζουν για όλα τα πιθανά κλεισίματα, κυρίως επειδή φοβούνταν τις πολιτικές συνέπειες της αποτυχίας περιορισμού των λοιμώξεων.
Αυτό συνεπάγεται ότι είχαν κάποια πίστη στις δικές τους πολιτικές, εν μέρει επειδή δεν είχαν ανοσία στη δική τους προπαγάνδα. Μέτρα όπως η μασκοφορία, που εισήχθησαν επειδή ήταν “ουσιαστικά δωρεάν” και είχαν “πολύ ορατό αντίκτυπο” έγιναν αξιόπιστα ως γνήσιες παρεμβάσεις ελέγχου των λοιμώξεων.
Πάντα εκνευρίζει μερικούς ανθρώπους όταν το λέω αυτό, αλλά είναι απλώς η αλήθεια:
Οι άνθρωποι που ευθύνονται για τα τελευταία τρία χρόνια οικονομικής καταστροφής, ψυχολογικού τραυματισμού και μαζικών φαρμακευτικών πειραματισμών είναι σκληροί και κακοί, αλλά είναι επίσης πραγματικά χαζοί.
Τίποτα από αυτά δεν σήμαινε τίποτα, τίποτα από όλα αυτά δεν ήταν για τίποτα και αυτό είναι το πιο πικρό χάπι απ’ όλα. Κάθε τελευταίο άτομο σε αυτά τα μηνύματα κειμένου, από τον Τζόνσον μέχρι τον Χάνκοκ, έως άλλους υπουργούς, έως τυχαίους εμπειρογνώμονες και όλους τους άλλους, δεν έχει απολύτως καμία ιδέα τι κάνει ή ποιοι είναι οι στόχοι των περιορισμών τους.
Τα lockdown ήταν ολοκληρωτικά οι τρελές, παράλογες, ανόητες, χαοτικές πολιτικές που φαίνονται να είναι. Είναι ο καρπός ρηχών κυβερνητικών αξιωματούχων χαμηλής ισχύος, που έχουν ορίζοντα σχεδιασμού που δεν ξεπερνά τις δύο εβδομάδες, που κρίνουν τη δική τους επιτυχία ή αποτυχία μέσω της κάλυψης του Τύπου και που θεωρούν το κοινό ως πανηλίθια βοοειδή, που πρέπει να οδηγηθούν προς εύστοχες κατευθύνσεις…
