*του Kirk Moore, MD*
Και έτσι, το βάρος της σιωπής γίνεται αφόρητο· η στιγμή που η αγνόηση της τυραννίας γίνεται πιο επώδυνη από τον καρκινικό φόβο της τιμωρίας.
Για μένα, εκείνη η στιγμή δεν ήρθε σε μια αίθουσα δικαστηρίου, ούτε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ούτε καν διαβάζοντας ένα ιατρικό περιοδικό. Ήρθε στην ίδια μου την αίθουσα εξετάσεων. Ένας άντρας που δεν είχα γνωρίσει ποτέ, με δάκρυα στα μάτια, λαχανιασμένος, τρομοκρατημένος - όχι από τον ιό, αλλά από το σύστημα. Το ΔΙΚΟ ΜΑΣ σύστημα που του είχε γυρίσει την πλάτη και εγώ ήμουν συνένοχος…
Τότε ήταν που συνειδητοποίησα: η ιατρική πρακτική είναι νεκρή. Είναι μια ψευδαίσθηση: ένα διεφθαρμένο σύστημα ελέγχου, μεταμφιεσμένο σε φροντίδα.
Και δεν μπορούσα πια να προσποιούμαι.
Ας πάω όμως λίγο πίσω…
Δεν είμαι συγγραφέας. Έχω περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής μου κρατώντας νυστέρι, όχι στυλό. Ωστόσο, η εμπειρία μου κατά τη διάρκεια της “πανδημίας” της COVID-19 με ωθεί να πω την ιστορία μου, όχι για δικαίωση ή φήμη, αλλά μάλλον για τους ασθενείς μου και τα παιδιά μας.
Πριν από την COVID-19, ήμουν βετεράνος του Ναυτικού και ανύπαντρος πατέρας, απασχολημένος με την ανατροφή εφήβων. Επαγγελματικά, ήμουν επιτυχημένος πλαστικός χειρουργός με πάνω από δύο δεκαετίες πρακτικής άσκησης στο Σολτ Λέικ Σίτι. Η ζωή μου ήταν συχνά χαοτική, αλλά βασιζόταν σε έναν σκοπό. Δεν είχα καμία μεγάλη επιθυμία να αμφισβητήσω το ιατρικό σύστημα. Το εμπιστευόμουν και πίστευα ότι εμείς, ως γιατροί, κωπηλατούσαμε όλοι προς την ίδια κατεύθυνση.
Έπειτα ήρθε ο χειμώνας του 2020…
Όπως όλοι οι άλλοι, παρακολούθησα τα βίντεο από τη Γουχάν της Κίνας - τους χάρτες θερμότητας πάνω από τα κρεματόρια και τους ανθρώπους που κατέρρεαν στους δρόμους. Δεν μου άρεσε, αλλά συνέχισα να παρακολουθώ. Μετά ήρθαν η Ιταλία, η Ισπανία και το Σιάτλ. Οι καθημερινές ενημερώσεις για την κατάσταση της COVID-19. Οι αναπνευστήρες του κυβερνήτη της Νέας Υόρκης Κουόμο και οι Δρ. Φάουτσι και Μπιρξ σε κάθε κανάλι. Μας είπαν ότι αυτή ήταν η σύγχρονη “Μαύρη Πανούκλα” και ότι το να μην κάνουμε τίποτα ισοδυναμούσε με δολοφονία.
Έτσι, σαν καλός στρατιώτης, έκλεισα την κλινική μου. Όχι από φόβο για τον εαυτό μου, αλλά για τα παιδιά μου. Η μητέρα τους είχε ήδη πεθάνει. Δεν επρόκειτο να παίξω με τον μόνο εναπομείναντα γονέα τους.
Αλλά δεν είμαι από αυτούς που μένουν άπραγοι.
Με το γραφείο μου κλειστό, είχα χρόνο. Διάβασα. Μελέτησα. Άκουσα. Παρακολούθησα τα δεδομένα - τα λίγα που υπήρχαν. Δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος για να δω τις ρωγμές, ακόμη και τις τεράστιες σχισμές στην αφήγηση.
Πρώτα, ήταν ο Δρ. Ζελένκο. Μετά οι Δρ. Φαρίντ και Τάισον. Είδα τι έκαναν. Κατάλαβα τους μηχανισμούς. Άρχισα να συνταγογραφώ τα ίδια πρωτόκολλα - υδροξυχλωροκίνη, ψευδάργυρο, Z-Pak, βιταμίνες C και D. Οι άνθρωποι γίνονταν πολύ καλύτερα. Και γρήγορα. Μερικοί από αυτούς ήταν σοβαρά ανοσοκατεσταλμένοι. Κανείς τους δεν κατέληξε στο νοσοκομείο. Κανείς τους δεν πέθανε. Δεν χρέωσα ούτε έναν ασθενή. Δεν το ήθελα. Οι περισσότεροι ήταν απελπισμένοι, τρομοκρατημένοι και χωρίς επιλογές. Δεν ήταν απλώς άρρωστοι - ήταν εγκαταλελειμμένοι. Τα νοσοκομεία αρνούνταν να τους θεραπεύσουν. Τα φαρμακεία αρνούνταν να εκπληρώσουν συνταγές. Ένας μου είπε ακόμη και ότι δεν είχα καμία εξουσία να συνταγογραφήσω υδροξυχλωροκίνη, επειδή ήμουν “απλώς ένας πλαστικός χειρουργός”. Τότε το συνειδητοποίησα - δεν πολεμούσα έναν ιό. Πολεμούσα μια ιδεολογία.
Έπειτα ήρθαν τα μονοκλωνικά αντισώματα. Η κυβέρνηση τα περιόριζε και εφάρμοζε κριτήρια θεραπείας με βάση τη φυλή. Σε έναν από τους δικούς μου ασθενείς - τον σύζυγο μιας νοσοκόμας - δεν χορηγήθηκε θεραπεία, επειδή “δεν ήταν αρκετά άρρωστος” και δεν ανταποκρινόταν “στα δημογραφικό κριτήρια”. Ήταν βλέπετε λευκός. Όταν η κατάστασή του επιδεινώθηκε, πήγε ξανά στα Επείγοντα. Τελικά πρόσφεραν θεραπεία - χωρίς οξυγόνο, επειδή τα επίπεδα κορεσμού του ήταν ακόμη πάνω από 85%. Η σύζυγός του του έδωσε οξυγόνο ούτως ή άλλως και μετά με κάλεσε. Τους συνάντησα στο σπίτι τους και ξεκίνησα το πρωτόκολλο της FLCCC - υψηλές δόσεις στεροειδών, ιβερμεκτίνη, τα πάντα. Τρεις μέρες αργότερα, ήταν ξύπνιος και τριγυρνούσε στην κουζίνα του, καθαρίζοντας το τραπέζι μετά το πρωινό.
Οι προσπάθειές μου να βοηθήσω όσους είχαν ανάγκη έγιναν ο ανανεωμένος σκοπός μου. Κανείς άλλος δεν θα τους βοηθούσε. Δεν κυνηγούσα την προσοχή. Αντίθετα, απαντούσα σε κλήσεις για βοήθεια από φίλους, ασθενείς και αγνώστους. Μόλις είδα το σύστημα να αποτυγχάνει - ξανά και ξανά - δεν μπορούσα να το ξεπεράσω.
Μετά ήρθε η λογοκρισία…
Αρχικά, το YouTube κατέβασε βίντεο των Αμερικανών Ιατρών Πρώτης Γραμμής, ακολουθούμενο από τους “ελέγχους γεγονότων” του Facebook και τις απαγορεύσεις του Twitter. Προσπάθησα να αναδημοσιεύσω το βίντεο “Βήματα του Ανωτάτου Δικαστηρίου” - αλλά ακυρώθηκε σε λίγα λεπτά. Δεν επρόκειτο απλώς για υπερβολή από τις μεγάλες τεχνολογικές εταιρείες. Επρόκειτο για συντονισμένη καταστολή της αλήθειας, της λογικής και καταστροφή της ελπίδας.
Είδα την ίδια φασιστική στρατηγική να εφαρμόζεται σε όλη τη χώρα: γιατροί φιμώθηκαν, άδειες απειλήθηκαν, πρωτόκολλα νοσοκομείων επιβλήθηκαν σαν δόγμα και το προωθητικό μήνυμα ήταν ο ΦΟΒΟΣ. Θαρραλέοι γιατροί έκαναν ό,τι έπρεπε, σώζοντας ζωές. Αρνούνταν να στείλουν ασθενείς στο σπίτι απλώς για να “παρακολουθούν τα συμπτώματα” μέχρι που ο ιός εξελισσόταν σε σημείο που λάμβαναν τον “διακόπτη του θανάτου”: διασωλήνωση και ρεμδεσιβίρη.
Α, ναι, η ρεμδεσιβίρη… Η μόνη θεραπεία που έχει εγκριθεί στα νοσοκομεία. Ένα φάρμακο που προήλθε από μελέτες για τον Έμπολα, επειδή σκότωσε περισσότερους ανθρώπους από όσους έσωσε. Κι όμως, να που ήταν και διαφημιζόταν ως ο σωτήρας μας. Ευχαριστούμε, Δρ. Φάουτσι! Στα νοσοκομεία δόθηκε ένα μπόνους 20% για τη χρήση του. Γιατί να δωροδοκούν τους παρόχους για να χρησιμοποιήσουν μια θεραπεία αν αυτή λειτουργεί; Δεν θα έπρεπε τα αποτελέσματα να μιλούν από μόνα τους;
Αλλά η εξουσία δεν ήθελε αποτελέσματα. Ήθελε υπακοή και κέρδη.
Τότε έμαθα για το Event 201. Έπειτα, για το Clade X, το Lockstep και την ομιλία του Bill Gates στο TED. Έψαξα σε κάθε μυστική τρύπα που μπορούσα να βρω. Έλεγξα ξανά και ξανά τις πηγές. Διάβασα τις μελέτες. Ανάκτησα αρχειοθετημένα άρθρα, παρακολούθησα απαγορευμένα βίντεο και βρήκα προσωρινά αποθηκευμένες μελέτες, που είχαν εξαφανιστεί από τις μηχανές αναζήτησης. Δεν ήταν παράνοια, ήταν παθιασμένος σκοπός.
Όταν τα εμβόλια κυκλοφόρησαν στην αγορά τον Δεκέμβριο του 2020, ήμουν ήδη εντελώς ξύπνιος. Μια ένεση “95% αποτελεσματική” αναπτύχθηκε σε λιγότερο από ένα χρόνο, εγκρίθηκε σε λιγότερο από 24 ώρες και διανεμήθηκε κατά δισεκατομμύρια; Ο ιός δεν είχε καν απομονωθεί ακόμα! Το τεστ PCR που πυροδότησε ολόκληρη την πανδημία βασίστηκε σε μοντέλα που δημιουργήθηκαν από υπολογιστή βασισμένα σε παλαιότερες αλληλουχίες SARS, και όμως, αξιολογήθηκε από ομοτίμους σε μόλις 48 ώρες και δημοσιεύθηκε χωρίς πραγματικά απομονωμένα στελέχη του ιού. Δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό διάβαζα. Αλλά να που ήταν εκεί...
Παρακολούθησα την προπαγάνδα να δυναμώνει.
“Εμβολιαστείτε και θα σώσετε ζωές”.
“Εμβολιαστείτε και θα κρατήσετε τη δουλειά σας”.
“Εμβολιαστείτε, αλλιώς θα αποτελέσετε κίνδυνο για την κοινωνία”.
Ήταν συναισθηματικός εκβιασμός, μεταμφιεσμένος σε δημόσια υγεία. Ήταν καθαρή προπαγάνδα που καθοδηγούνταν από τον φόβο.
Και όλο αυτό το διάστημα, τα δεδομένα των κλινικών δοκιμών ήταν στην καλύτερη περίπτωση επισφαλή. Τελικά σημεία δύο μηνών. Συμμετέχοντες χωρίς τύφλωση. Δεν υπήρχαν δεδομένα μακροπρόθεσμης ασφάλειας. Φύλλα οδηγιών χρήσης που έγραφαν κυριολεκτικά “αφέθηκαν σκόπιμα κενά”. Η Μπρουκ Τζάκσον αποκάλυψε τη διαδικασία συλλογής δεδομένων της Pfizer και την απέλυσαν. Καμία έρευνα. Απλώς απόλυση...
Δεν μπορούσα να κοιτάξω τους ασθενείς μου στα μάτια και να προσποιηθώ ότι το εμβόλιο αυτό ήταν όντως ασφαλές.
Μας λένε να εμπιστευόμαστε την επιστήμη. Αλλά η επιστήμη δεν είναι ένα διάταγμα. Είναι μια διαδικασία. Μια ζωντανή, ουσιαστική συζήτηση. Απαιτεί διαφωνία. Απαιτεί περιέργεια. Και πάνω απ' όλα, απαιτεί διαφάνεια. Αυτό που αποκτήσαμε αντ' αυτού ήταν μια αίρεση - ένα σύστημα τυφλής πίστης χωρίς χώρο για ερωτήσεις. Και στην ιατρική, αυτό δεν είναι απλώς επικίνδυνο - είναι θανατηφόρο.
Πάντα πίστευα στην ενημερωμένη συναίνεση. Πάντα. Έχω περάσει την καριέρα μου συμβουλεύοντας ασθενείς σχετικά με εμφυτεύματα, ουλές, τους κινδύνους της αναισθησίας - πράγματα πολύ λιγότερο σημαντικά από ένα πειραματικό βιολογικό φάρμακο που δεν είχε χρησιμοποιηθεί ποτέ πριν σε ανθρώπους και είχε σκοτώσει όλα τα ζώα, σε όλες τις μελέτες μέχρι σήμερα. Κι όμως, ξαφνικά, οι άνθρωποι εξαναγκάζονταν να πάρουν κάτι χωρίς μακροπρόθεσμες μελέτες, χωρίς σαφές όφελος για τους νέους και τους υγιείς και χωρίς ευθύνη για τον κατασκευαστή. Τι θα μπορούσε να πάει στραβά;
Και αν δεν συμμορφωνόσασταν; Σας διασύρανε. Σας εξοστρακίζανε. Σας χαρακτήριζαν αντιεπιστημονικό. Ακόμα κι αν είχατε αντισώματα. Ακόμα κι αν είχατε βάσιμες ανησυχίες. Ακόμα κι αν ήσασταν, ας πούμε, ο πιο δημοσιευμένος καρδιολόγος στον κόσμο - όπως ο Δρ. McCullough ή ένας κορυφαίος ειδικός εντατικολόγος, όπως ο Δρ. Marik. Αυτοί δεν ήταν περιθωριακοί γιατροί. Ήταν γίγαντες. Και τους συνέτριψαν.
Με προειδοποίησαν να κρατήσω το στόμα μου κλειστό, ότι είχα πάρα πολλά να χάσω. Ότι η καριέρα μου, η φήμη μου, ακόμη και η ελευθερία μου διακυβεύονταν. Και ίσως είχαν δίκιο. Αλλά είχα ήδη δει πάρα πολλά. Είχα δει μητέρες να κρατούν τα χέρια των παιδιών τους καθώς έκλαιγαν από ευγνωμοσύνη, επειδή κάποιος -ο οποιοσδήποτε- τις είχε επιτέλους ακούσει. Είχα δει ασθενείς να επιβιώνουν, όταν τα νοσοκομεία τους έλεγαν ότι δεν θα το έκαναν. Είχα δει την ελπίδα να επιστρέφει σε μάτια που είχαν γνωρίσει μόνο φόβο.
Δεν μετανιώνω. Όχι επειδή αυτό δεν μου κόστισε ακριβά, γιατί μου κόστισε. Ωστόσο, απέκτησα πεποίθηση, διαύγεια και ηρεμία στη διαδικασία και άξιζε τον κόπο.
Κάθαρση. Όχι παρηγοριά, ούτε δικαίωση. Απλώς η απελευθέρωση της αλήθειας που καθαρίζει την ψυχή. Η εκπνοή αφότου κρατήσεις την αναπνοή σου για πολύ ώρα.
Δεν έχει τελειώσει. Μπορεί να μου πάρουν την άδεια και να σύρουν το όνομά μου στη λάσπη, αλλά οι ζωές που έσωσα δεν θα σιωπήσουν ποτέ. Θα μεταφέρουν τη φλόγα πιο μακριά και πιο αποτελεσματικά από ό,τι μπορώ εγώ και οι ιστορίες τους δεν μπορούν ποτέ να ακυρωθούν. Δεν είχε να κάνει ποτέ με την πολιτική. Είχε να κάνει με την ανθρωπότητα. Ναι, θα το έκανα ξανά, γιατί τώρα ξέρω ακριβώς ενάντια σε τι πάλευα.
Κάθισα σε μια αίθουσα του δικαστηρίου και άκουσα έναν αξιωματούχο των CDC, τον Κρις Ντάγκαρ, καθώς περιέγραφε ενόρκως τον αμερικανικό λαό ως “εχθρό”. Τα ακριβή του λόγια ήταν: “Κανένα σχέδιο δεν επιβιώνει μετά την επαφή με τον εχθρό”.
Εννοούσε εμάς — αυτούς που δεν θα σηκώναμε τα μανίκια μας για μια πρώτη, τέταρτη ή δέκατη δόση...
Εννοούσε εμένα, έναν γιατρό που αρνήθηκε να παραβιάσει τη συνείδησή του.
Εννοούσε εσάς — γονείς, εργαζόμενους, αναζητητές της αλήθειας που είπατε “αρκετά, ως εδώ”.
Νόμιζαν ότι μπορούσαν να υποχρεώσουν, να απειλήσουν και να επιβάλουν την υπακοή μας.
Αλλά ξέχασαν ότι οι αληθινοί σκεπτόμενοι πολίτες δεν λυγίζουν εύκολα.
Είχαν ένα σχέδιο.
Δεν συμμορφωθήκαμε.
Το σχέδιό τους απέτυχε.
Δεν πτοήθηκα. Δεν αναδιπλώθηκα. Αν αυτό με κάνει εχθρό — θα υψώσω αυτή τη σημαία.
Αν το να υπερασπίζομαι την αλήθεια, την ελευθερία και το δικαίωμα επιλογής με καθιστά εχθρό αυτής της κυβέρνησης, τότε είναι ένα έμβλημα τιμής το οποίο θα φέρω με υπερηφάνεια.
Προς κάθε άνθρωπο που παρακολουθεί τις εξελίξεις, έχω να πω, τώρα περισσότερο από ποτέ:
Γίνε αυτός ο εχθρός.
Να είσαι δυνατή/ός.
Να είσαι γενναία/ος.
Να είσαι αμετακίνητη/ος.
Το μόνο πράγμα που στέκεται ανάμεσα στην τυραννία και την ελευθερία είσαι εσύ!
Αν δεν κάνουμε το παν να γίνουν όλα αυτά ευρέως γνωστά είμαστε υποχρεωμένοι να τα ξαναζήσουμε...