Θα άφηνε η κυβέρνηση τον Ιησού να θεραπεύσει τον καρκίνο;
Η απάντηση δεν θα σας αρέσει...
*του Jon Rappoport*
Τη δεκαετία του 1990, παρακολούθησα μια ομοσπονδιακή δίκη σε ένα δικαστήριο του Λος Άντζελες. Ο κατηγορούμενος κατηγορήθηκε για πώληση ιατρικών φαρμάκων χωρίς άδεια ασκήσεως επαγγέλματος.
Ο κατηγορούμενος ήταν έτοιμος να υποστηρίξει ότι
α). η ουσία που πουλούσε παράγεται φυσικά στο σώμα και
β). είναι αποτελεσματική.
Η εισαγγελία πρότεινε να αποκλειστεί μια τέτοια μαρτυρία, με το σκεπτικό ότι ήταν άσχετη.
Ο δικαστής συμφώνησε. Επομένως, η δίκη ήταν άσχημη, βάναυση και σύντομη. Ο κατηγορούμενος κρίθηκε ένοχος και καταδικάστηκε σε φυλάκιση αρκετών ετών.
Έτσι λειτουργεί η ομοσπονδιακή γραφειοκρατία.
“Έχετε άδεια θεραπείας που έχει εκδοθεί από την κυβέρνηση; Όχι; Είστε εγκληματίας. Τέλος”…
Πιστεύω ότι αν ο ίδιος ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ περπατούσε σήμερα στη Γη και στις Ηνωμένες Πολιτείες, θα συλλαμβανόταν για τους ίδιους λόγους.
Αυτό θα ίσχυε ιδιαίτερα αν θεράπευε τον καρκίνο.
Φανταστείτε αυτή την ακραία περίπτωση: Σε ένα στάδιο γεμάτο με 50.000 ανθρώπους που έχουν διαγνωστεί με καρκίνο, ο Ιησούς κουνάει το χέρι του και τους θεραπεύει όλους σε λίγα δευτερόλεπτα.
Τώρα απειλεί τα κέρδη πολλών εταιρειών, για να μην αναφέρουμε τη δύναμη της κυβέρνησης, η οποία υποστηρίζει πλήρως το μονοπώλιο της χημειοθεραπείας-ακτινοβολίας-χειρουργικής.
Έτσι, ο Ιησούς συλλαμβάνεται. Δικάζεται. Επιλέγει να υπερασπιστεί τον εαυτό του χωρίς δικηγόρο. Λέει στο δικαστήριο ότι η θεραπεία του καρκίνου δεν είναι έγκλημα.
Ο εισαγγελέας αντιτίθεται.
“Αξιότιμε κε. Πρόεδρε”, λέει, “το αν αυτός ο άνθρωπος έχει θεραπεύσει τον καρκίνο είναι άσχετο. Δεν έχει άδεια ασκήσεως επαγγέλματος. Γι' αυτό είμαστε εδώ σήμερα. Απλώς διαπιστώνουμε ότι
α). ασκούσε την ιατρική και
β). δεν έχει άδεια ασκήσεως επαγγέλματος που έχει εκδοθεί από την κυβέρνηση.
Αυτό είναι το πεδίο εφαρμογής αυτής της διαδικασίας”.
Ο δικαστής συμφωνεί. Η ετυμηγορία εκδίδεται. Ένοχος…
Φυσικά, σε ένα άλλο μέτωπο, τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης, που εξαρτώνται για την ύπαρξή τους από τη φαρμακευτική διαφήμιση, παίρνουν την μπάλα και τρέχουν. Τα δίκτυα και οι μεγάλες εφημερίδες αναζητούν “ειδικούς”, οι οποίοι δηλώνουν εμφατικά ότι αυτό που “έκανε” ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ στο στάδιο ήταν απλός υπνωτισμός. Ήταν το φαινόμενο placebo (εικονικού φαρμάκου). Όποιες ξαφνικές “υφέσεις” μπορεί να έχουν συμβεί είναι απλώς προσωρινές. Δυστυχώς, οι καρκίνοι θα επιστρέψουν.
Όχι μόνο αυτό, αλλά αυτοί οι 50.000 άνθρωποι έχουν ουσιαστικά αποπροσανατολιστεί και εκτραπεί από την αναζήτηση “πραγματικής φροντίδας από πραγματικούς γιατρούς”. Με χημειοθεραπεία, με ακτινοβολία, με χειρουργική επέμβαση, θα είχαν πιθανότητες να επιβιώσουν και να ζήσουν μια φυσιολογική ζωή για πολλά χρόνια.
Άλλοι σχολιαστές των μέσων ενημέρωσης σηκώνουν τη σημαία της… ψέκας:
“Πολλοί από τους παρόντες στο στάδιο ήταν προσκολλημένοι πικρά στη θρησκεία τους. Αρνούνται να αποδεχτούν την επιστήμη. Είναι… ψεκασμένοι. Ζουν στο παρελθόν. Προτιμούν τις δεισιδαιμονίες έναντι της πραγματικής ιατρικής περίθαλψης. Στην πραγματικότητα, απειλούν ολόκληρη τη βάση της υγειονομικής περίθαλψης, καθώς άλλοι μπερδεμένοι και παραπλανημένοι Αμερικανοί μπορεί τώρα να απομακρυνθούν από τους γιατρούς και να αναζητήσουν πωλητές φιδόλαδου και ιεροκήρυκες για θεραπεία”.
Από τα υψηλότερα κλιμάκια της πολιτικής εξουσίας σε αυτή τη χώρα, οι εντολές φτάνουν σιωπηλά στα μέσα ενημέρωσης:
Μην παρακολουθείτε αυτούς τους ανθρώπους που ήταν στο στάδιο.
Μην προσπαθείτε να τους ιχνηλατήσετε.
Μην συγκεντρώνετε στατιστικά στοιχεία για τα ποσοστά επιβίωσής τους.
Προχωρήστε σε άλλες ιστορίες (περισπασμούς).
Αφήστε όλη αυτή την τρέλα να κοπάσει.
Αλλά μεταξύ των πολιτών, εξαπλώνεται μια ευαισθητοποίηση: η κυβέρνηση ελέγχει την θεραπεία μέσω της έκδοσης αδειών. Με αυτόν τον τρόπο η κυβέρνηση ουσιαστικά προστατεύει μια μορφή “θεραπείας” και της επιτρέπει να γίνει ένα ολοκληρωμένο καρτέλ.
Ποια θα ήταν η εναλλακτική λύση στις άδειες;
Οι συμβάσεις.
Οι συμβάσεις είναι συμφωνίες που συνάπτονται από συναινούντες ενήλικες, οι οποίοι αναλαμβάνουν την ευθύνη για τα αποτελέσματα. Στην περίπτωση της θεραπείας, μια σύμβαση θα καθόριζε ότι οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να κάνουν λάθος.
Ας υποθέσουμε ότι δύο συναινούντες ενήλικες, ο Τζιμ και ο Φρανκ, συμφωνούν να επιτρέψουν στον Φρανκ να θεραπεύσει τον Τζιμ από την αρθρίτιδά του με νερό από ένα πηγάδι στη γη του Φρανκ.
Οι δύο άνδρες αναγνωρίζουν ότι δεν θα υπάρξει καμία ευθύνη για το αποτέλεσμα. Με άλλα λόγια, είτε ο Τζιμ βελτιωθεί, είτε χειροτερέψει, κανείς δεν πρόκειται να καταθέσει μήνυση. Κανείς δεν πρόκειται να απευθυνθεί στην κυβέρνηση για αποκατάσταση αδικιών.
Το νερό του πηγαδιού μπορεί να είναι υπέροχο ή μπορεί να είναι εντελώς άχρηστο. Και οι δύο άνδρες το καταλαβαίνουν και το αναγνωρίζουν αυτό. Αλλά διεκδικούν το δικαίωμα να δοκιμάσουν τη θεραπεία, επειδή είναι ελεύθεροι.
Αμέσως οι άνθρωποι θα πουν:
“Αυτό είναι γελοίο. Το νερό δεν μπορεί να θεραπεύσει την αρθρίτιδα. Ο Φρανκ εξαπατά τον Τζιμ. Ο Τζιμ είναι θύμα. Πρέπει να δει έναν γιατρό. Πρέπει να πάρει φάρμακα για την αρθρίτιδα”.
Όχι, ο Τζιμ δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα. Είναι ελεύθερος.
Με άλλα λόγια, ο Τζιμ έχει το δικαίωμα να έχει δίκιο ή άδικο. Είναι δική του απόφαση, η οποία είναι πέρα από το πεδίο εφαρμογής οποιασδήποτε εξουσίας.
Εάν η κυβέρνηση προσπαθεί να αφαιρέσει αυτό το δικαίωμα από όλους μας, ουσιαστικά λέει ότι ξέρει τι είναι σωστό, ξέρει τι είναι αλήθεια, ξέρει τι χρειαζόμαστε και απαιτούμε και θα μας το δώσει, ακόμη κι αν χρειαστεί να μας το επιβάλει. Σας ακούγεται αυτό σαν… ελευθερία;
Αν ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ ζούσε σήμερα στις Ηνωμένες Πολιτείες και αν θεράπευε τον καρκίνο, θα συλλαμβανόταν. Δεν θα κατηγορούνταν για βλασφημία ή προδοσία. Θα κατηγορούνταν για κάτι πολύ πιο απλό και πιο κοινότοπο: την άσκηση της ιατρικής χωρίς άδεια.
Και θα δικαζόταν και θα καταδικαζόταν…
Επειδή η κυβέρνηση, στο θρόνο της διαφθοράς της, στη συνεργασία της με εταιρείες, θέλει να μονοπωλήσει ιδιοκτησιακά και παράνομα συμφέροντα.
