Ο ΠΟΥ, η εθνική κυριαρχία και η πραγματικότητα
Απορρίπτοντας τα ψεύτικα δημόσια αγαθά της αποικιοκρατίας και του φασισμού
*του David Bell*
Ο Γενικός Διευθυντής του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ) μας διαβεβαιώνει ότι η “συμφωνία” (ή “συνθήκη”) του ΠΟΥ δεν θα μειώσει την κυριαρχία των κρατών μελών του. Ο ΠΟΥ πιστεύει ότι αυτά τα λόγια θα χρησιμεύσουν ως αντιπερισπασμός από την πραγματικότητα.
Αυτοί που οδηγούν την ατζέντα διαρκούς έκτακτης ανάγκης για την υγεία σχεδιάζουν να δώσουν στον ΠΟΥ περισσότερη εξουσία και σε μεμονωμένα κράτη λιγότερη. Αυτό θα συμβεί κάθε φορά που ο ΠΟΥ ορίζει μια “Κατάσταση έκτακτης ανάγκης για τη δημόσια υγεία διεθνούς ενδιαφέροντος” (PHEIC) ή κρίνει ότι μπορεί να κινδυνεύουμε από μια τέτοια κατάσταση.
Η προτεινόμενη συνθήκη του ΠΟΥ, λαμβανόμενη μαζί με τις “συνεργιστικές” τροποποιήσεις της στους Διεθνείς Κανονισμούς Υγείας (IHR), στοχεύει να αναιρέσει αιώνες δημοκρατικής μεταρρύθμισης που άφηνε την κυριαρχία στα άτομα και, κατ' επέκταση, στα κράτη τους.
Η δυσφορία της αντιμετώπισης αυτής της αλήθειας και της πολυπλοκότητας που εγείρει, παρέχει την κάλυψη που απαιτείται για να προωθηθούν αυτές οι αλλαγές. Έτσι μαραίνονται και πεθαίνουν η δημοκρατία και η ελευθερία…
Γιατί είναι δύσκολο να αναγνωρίσεις την πραγματικότητα
Η κοινωνία μας στη Δύση βασίζεται στην εμπιστοσύνη και στο αίσθημα ανωτερότητας — χτίσαμε τους θεσμούς που διοικούν τον κόσμο και αυτοί και εμείς, είμαστε καλοί. Θεωρούμε τους εαυτούς μας ανθρωπιστές, υπερασπιστές της δημόσιας υγείας, ενωτικούς και αντιφασίστες, λάτρεις της ελευθερίας. Θεωρούμε το σύστημά μας καλύτερο από τις εναλλακτικές - είμαστε “προοδευτικοί”.
Χρειάζεται πολύς δρόμος για τους άνετους, μεσαίου εισοδήματος, αριστερά κλίνοντες επαγγελματίες να πιστέψουν ότι τα ιδρύματα και οι φιλανθρωπικές οργανώσεις που θαυμάζαμε σε όλη μας τη ζωή μπορεί τώρα να μας λεηλατούν. Η κοινωνία μας βασίζεται στην ύπαρξη “έμπιστων πηγών”, με τον ΠΟΥ να είναι μία από αυτές.
Μεταξύ άλλων είναι οι και μεγάλοι οργανισμοί των μέσων ενημέρωσης μας. Εάν οι αξιόπιστες πηγές μας έλεγαν ότι παραπλανούμαστε και λεηλατούμαστε, θα το αποδεχόμασταν. Αλλά μας λένε ότι αυτοί οι ισχυρισμοί είναι ψευδείς και ότι όλα πάνε καλά. Ο ίδιος ο Γενικός Διευθυντής του ΠΟΥ μας διαβεβαιώνει για αυτό…
Όποιος πιστεύει ότι οι πλούσιοι εταιρικοί και ιδιωτικοί χορηγοί του ΠΟΥ και άλλων ιδρυμάτων υγείας έχουν συμφέροντα και ότι μπορεί να παραπλανήσουν και να εκμεταλλευτούν άλλους για δικό τους όφελος, χαρακτηρίζεται ως “θεωρητικός συνωμοσίας”.
Είμαστε όλοι ικανοί να πιστεύψυμε ότι οι πλούσιοι και οι ισχυροί στο παρελθόν θα εκμεταλλεύονταν τις μάζες, αλλά κατά κάποιο τρόπο αυτό είναι δύσκολο να το πιστέψουμε στο παρόν. Για απόδειξη της καλοσύνης τους, βασιζόμαστε στα λόγια των δικών τους τμημάτων δημοσιότητας και των μέσων ενημέρωσης που υποστηρίζουν. Κατά κάποιο τρόπο, οι παρανομίες σε μεγάλη κλίμακα είναι πάντα αποκύημα της ιστορίας, είμαστε πιο έξυπνοι και πιο φωτισμένοι τώρα.
Τις τελευταίες δεκαετίες παρακολουθήσαμε άτομα να συσσωρεύουν πλούτο ισοδύναμο με το ΑΕΠ μεσαίων χωρών. Συναντούν τους εκλεγμένους ηγέτες μας κεκλεισμένων των θυρών στο Νταβός. Στη συνέχεια, επικροτούμε τη μεγαλοπρέπεια που αποπνέουν στους λιγότερο τυχερούς και προσποιούμαστε ότι όλα αυτά είναι καλά. Παρακολουθούμε καθώς οι εταιρείες επεκτείνονται πέρα από τα εθνικά σύνορα, λειτουργώντας φαινομενικά πάνω από τους νόμους που ισχύουν για τους απλούς πολίτες.
Επιτρέψαμε στις “συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα” τους να μετατρέψουν τους διεθνείς οργανισμούς σε προμηθευτές των εμπορευμάτων τους. Αγνοήσαμε αυτή την προφανή σύγκρουση συμφερόντων, επειδή μας το είπαν τα τμήματα δημοσιότητάς τους. Και γίναμε απολογητές των προφανών εξουσιαστών, γιατί θέλαμε να πιστέψουμε ότι κατά κάποιο τρόπο υπόσχονται ένα “μεγαλύτερο καλό”.
Ενώ ένα παιδί του σχολείου μπορεί να δει μέσα από αυτήν την πρόσοψη και να αναγνωρίσει τη συγκρουσιακή απληστία πέρα από αυτή, είναι πολύ πιο δύσκολο για εκείνους με χρόνια πολιτικών αποσκευών, δίκτυο συνομηλίκων, φήμη και καριέρα να παραδεχτούν ότι έχουν εξαπατηθεί.
Οι συμπεριφορικοί ψυχολόγοι που απασχολούν τώρα οι κυβερνήσεις και οι θεσμοί μας το καταλαβαίνουν πολύ καλά. Η δουλειά τους είναι να μας κάνουν να πιστεύουμε στις αξιόπιστες πηγές που υποστηρίζουν. Η πρόκλησή μας είναι να θέσουμε την πραγματικότητα πάνω από τη “σωστή σκέψη”.
Η αναμόρφωση του ΠΟΥ
Όταν ο ΠΟΥ ιδρύθηκε το 1946 για να βοηθήσει στον συντονισμό των απαντήσεων σε μεγάλα προβλήματα υγείας, ο κόσμος έβγαινε από την τελευταία μεγάλη περίοδο του φασισμού και της αποικιοκρατίας. Και τα δύο αυτά κοινωνικά μοντέλα πωλήθηκαν με βάση τη συγκεντρωτική εξουσία για ένα μεγαλύτερο καλό. Εκείνοι που θεωρούσαν τους εαυτούς τους ανώτερους θα διοικούσαν τον κόσμο για όσους άξιζαν λιγότερο. Ο ΠΟΥ ισχυρίστηκε κάποτε ότι ακολουθούσε μια διαφορετική γραμμή, βασισμένη στην αποκέντρωση και την αποαποικιοποίηση.
Από τις αρχές της δεκαετίας του 2000, οι δραστηριότητες του ΠΟΥ υπαγορεύονται όλο και περισσότερο από “καθορισμένη χρηματοδότηση”. Οι χρηματοδότες του, συμπεριλαμβανομένων ολοένα και περισσότερο ιδιωτικών και εταιρικών συμφερόντων, λένε στον ΠΟΥ πώς να χρησιμοποιήσει τα χρήματα που δίνουν.
Η ιδιωτική διεύθυνση είναι καλή για ιδιωτικούς οργανισμούς που προωθούν τα προϊόντα των επενδυτών τους, αλλά προφανώς δεν είναι μια αρχή για έναν οργανισμό που επιδιώκει να επιβάλει φάρμακα, να κλείσει σύνορα και να περιορίσει τους ανθρώπους. Όποιος έχει μια βασική κατανόηση της ιστορίας και της ανθρώπινης φύσης θα το αναγνωρίσει αυτό. Αλλά αυτές οι εξουσίες είναι ακριβώς αυτό που σκοπεύουν να δώσουν οι τροποποιήσεις στους Διεθνείς Κανονισμούς Υγείας και η νέα Συνθήκη.
Αντί να εξετάζει εναλλακτικές προσεγγίσεις, ο ΠΟΥ επιδιώκει να λογοκρίνει απόψεις που δεν ταιριάζουν με την αφήγησή του, δυσφημώντας και εξευτελίζοντας δημόσια όσους αμφισβητούν τις πολιτικές του. Αυτές δεν είναι οι ενέργειες μιας οργάνωσης που εκπροσωπεί “εμάς τους ανθρώπους” ή έχει εμπιστοσύνη σε αυτή την ικανότητα να δικαιολογεί τις ενέργειές της. Είναι παγίδες που πάντα συνδέαμε με την πνευματική αδυναμία και τον φασισμό.
Ο αντίκτυπος του ΠΟΥ στην υγεία του πληθυσμού
Στις συστάσεις του για την πανδημία γρίπης του 2019, ο ΠΟΥ δήλωσε ότι “σε καμία περίπτωση” δεν θα πρέπει να λαμβάνονται μέτρα όπως ο εντοπισμός επαφών, το κλείσιμο των συνόρων, ο έλεγχος εισόδου ή εξόδου ή η καραντίνα εκτεθειμένων ατόμων σε καθιερωμένη πανδημία. Το έγραψαν αυτό, γιατί τέτοια μέτρα θα προκαλούσαν περισσότερο κακό, παρά καλό και θα έβλαπταν δυσανάλογα τους φτωχότερους ανθρώπους. Το 2020, σε συνεργασία με ιδιώτες και εθνικούς χορηγούς, υποστήριξε τη μεγαλύτερη μετατόπιση πλούτου στην ιστορία από άτομα χαμηλού εισοδήματος σε άτομα με υψηλό εισόδημα, προωθώντας αυτά τα ίδια μέτρα.
Εγκαταλείποντας τις αρχές του, ο ΠΟΥ οδήγησε εκατομμύρια κορίτσια σε νυχτερινούς βιασμούς μέσω παιδικών γάμων, αύξησε τις εφηβικές εγκυμοσύνες και την παιδική θνησιμότητα, μείωσε την παιδική εκπαίδευση και αύξησε τη φτώχεια και τον υποσιτισμό. Παρά το γεγονός ότι οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους είναι πολύ νέοι για να προβληματιστούν από την Covid ή έχουν ήδη ανοσία, προώθησαν μαζικούς εμβολιασμούς αξίας δισεκατομμυρίων δολαρίων, ενώ τα βάρη των παραδοσιακών προτεραιοτήτων όπως η ελονοσία, η φυματίωση και του HIV/AIDS αυξήθηκαν.
Τα δυτικά μέσα ενημέρωσης το αντιμετώπισαν με σιωπή ή κενή ρητορική. Η διάσωση ζωών δεν έχει κέρδος, αλλά η πώληση εμπορευμάτων έχει. Οι χορηγοί του ΠΟΥ κάνουν ό,τι χρειάζεται για τους επενδυτές τους, ενώ ο ΠΟΥ κάνει ό,τι χρειάζεται για να διατηρήσει τη ροή των χρημάτων τους.
Οι νέες εξουσίες του ΠΟΥ
Είναι αδιαμφισβήτητο ότι οι τροποποιήσεις των IHR θα μειώσουν την κυριαρχία οποιουδήποτε κράτους μέλους του ΠΟΥ δεν τις απορρίψει ενεργά, δίνοντας σε ένα μόνο πρόσωπο (τον Γενικό Διευθυντή) άμεση επιρροή στην πολιτική υγείας και την ελευθερία των πολιτών του. Αυτό λέει το έγγραφο: Οι χώρες “θα αναλάβουν” να ακολουθήσουν συστάσεις, όχι πλέον απλώς υποδείξεις ή συμβουλές.
Ενώ ο ΠΟΥ δεν διαθέτει αστυνομική δύναμη, η Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ συμμετέχουν και ελέγχουν μεγάλο μέρος της προσφοράς χρήματος. Το Κογκρέσο των ΗΠΑ ενέκρινε πέρυσι ένα νομοσχέδιο αναγνωρίζοντας ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ πρέπει να απευθύνεται σε χώρες που δεν συμμορφώνονται με τις IHR. Δεν γινόμαστε μάρτυρες άδειων απειλών, οι περισσότερες χώρες και οι λαοί τους δεν θα έχουν πολλές επιλογές.
Η πραγματική δύναμη των προτάσεων του ΠΟΥ βρίσκεται στον νέο τους μηχανισμό, που τους επιτρέπει να διακηρύσσουν οποιοδήποτε θέμα που σχετίζεται με την υγεία ως απειλή. Οι προτεινόμενες τροποποιήσεις το δηλώνουν ρητά, ενώ η “Συνθήκη” επεκτείνει το πεδίο εφαρμογής σε “Μία Υγεία”, μια έννοια της δημόσιας υγείας που έχει παραβιαστεί και μπορεί να σημαίνει οτιδήποτε θεωρείται ότι επηρεάζει την ανθρώπινη σωματική, ψυχική ή κοινωνική ευημερία. Οι κακές καιρικές συνθήκες, οι αποτυχίες των καλλιεργειών ή η διάδοση ιδεών που προκαλούν στρες στους ανθρώπους -καθημερινά πράγματα που πάντα αντιμετώπιζαν οι άνθρωποι- γίνονται πλέον λόγοι για να παρέμβουμε στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων και να επιβάλλουμε λύσεις που υπαγορεύονται από άλλους.
Στην ουσία, όσοι χορηγούν τον ΠΟΥ κατασκευάζουν κρίσεις της δικής τους επιθυμίας και πρόκειται να πλουτίσουν από τη δυστυχία των άλλων, όπως έκαναν κατά τη διάρκεια της Covid, όλα με το πρόσχημα του “να μας κρατούν ασφαλείς”. Όπως επιμένει απίθανα ο ΠΟΥ, “κανείς δεν είναι ασφαλής μέχρι να είναι όλοι ασφαλείς”, επομένως η κατάργηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων πρέπει να είναι ευρεία και παρατεταμένη. Η ψυχολογία της συμπεριφοράς είναι εκεί για να διασφαλίσει ότι συμμορφωνόμαστε.
Αντιμετωπίζοντας το μέλλον
Χτίζουμε ένα οργουελικό μέλλον στο οποίο (μας λένε πως) η συμμόρφωση με αυταρχικές επιταγές θα κερδίσει την επιστροφή των κλεμμένων ελευθεριών και κάθε διαφωνία θα υπόκειται σε λογοκρισία. Άτομα που επιθυμούν να δουν αποδείξεις, που θυμούνται την ιστορία ή επιμένουν στην ενημερωμένη συναίνεση θα χαρακτηριστούν, κατά την ορολογία του ΠΟΥ, ως ακροδεξιοί μαζικοί δολοφόνοι. Έχουμε ήδη μπει σε αυτόν τον κόσμο. Τα δημόσια πρόσωπα που ισχυρίζονται το αντίθετο προφανώς δεν δίνουν σημασία ή έχουν άλλα κίνητρα.
Μπορούμε να αποδεχτούμε ευγενικά αυτόν τον νέο κόσμο που έχει εμμονή με τις ασθένειες — μερικοί μπορεί ακόμη και να αγκαλιάσουν τους μισθούς και τις σταδιοδρομίες που προσφέρει — ή μπορούμε να ενταχθούμε σε εκείνους που αγωνίζονται για το απλό δικαίωμα των ατόμων να καθορίζουν το μέλλον τους, απαλλαγμένοι από τα ψεύτικα δημόσια αγαθά της αποικιοκρατίας και του φασισμού. Αν μη τι άλλο, μπορούμε να αναγνωρίσουμε την πραγματικότητα γύρω μας…
