Τα παιδιά ίσως δεν συνέλθουν ποτέ από το τρομερό κόστος του lockdown
Οι κίνδυνοι για την ανάπτυξη της παιδικής ηλικίας περιγράφονταν από την αρχή της πανδημίας και αγνοήθηκαν σε μεγάλο βαθμό
*του ROBERT DINGWALL*
Μια άλλη μέρα, μια άλλη αναφορά που αποκαλύπτει τη ζημιά από τις πολιτικές Covid στα παιδιά και την ανάπτυξή τους. Η πιο πρόσφατη αγανάκτηση είναι μια ετήσια αύξηση 10% στον αριθμό των παιδιών πέντε και έξι ετών στην Αγγλία που χρειάζονται εξειδικευμένη υποστήριξη ομιλίας και γλώσσας.
Είναι κάποια έκπληξη; Αυτή είναι, εξάλλου, η ομάδα της οποίας οι προσχολικές εμπειρίες διαταράχθηκαν περισσότερο από τους πανδημικούς περιορισμούς στην κοινωνική αλληλεπίδραση. Η αύξηση είναι ακόμη μεγαλύτερη στη Σκωτία, η οποία είχε περισσότερους περιορισμούς για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Αυτοί οι μαθητές εντάσσονται σε μια λίστα αναμονής με πάνω από 65.000 άτομα κάτω των 18 ετών, που παραπέμπονται για βοήθεια από ειδικούς. Αγωνίζονται με βασικές δεξιότητες – κατανόηση οδηγιών, εναλλαγή σειράς και διαπραγμάτευση.
Οι εμπειρίες τους αποτελούν ένα ολοένα αυξανόμενο σύνολο αποδεικτικών στοιχείων σχετικά με τον αρνητικό αντίκτυπο του lockdown και των μασκών προσώπου. Είναι συνεπές με τα μακροχρόνια αποδεκτά ψυχολογικά ευρήματα ότι για τα παιδιά, η έλλειψη αλληλεπίδρασης με συνομηλίκους και φροντιστές είναι πολύ επιζήμια.
Η πανδημική απομόνωση βάραινε περισσότερο τα παιδιά που είχαν ήδη στερηθεί από τη φτώχεια. Μπορούσαν να περιοριστούν σε δωμάτια σε προσωρινή στέγαση με έναν μόνο γονέα για μεγάλες περιόδους. Τα δημοτικά συμβούλια έκλεισαν πάρκα και παιδικές χαρές, όπου θα μπορούσαν να αλληλεπιδράσουν με άλλα παιδιά. Ακόμη και εκεί όπου οι γονείς μπορούσαν να εργαστούν από το σπίτι, οι ευκαιρίες των παιδιών για εκμάθηση γλωσσών και κοινωνική ανάπτυξη ήταν περιορισμένες.
Όταν τα μικρά παιδιά μπορούσαν να βγουν έξω, αντιμετώπιζαν παντού καλυμμένα πρόσωπα. Η σημασία των προσώπων ήταν ξεκάθαρη στους ψυχολόγους, από μαγνητοσκοπημένες μελέτες για την αλληλεπίδραση μητέρας/παιδιού σε σουίτες τοκετού κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970. Από την πρώτη στιγμή που ένα μωρό παραδίδεται στη μητέρα του, εστιάζει στο πρόσωπό της και δημιουργεί οπτική επαφή. Τα μικρά παιδιά πρέπει να βλέπουν σχήματα και κινήσεις χειλιών για να μπορούν να σχηματίζουν λέξεις και να κάνουν τους σωστούς ήχους. Πολύ συχνά, αυτές οι περιπτώσεις χάθηκαν. Πρέπει να πούμε ότι αυτές οι θεμελιώδεις αρχές της παιδικής ανάπτυξης ήταν τόσο εμφανείς πριν από δύο χρόνια, όσο και σήμερα. Οι κίνδυνοι διατυπώθηκαν από τους ψυχολόγους από την αρχή της πανδημίας και σε μεγάλο βαθμό αγνοήθηκαν.
Το ερώτημα τώρα είναι: μπορούν αυτά τα παιδιά να αναρρώσουν; Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής υπέρ του lockdown υπέθεσαν ότι τα παιδιά είναι απείρως ανθεκτικά, πιστεύοντας ότι “ό,τι και να τους κάνουμε, η ανάπτυξή τους θα προλάβει”. Εάν αυτό ήταν δυνατό, θα ήταν μια πολύ μεγάλη παραγγελία. Η πρωτοβάθμια διδασκαλία θα πρέπει να χρησιμοποιεί περισσότερο την ομαδική εργασία, τα συνεργατικά έργα και τη μάθηση μέσω του παιχνιδιού. Αυτό θα απαιτούσε επανεκπαίδευση δασκάλων και χαμηλότερες αναλογίες προσωπικού/παιδιών και δεν θα είναι φθηνό.
Μερικά παιδιά μπορεί να μην αναρρώσουν ποτέ. Τα ψυχολογικά στοιχεία για τα αποτελέσματα της ζωής είναι αβέβαια λόγω των ηθικών περιορισμών στα πειράματα με παιδιά, αλλά είναι πιθανό να υπάρχουν κρίσιμες περίοδοι στην ανάπτυξη. Εάν η μάθηση δεν πραγματοποιηθεί εκείνη τη στιγμή, μπορεί να μην είναι δυνατό να συμβεί αργότερα.
Αυτή η ερώτηση, και άλλες, θα μπορούσαν να διερευνηθούν από μια μεγάλης κλίμακας μελέτη για την παρακολούθηση των παιδιών της Covid τα επόμενα 20-40 χρόνια. Ωστόσο, δεν έχω μεγάλη εμπιστοσύνη ότι αυτό θα συμβεί. Τα σημερινά παιδιά μπορεί να μην έχουν καν την παρηγοριά ότι τα βάσανά τους έχουν αποφέρει κάποιο επιστημονικό όφελος.
Ο Robert Dingwall είναι ομότιμος καθηγητής κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Nottingham Trent και πρώην μέλος αρκετών κυβερνητικών συμβουλευτικών ομάδων.